17-10-2004
Οι εκτελέσεις στην Κούβα που πάγωσαν τις καρδιές των ένθερμων οπαδών του ηρωικού λαού της, και η δίκη των φερόμερων ως μελών της 17Ν και ΕΛΑ επαναφέρουν στο προσκήνιο κατω από δυσμενείς όρους, εξαιτίας του ολοκληρωτισμού της αντιτρομοκρατικής «σιδερένιας φτέρνας», την προβληματική της ιστορίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και αυτού που ονομάστηκε επαναστατική προοπτική
Το σύστημα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» είναι αποτέλεσμα της λογικής του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», από τους ηγέτες της ΕΣΣΔ, της ήττας της παγκόσμιας επανάστασης ύστερα από την περικύκλωση και απομόνωση της οκτωβριανής επανάστασης που γέννησε την δικτατορία της γραφειοκρατίας και τα καταπιεστικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ.
Το μπλοκάρισμα της μετάβασης σε ένα παγκόσμιο σοσιαλισμό , την μόνη δυνατή μορφή σοσιαλισμού, οδήγησε στην ανάσχεση της κομμουνιστικής προοπτικής, με αποτέλεσμα η σοβιετική κοινωνία, να μην ξεφύγει από τον ιστορικό ορίζοντα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, και του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας .
Η παγκόσμια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ο ψυχρός πόλεμος, η αδυναμία του σαν ένας υβριδιακός καπιταλισμός να παίξει ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά, η απουσία θεσμών δημοκρατικής συναίνεσης, ο πλήρης εκφυλισμός της γραφειοκρατίας, και το σπάσιμο του κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στους «κάτω» και στην άρχουσα τάξη οδήγησαν στην κατάρρευση του.
Το άδοξο τέλος του « υπαρκτού σοσιαλισμού » δεν μηδενίζει την επίπονη και ηρωική προσπάθεια εκατομμυρίων ανθρώπων να οικοδομήσουν ένα μετα-καπιταλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, που ειχε σαν αποτέλεσμα τις κατακτήσεις στην υγειά, παιδεία και πολιτισμό που απολάμβαναν οι εργαζόμενοι των χωρών αυτών, τον ιστορικό ρόλο που έπαιξε η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα στην αντιφασιστική και στην αντιαποικιακή πάλη των λαών και την ανάπτυξη ενός αριστερού κινήματος στην δύση.
Επίσης η αποτυχία δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε ένα πολιτικο πεσιμισμό, τα πειράματα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μπορούμε να πούμε ότι ιστορικά αντιστοιχούν με τα πρώτες απόπειρες δημιουργίας «αστικών καθεστώτων » στον ύστερο μεσαίωνα . Εξάλλου και η γαλλική επανάσταση κατέληξε στον βοναπαρτισμό και στην παλινόρθωση , παρόλα αυτά η αστική κοινωνία προχώρησε, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής , κυριάρχησε σε παγκόσμια κλίμακα .
Σήμερα που η αστική κοινωνία όλο και ποιο πολύ μοιάζει με τα ολοκληρωτισμό και τις αυτοκρατορίες που πολέμησε, εκφέρουμε την άποψη ότι τα πειράματα του σοβιετικού μοντέλου ίχνηλέτισαν ένα δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Η κατάρρευση του παρόλο που συγκυριακά αποδυναμώνει την απελευθερωτική προοπτική, που τον 20 αιώνα ονομάστηκε κομμουνισμός, σε ένα βάθος χρόνου την δυναμώνει, καθώς ξεμπερδέψαμε με τα τέρατα που γέννησε η αποτυχημένη γέννα, με τις αυταπάτες και τους μύθους της «μητέρας πατρίδας του σοσιαλισμού».
Ένας από τους πρωταγωνιστές του κομμουνιστικού δράματος , ο πρόεδρος Μάο , εάν θυμούμαι καλά , είχε πει, ότι θα χρειαστούνε πολλές επαναστάσεις έως την κομμουνιστική κοινωνία και νομίζω ότι είχε δίκαιο .Τα ιστορικά ζικ ζακ , οι καταστροφές και οι τραγωδίες αποτελούν τον κανόνα στην ιστορική πορεία , ενώ οι ρήξεις, οι ανατροπές την εξαίρεση.
Αυτό δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να ζούμε σαν «λύκοι μες στους λύκους», ή ότι πρέπει να απαλύνουμε με ασπιρίνες τον πόνο μιας μακρόχρονης εγκυμοσύνης που κινδυνεύει να γεννήσει μια πρωτόγνωρη βαρβαρότητα, περιμένοντας μεσσιανικά την «ώρα της κρίσης » του συστήματος.
Άμεσα η ανατρεπτική αριστερά πρέπει να οικοδομήσει τις υλικές προϋποθέσεις της απελευθερωτικής διαδικασίας, κοινότητες που οι ανάγκες και επιθυμίες μας δεν θα καταπιέζονται αλλα θα δομούν σχέσεις αλληλεγγύης, ελευθέριας και ισότητας. Παλεύοντας για μια κοινωνία άμεσης δημοκρατίας, ισοκατανομής του πλούτου, κοινωνικού έλεγχου των μέσων παραγωγής, ολιγαρκής αφθονίας και οικολογικής ισορροπίας μέσω της υπέρβασης της εμπορευματοποίησης .
Δεν πρέπει να φοβόμαστε την λέξη επανάσταση, στο κάτω κάτω δεν είναι τίποτε άλλο από την απότομη διακοπή της γραμμικής ροής του ιστορικού χρόνου , που σπάει τα δεσμά της καταπίεσης, απελευθερώνοντας τις εγκλωβισμένες δυνατότητες και το σημερινό πλήθος των κομμουνιστικών συμπεριφορών και χειρονομιών, επικυρώνοντας τις αλλαγές που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί καθώς πολλά από τα στοιχεία του νέου κόσμου που γεννιέται προϋπάρχουν στο παλαιό. Όταν η κοινωνική εξέλιξη μπλοκάρεται, όταν το παλαιό αρνείται να «αποσυρθεί» τότε χρειάζεται ο αγώνας των πολλών απέναντι στα συμφέροντα τους θέλουν τα πράγματα να μείνουν ως έχουν .
Ύστερα από τους δίδυμους πύργους , ούτε τα «αυτογκόλ» του Κάστρο ούτε τα σχήματα της «αμυντικής» ή της δήθεν «επιθετικής» αριστεράς απαντάνε αποτελεσματικά στην βία της νέας τάξης, χρειάζεται συνολικός στοχασμός και όραμα. Ας υποδεχτούμε με καταστροφική ειρωνεία την αυτοκρατορία, για εμάς μπορεί να μην είναι γιορτή, μα ούτε για αυτούς θα είναι πικνίκ!!!!
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου