ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ
Η ταξική πάλη ξαναζωντανεύει σε όλο τον κόσμο. Από τα
«Όχι» εργαζομένων και νέων στην Γαλλία (σε Ευρωσύνταγμα
και Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης), μέχρι την ηρωική
αντίσταση στο Ιράκ και τον άνεμο αλλαγής που σαρώνει την
Λατινική Αμερική και από το συγκλονιστικό φοιτητικό
κίνημα μέχρι την απεργία έξι εβδομάδων των δασκάλων, τις
αντιστάσεις μια σειράς κλάδων στην Ελλάδα, γίνεται
φανερό πως το «τέλος της ιστορίας», που είχαν προφητέψει
οι νεοσυντηρητικοί, δεν ήρθε. Η ιστορία γράφεται με
ανυπακοή.
Ο αστικός πολιτικός συνασπισμός εξουσίας, σύμφωνα με τις
επιταγές του κεφαλαίου, προωθεί διαρκώς το πρόγραμμα
«κοινωνικού πολέμου» σε βάρος των εργαζομένων. Η
κυβέρνηση της ΝΔ κραδαίνει την σπάθα των αντεργατικών
«μεταρρυθμίσεων» και της αντιδραστικής αναθεώρησης του
συντάγματος. Απειλεί, την επόμενη τετραετία, να σαρώσει
ότι απομείνει όρθιο. Ποιος θυμάται πια την «ήπια
διακυβέρνηση»... Παρά την πρόσφατη κοινοβουλευτική
όξυνση (αποτέλεσμα της πίεσης του κινήματος) το ΠΑΣΟΚ
συναινεί στην ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής (ακόμα
και στην αναθεώρηση του άρθρου 16), αποτελεί τον άλλο
πυλώνα της ίδιας πολιτικής. Διεθνώς, τόσο οι ΗΠΑ, όσο
και η ΕΕ, παρά τα σοβαρότατα εμπόδια και αντιστάσεις που
συναντά η τρομοκρατική πολεμική και αντεργατική
εκστρατεία, που έχουν εξαπολύσει μετά την 11η Σεπτέμβρη
του 2001, επιμένουν στην ίδια γραμμή. Η σύγκρουση είναι
αναπόφευκτη.
Σήμερα όμως δεν είναι ούτε 1989, όταν υπό το βάρος της
κατάρρευσης το εργατικό κίνημα υποχωρούσε άτακτα, ούτε
1995, όταν οι πρώτες σπίθες (εξέγερση Ζαπατίστας,
γαλλικός Δεκέμβρης) έμοιαζαν αδύναμα φώτα στη μακρά
νύχτα. Γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι το κεφάλαιο δεν
μπορεί να ξεπεράσει μόνιμα την κρίση του. Από τη μια
αναπτύσσεται με υπερεκμετάλλευση του ανθρώπου και
λεηλασία της φύσης, με δανεικά από το αύριο. Από την
άλλη δεν έχει θετικό όραμα για το μέλλον. Μόνο κακόφημες
(και κακόηχες) μεταρρυθμίσεις, τύπου ...ελαστοασφάλεια
(flexusecurity).
Όμως τώρα πια δεν «παίζουν» μόνοι τους. Το «πεζοδρόμιο»,
οι δρόμοι του αγώνα, είναι εδώ! Οι εργαζόμενοι, οι νέοι,
το κίνημα αλλάζουν τους συσχετισμούς. Επιβάλλουν ρωγμές,
όπως το φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα με το νόμο
πλαίσιο τον Ιούνη και την αναθεώρηση τώρα. Οι αγώνες
αυτοί έρχονται από το μέλλον και όχι από το παρελθόν,
όπως υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι του κατεστημένου. Το
ζήτημα της ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής έχει τεθεί.
Το λέει ο Καραμανλής που απειλεί με εκλογές. Το βάζει ο
Μπους με το δίλημμα «ή μαζί μας ή εναντίον μας».
Ε, λοιπόν ναι! Χρειάζεται σήμερα να καλυφθεί το κενό μας
Αριστεράς (σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο) αντίπαλο δέος
στο σύστημα, μιας Αριστεράς που μπορεί να νικήσει, που
μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την αντεπίθεση του
εργατικού και επαναστατικού κινήματος, με όπλο τις ιδέες
της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
- Για την κλιμάκωση, την πολιτικοποίηση και τη νίκη των
κοινωνικών αγώνων
- Για την ήττα της πολιτικής ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, και ΕΕ, για την
ανατροπή της κυβέρνησης και της επίθεσης του κεφαλαίου.
- Για τον ανεξάρτητο πόλο της αντικαπιταλιστικής
επαναστατικής Αριστεράς.
- Για την Αριστερά της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
Το ΝΑΡ, μετά το 2ο Συνέδριό του, παίρνει αυτή την
πρωτοβουλία διαλόγου και συσπείρωσης για την Αριστερά
που απαιτεί η εποχή μας, για το αντικαπιταλιστικό
μέτωπο- πόλο, γιατί εκτιμούμε ότι οι συνθήκες είναι
ώριμες. Μια άλλη Αριστερά είναι δυνατή! Μπορούμε να
κάνουμε τα πρώτα βήματα μαζί.
Απευθυνόμαστε σε όλους τους εργαζόμενους που δεν
βολεύονται, στους αγωνιστές των κινημάτων που αναζητούν
συνολική πολιτική έκφραση σε ανατρεπτική κατεύθυνση,
στον κόσμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς που επιθυμεί να
ξεπεράσει τον κατακερματισμό, ευρύτερα στους μαχόμενους
αριστερούς που βλέπουν τα όρια της επίσημης
ρεφορμιστικής Αριστεράς, στα πολύμορφα σχήματα,
κινήσεις, συσπειρώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς
σε κλάδους και γειτονιές, στις πολιτικές οργανώσεις της
«εκτός των τειχών» Αριστεράς.
1. Αριστερά της αντεπίθεσης και των νέων δυνατοτήτων
Καραμανλής και Παπανδρέου, συντηρητικές ή
κεντροαριστερές κυβερνήσεις, οι Βρυξέλλες και ο Λευκός
Οίκος, οι κεφαλαιοκράτες και οι ΣΕΒάσμιοι ιερείς του
σύγχρονου θεού της αγοράς αλλά και οι ιερείς των
προαιώνιων θρησκειών, η σπιτωμένη διανόηση και οι
ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι, όλοι μαζί προσπαθούν να μας
πείσουν ότι υπάρχει μόνο ο μονόδρομος των
ιδιωτικοποιήσεων, του «όλα πουλιούνται και όλα
αγοράζονται», της διαρκούς χειροτέρευσης των εργασιακών
σχέσεων, της αιώνιας λιτότητας.
Τίποτα δεν αλλάζει, λένε. Η Αριστερά και το εργατικό
κίνημα είτε θα ενσωματωθούν πλήρως είτε θα παζαρεύουν
τους ρυθμούς χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων. Κι
όμως ποτέ άλλοτε δεν είχε παραχθεί τόσος αμύθητος
πλούτος, δεν είχαν συγκεντρωθεί τόσες δυνατότητες για να
ζήσει αλλιώς ο εργαζόμενος άνθρωπος, να χειραφετηθεί από
την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αλλοτρίωση, να
διαχειριστεί συλλογικά την κοινωνία. Όλοι το βλέπουμε:
σε πολύ λιγότερο χρόνο παράγουμε περισσότερα αγαθά. Κι
όμως δουλεύουμε περισσότερο, μας κλέβουν το χρόνο,
υποθηκεύουν το μέλλον μας με τα δανεικά, φτιάχνουν το
σκλαβοπάζαρο των ανέργων. Οι νέες δυνατότητες
σπρώχνονται στο βυθό μιας πρωτοφανούς κοινωνικής
βαρβαρότητας, περικλείονται ολοένα και πιο ασφυκτικά από
ένα τείχος πολιτικής αντίδρασης, ηλεκτρονικού «γύψου»
και τηλεαποχαύνωσης.
Οι εξελίξεις στον σύγχρονο κόσμο σφραγίζονται από τη
χωρίς προηγούμενο σύγκρουση των νέων δυνατοτήτων του
κοινωνικού πολιτισμού με την καταστροφική δυναμική της
ατομικής ιδιοκτησίας και των αναδιαρθρώσεων του
ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Ζούμε, δηλαδή, σε μια εποχή
μεγάλων δυνατοτήτων για την επαναστατική πάλη που
πασχίζουν να ανοίξουν δρόμο σε ένα τοπίο πρωτόγνωρων
δυσκολιών.
Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά της νέας εποχής δεν
μπορεί παρά να διεκδικήσουν όλα όσα μας ανήκουν, όλο τον
κοινωνικό πλούτο και όλη την εξουσία. Έτσι θα
εμπνευστούν μεγάλα κινήματα και όχι από την Αριστερά του
μικρότερου κακού. ΓιΆ αυτό ξεκινάμε με την «μικρή»
Αριστερά των μεγάλων αγώνων και ελπίδων.
2. Αριστερά των σύγχρονων εργατικών αναγκών και
δικαιωμάτων
Η Αριστερά πρέπει να συνδεθεί ξανά με την σημερινή,
πλειοψηφική και πολύμορφη, πιο ικανή εργατική τάξη, με
τη νέα εργατική βάρδια, με όλα τα φτωχά στρώματα, να
ξαναγίνει -με σύγχρονους όρους- μια εργατική Αριστερά,
φορέας της εργατικής πολιτικής, να εκφράσει και να φέρει
στο πολιτικό προσκήνιο τα εργατικά συμφέροντα. Προβάλλει
ένα σύνολο στόχων για να αλλάξουμε την ζωή μας, στόχους
αντικαπιταλιστικής ρήξης και εργατικής χειραφέτησης. Που
δεν θα κινούνται σε κάποιον ιδεολογικό αιθέρα αλλά θα
εκφράζουν τον ρεαλισμό της διεκδίκησης και όχι της
υποταγής. Η Αριστερά της εποχής μας δεν θα είναι γεμάτη
παχιά λόγια και λιπόσαρκες διεκδικήσεις, αλλά θα
στηρίζεται σε ένα συνεκτικό πρόγραμμα που θα απαιτεί
βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, έως την πλήρη
ανατροπή της εκμετάλλευσης. Ένα πρόγραμμα στο οποίο θα
υπερέχουν οι στρατηγικές αντικαπιταλιστικές πλευρές των
εργατικών συμφερόντων. Μόνο έτσι έρχονται νίκες και
καταχτήσεις και στο σήμερα, μόνο έτσι αλλάζουν οι
συνειδήσεις. Λογικές «μινιμαρίσματος» των στόχων «για να
συγκεντρωθούν δυνάμεις», όπως δείχνουν το φοιτητικό και
εκπαιδευτικό κίνημα, δεν έχουν σχέση με την
πραγματικότητα. Αφετηρία της Αριστεράς είναι οι πιο
προωθημένες διεκδικήσεις του κινήματος (π.χ. τα 1.400
ευρώ των δασκάλων) προβάλλοντας ένα πρόγραμμα για
αποφασιστική μείωση του χρόνου και των χρόνων εργασίας,
με μεγάλη αύξηση μισθών και συντάξεων, ώστε να ζούμε
αξιοπρεπώς από μία δουλειά, η σταθερή, ενιαία και όσο
γίνεται δημιουργική εργασία για όλους, η κατάργηση των
απολύσεων και η προστασία των ανέργων, η δημόσια και
δωρεάν παιδεία, υγεία, πρόνοια, ασφάλιση για όλους (με
κατάργηση των ιδιωτικών βαμπίρ), η κατοχύρωση του
δικαιώματος στον αγώνα, στον συνδικαλισμό, στην πολιτική
και στην ελεύθερη σκέψη και δράση (πρώτα και κύρια μέσα
στα εργασιακά Νταχάου), η προάσπιση του περιβάλλοντος
και του δημόσιου χώρου - πλούτου, μια νέα αρμονική σχέση
ανθρώπου- φύσης, με ταυτόχρονη προστασία των μικρών και
φτωχών αγροτών για μια ποιοτική διατροφή για όλους, η
κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων (από την εργασία μέχρι τις
εκλογές) στους μετανάστες, η ρήξη και αποχώρηση από τους
μηχανισμούς της Νέας Τάξης και της καπιταλιστικής
διεθνοποίησης (ΝΑΤΟ, ευρωστρατός, Σένγκεν, ΕΕ κλπ), για
ένα άλλο πολιτισμό, μια άλλη παιδεία της δημιουργίας,
της παλλαϊκής συμμετοχής και της κοινωνικής
απελευθέρωσης. Μιλάμε για ένα μέτωπο αγώνων για Παιδεία
- Εργασία- Ελευθερίες της εποχής μας, ένα Νέο Εργατικό
Κίνημα.
3. Ανεξάρτητη, ανατρεπτική και αντιδιαχειριστική
Αριστερά.
Από τις μεταρρυθμίσεις της ΝΔ έως τον εκσυγχρονισμό του
ΠΑΣΟΚ και από τον Μπους μέχρι τον Πρόντι και τον μεγάλο
συνασπισμό στην Γερμανία η εφαρμοζόμενη αυταρχική και
αντεργατική πολιτική είναι βασικά η ίδια. Πρόκειται για
βαθύτερη ανάγκη του συστήματος και όχι επιλογή κάποιων
πολιτικών. Γι΄ αυτό και δεν μπορεί να αλλάξει από τα
πάνω, στα πλαίσια του καπιταλισμού. Μόνο με τον πολιτικό
ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό αγώνα μπορούν να
επιτευχθούν ρωγμές, καθυστερήσεις και κατακτήσεις. Αυτή
η πολιτική δεν παίρνει διορθώσεις, μόνο ανατροπή. ΓιΆ
αυτό η Αριστερά δεν μπορεί να είναι δωρητής σώματος στα
κεντροαριστερά σενάρια και στις κάθε λογής «κυβερνητικές
λύσεις», ούτε στα αντινεοφιλελεύθερα και αντιμονοπωλιακά
μέτωπα, που αντιπαλεύουν πλευρές μόνο της αντιλαϊκής
επίθεσης, όχι και τις αιτίες που την γεννούν. Τέτοιες
επιλογές, μας πηγαίνουν πίσω. Αυτή είναι η εμπειρία του
«αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων» με το ΠΑΣΟΚ και
των συγκυβερνήσεων Τζανετάκη - Ζολώτα, των
«πλουραλιστικών κυβερνήσεων» Ζοσπέν παλιότερα ή Πρόντι
τώρα. Μια μαχητική εργατική αντιπολίτευση, μια
αντιδιαχειριστική και ανεξάρτητη από το σύστημα Αριστερά
είναι πολύ πιο χρήσιμη από κάθε συμμετοχή σε κυβέρνηση
και σε δήθεν «άμεσες λύσεις».
4. Αριστερά της αντικαπιταλιστικής επανάστασης
Απέναντι σε όλες τις ουτοπικές και αδιέξοδες «πολιτικές
εναλλακτικές» εντός και επί τα αυτά του συστήματος, η
αντικαπιταλιστική επανάσταση αποτελεί τον συνολικό
πολιτικό στόχο -στο ζήτημα της εξουσίας- της Αριστεράς
της εποχής μας. Η εργατική εξουσία - δημοκρατία είναι η
απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει η μεταβατική
κοινωνία προς την κομμουνιστική απελευθέρωση. Πως όμως
θα φτάσουμε σε επαναστατική κατάσταση, πως θα πετύχουμε
και σήμερα καταχτήσεις, την ώρα που παρά τις
επαναστατικές δυνατότητες της εποχής μας, κυριαρχεί ο
αντιδραστικός συσχετισμός; Η σύγχρονη Αριστερά πρέπει να
ανασυστήσει την επαναστατική στρατηγική και τακτική, την
ουσιαστική σύνδεση μεταξύ τους, ξεπερνώντας δεκαετίες
ολόκληρες ρεφορμιστικού διαχωρισμού, που οδηγούσαν την
τακτική στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Ξεπερνώντας και
την κατάργηση της τακτικής από τις κάθε λογής
φαντασιώσεις της «ρήξης εδώ και τώρα». Σήμερα
χρειαζόμαστε μια επαναστατική στρατηγική - τακτική, που
θα πρωτοστατεί στην πάλη για την ήττα, τον κλονισμό και
την ανατροπή της τρομοκρατικής εκστρατείας του
κεφαλαίου, από την σκοπιά των συνολικών εργατικών
συμφερόντων, θα συγκεντρώνει δυνάμεις και θα δημιουργεί
όργανα εργατικής πολιτικής για την επαναστατική ανατροπή
του συστήματος.
5. Αριστερά της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης
Η Αριστερά της νέας εποχής σηκώνει τις σημαίες της
κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Ο κομμουνισμός δεν ήταν
ένα μονόπρακτο έργο που γράφτηκε τον 19ο αιώνα και
κρίθηκε καταδικαστικά τον 20ο, αλλά το απελευθερωτικό
κίνημα της εργατικής τάξης για την κατάργηση της
εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της αλλοτρίωσης, για
μια αταξική κοινωνία. Οι σύγχρονες κομμουνιστικές
απαντήσεις στα μεγάλα κοινωνικά ερωτήματα δίνουν
ολοκληρωμένο περιεχόμενο στην αντικαπιταλιστική πάλη,
πρέπει να αποτελούν μέτρο και οδηγό της σύγχρονης
Αριστεράς. Δεν μιλάμε όμως για μια κομμουνιστική
φλυαρία, ούτε για ένα «κομμουνιστικό σωβινισμό» που
αναπολεί και μηρυκάζει τις «παλιές καλές εποχές» και τον
«υπαρκτό σοσιαλισμό». Όποιος ανοίγει χιλιομπαλωμένα
πανιά δεν ετοιμάζεται για μεγάλα ταξίδια. Σήμερα
χρειάζεται επιμονή στην κομμουνιστική απελευθερωτική
προοπτική, με ταυτόχρονη ακόμα μεγαλύτερη επιμονή στην
ανάγκη της επαναθεμελίωσης του κομμουνιστικού κινήματος.
Όχι μόνο του καθαρισμού του από την «σκουριά» του
ανύπαρκτου σοσιαλισμού και του ηττημένου ρεφορμιστικού
κινήματος, αλλά και της αναβάπτισής του στις σύγχρονες
απελευθερωτικές δυνατότητες της εργασίας.
6. Αριστερά του αντικαπιταλιστικού μετώπου και της
κοινής δράσης
Η Αριστερά της νέας εποχής δεν θα προκύψει από την
αυτόκεντρη ανάπτυξη κάθε επιμέρους οργάνωσης, που
νομίζει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Η εργατική τάξη
και τα άλλα υπό εκμετάλλευση στρώματα χρειάζονται ένα
ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο για να νικήσουν. Η
αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι
βαθιά ενωτική, μακριά από τον ηγεμονισμό του ΚΚΕ και του
ΣΥΝ. Για μας η λογική του μετώπου είναι μόνιμη, όχι μια
επιλογή για να περάσει η μπόρα. Αλλά μέτωπο χωρίς
πολιτικό προσανατολισμό δεν υπάρχει. Το μέτωπο σήμερα
δεν μπορεί παρά να είναι αντικαπιταλιστικό, κτυπώντας
τις αιτίες στη ρίζα τους, δεν μπορεί παρά να είναι
εργατικό, παλεύοντας για την ενοποίηση και πολιτική
παρέμβαση της ίδιας της εργατικής τάξης, για τα
συμφέροντά της. Ένα Αντικαπιταλιστικό Εργατικό Μέτωπο. Η
αντικαπιταλιστική Αριστερά όντας ενωτική απέναντι στους
εργαζόμενους, δεν μπορεί παρά να διαχωριστεί άμεσα,
ριζικά και σε όλα τα επίπεδα από την αστική πολιτική.
Ταυτόχρονα, αρνείται να «κουρνιάσει» μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ ή
στις διάφορες μετωπικές αναπαραστάσεις του ΚΚΕ. Το
ζητούμενο σήμερα είναι η συγκρότηση ενός τρίτου πόλου
στην Αριστερά, που θα επιδράσει καταλυτικά σε αυτήν, στο
κίνημα και στην κοινωνία. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά
κατοχυρώνει την πολιτική, θεωρητική και οργανωτική της
αυτοτέλεια σε κάθε μέτωπο και συνολικά, συγκροτώντας
σχήματα, κινήσεις και μετωπικές πρωτοβουλίες. Μόνο έτσι
η πολιτική μετατρέπεται σε υλική δύναμη και αλλάζει
συσχετισμούς.
Ταυτόχρονα προωθεί την κοινή δράση, στη βάση αρχών και
προς όφελος του κινήματος, με όλες τις πτέρυγες της
Αριστεράς και τους εργαζόμενους που αμφισβητούν και
θέλουν να αγωνιστούν. Η κοινή δράση μπορεί να βοηθήσει
αποφασιστικά στην συγκρότηση μιας μαχητικής
αντιπολίτευσης. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν έχει
τίποτα το κοινό με τον σεχταρισμό και την
μικροϊδιοκτησιακή λογική που αντιμετωπίζει τον κόσμο της
Αριστεράς σαν εκλογική λεία.
7. Αριστερά της μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης
ενάντια σε κυβέρνηση, ΕΕ, αστικό συνασπισμό εξουσίας
Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης είναι
απαραίτητο ένα κοινωνικό- πολιτικό κίνημα απόκρουσης και
ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, μια μαχητική εργατική
αντιπολίτευση. Η μαχητική εργατική αντιπολίτευση συνδέει
το «ούτε βήμα πίσω» με το αντεπίθεση για βελτίωση της
εργατικής θέσης. Αντιπαρατίθεται στους πολιτικούς και
ιδεολογικούς πυλώνες της επίθεσης. Αμφισβητεί την
εκμετάλλευση - αγοραπωλησία της εργατικής δύναμης,
ενάντια στον κατακερματισμό και τις συντεχνιακές
πρακτικές. Τείνει να διαμορφωθεί σε πολιτικό εργατικό
και μαζικό κίνημα και τότε μπορεί να είναι πραγματικά
επικίνδυνο για την κυβέρνηση και τον αστικό συνασπισμό
εξουσίας. Τέτοια στοιχεία βλέπουμε στο φοιτητικό κίνημα,
στις απεργίες των εκπαιδευτικών, των ΟΤΑ κλπ.
Η μαχητική εργατική αντιπολίτευση στρέφεται εναντίον και
της κυβέρνησης αλλά και του υπουργείου αντιπολίτευσης
του ΠΑΣΟΚ, δεν μπαίνει σε αντιδεξιές λογικές. Διεκδικεί
την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ από τα κάτω και από
τ' αριστερά, καθώς και κάθε κυβέρνησης που ασκεί αυτή
την πολιτική. Παλεύει για την ήττα της πολιτικής ΝΔ και
ΠΑΣΟΚ.
8. Αριστερά των νικηφόρων αγώνων
Οι μαζικοί κοινωνικοί αγώνες μπορούν να νικούν, μπορούν
να επιβάλλουν επιμέρους ήττες ή και μεγαλύτερες ρωγμές
στην τρομοκρατική επέλαση του κεφαλαίου. Αποτελούν έτσι
εφαλτήριο για την παραπέρα ανάπτυξη της διαρκούς πάλης,
γιατί κάθε κατάκτηση στο σύστημα είναι μερική και
αμφισβητήσιμη. Η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν προωθεί
νικηφόρους αγώνες, εξαντλείται στην διαμαρτυρία, την
ενδιαφέρει κυρίως η μετατροπή των αγώνων σε ψήφους.
Βέβαια στην εποχή μας η μάχη είναι σκληρή και
πολιτικοποιείται γρήγορα. Δεν μπορείς να αποσπάσεις
τίποτα με τις ψοφοδεείς, επετειακές και συμβολικές
κινητοποιήσεις του αστικοποιημένου συνδικαλισμού. Όπως
δείχνει και το φοιτητικό κίνημα, και με άλλο τρόπο η
απεργία των δασκάλων, για να νικήσουν οι αγώνες
απαιτείται πάλη διαρκείας, μαζική και αποφασιστική
συμμετοχή, αιχμηρό και ευρύ πολιτικό περιεχόμενο,
διάθεση και ικανότητα για σύγκρουση, στήριξη στη
δημοκρατία της βάσης και των γενικών συνελεύσεων και
κυρίως συγκρότηση πανεργατικού μετώπου, έτσι ώστε να
χτυπάμε όλοι μαζί και όχι ο καθένας χωριστά.
ΓιΆ αυτό νικηφόροι ταξικοί αγώνες δεν μπορούν να γίνουν
υπό τις ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία
γενικότερα. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν εκφράζουν την ενότητα της
εργατικής τάξης στον οικονομικό αγώνα, αλλά υλοποιούν
αστική πολιτική από γραφειοκράτες για εργάτες, διασπούν
την εργατική τάξη κοινωνικά (μόνιμοι- ελαστικοί,
ντόπιοι- μετανάστες κλπ) και πολιτικά (μέσω της
συναίνεσης, του κυβερνητισμού και της υποταγής στα
αστικά κόμματα). Η ενσωμάτωση του αστικοποιημένου
συνδικαλισμού έχει γίνει πια ολοκληρωτική, με τα
ιδιωτικά πανεπιστήμια της ΓΣΕΕ, τη θέση του προέδρου της
κατά του ασύλου, την άρνηση ουσιαστικής συμπαράστασης σε
δασκάλους και φοιτητές. Η Αριστερά της εποχής μας δεν
μπορεί να ακολουθεί λογικές συγκυβέρνησης στην ΓΣΕΕ
(όπως ο ΣΥΝ) ή αριστερής διαμαρτυρίας στα πλαίσιά της
(όπως κάνουν διάφορες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής
Αριστεράς). Σήμερα απαιτούνται θαρραλέα βήματα ταξικής
αγωνιστικής ενότητας στη βάση, πάνω σε ένα αναγκαίο
αντικυβερνητικό, αντιΕΕ και αντικαπιταλιστικό πλαίσιο,
που θα διαμορφώνει ένα ανεξάρτητο (και ανταγωνιστικό)
από τη γραφειοκρατία κέντρο αγώνα σωματείων και
επιτροπών αγώνα, στηριγμένο στις γενικές συνελεύσεις. Σε
αυτή την ανάγκη δεν μπορεί να ανταποκριθεί το ΠΑΜΕ καθώς
φοβάται την ανεξάρτητη εργατική δυναμική, εξαντλείται σε
κινήσεις διαμαρτυρίας αντί για πραγματικούς αγώνες,
κουτσουρεύει το περιεχόμενο στα όρια της
αντιμονοπωλιακής συμμαχίας με μικρομεσαία στρώματα, δεν
προωθεί την κοινή δράση των αγωνιζόμενων τμημάτων.
9. Αριστερά διεθνιστική αντιιμπεριαλιστική -
αντικαπιταλιστική
Στη σημερινή εποχή της καπιταλιστικής διεθνοποίησης η
Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι διεθνιστική,
συμβάλλοντας στην κοινή πάλη των εργαζομένων όλου του
κόσμου ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην
παγκοσμιοποιημένη εκμετάλλευση και καταστολή, στον
ρατσισμό, στον εθνικισμό,. Όχι για να γίνει
κοσμοπολίτικη ή για να υποταχθεί στον «μονόδρομο» της
ΕΕ. Παλεύουμε για την αποδέσμευση από την ΕΕ, για την
διάλυση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, για μια άλλη
αντικαπιταλιστική διεθνοποίηση προς όφελος των
εργαζομένων. Ταυτόχρονα, το κίνημα πρέπει να διεκδικεί
τα δικαιώματά του σε άμεση σύγκρουση με τον στενό κορσέ
της ΟΝΕ και της ΕΕ, θέτοντας το ζήτημα της απειθαρχίας
στις εντολές της, της αποχώρησης από συγκεκριμένα μέτρα
(π.χ. Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης). Σήμερα δεν
μπορεί να υπάρχει πραγματική αντικαπιταλιστική Αριστερά
χωρίς να είναι αντιΕΕ και ουσιαστικός αντιΕΕ αγώνας
χωρίς να είναι αντικαπιταλιστικός.
Παλεύουμε για την έξοδο από το ΝΑΤΟ και τον ευρωστρατό,
το κλείσιμο των αμερικανονατοϊκών βάσεων, ενάντια σε
κάθε συμμετοχή- συνενοχή στις ιμπεριαλιστικές
«ειρηνευτικές» επεμβάσεις.
10. Αριστερά μιας νέας θεωρητικής, προγραμματικής και
πολιτιστικής δημιουργίας
Η σύγχρονη Αριστερά θα πρέπει να ανοίξει δρόμους στην
θεωρία, στο πρόγραμμα, στις στρατηγικές απαντήσεις,
χωρίς να τα αφήνει «για μετά». Δεν θα είναι μια άνυδρη
πολιτικάντικη και οικονομίστικη δύναμη, όπως σήμερα. Που
χρησιμοποιεί την θεωρία σαν θεραπαινίδα των
ρεφορμιστικών πολιτικών επιλογών, εύπλαστο απολογητή της
διαχείρισης ή εφτασφράγιστο δόγμα του κομματικού
αλάθητου. Που αντιμετωπίζει τον πολιτισμό σαν επίχρισμα
μιας παρέμβασης που δεν λάμπει, δεν δημιουργεί
ανατρεπτικά πολιτιστικά ρεύματα. Η Αριστερά της
κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης θα συμβάλλει στην
συνάντηση και τον ριζοσπαστικό μετασχηματισμό των
ρευμάτων αντικαπιταλιστικής κριτικής και οικολογίας.
Σηκώνει τη σημαία ενός μαρξιστικού διαφωτισμού, για την
ανακάλυψη εκ νέου του μαρξισμού, την δημιουργική του
ανάπτυξη, με την αξιοποίηση των καταχτήσεων της ταξικής
πάλης, της επιστήμης, της διαπάλης των ιδεών.
Η επαναστατική Αριστερά κρατά το κόκκινο νήμα της
ιστορικής προσπάθειας για την απελευθέρωση της εργατικής
τάξης, από την Κομμούνα και τον Οκτώβρη, μέχρι την
Ισπανία και την ματωμένη δεκαετία της αντίστασης, από
την Μεγάλη Πορεία της Κίνας μέχρι την Γκράνμα, τον Μάη
και Νοέμβρη, αναγνωρίζοντας την ανάγκη τομής μέσα στη
συνέχεια του εργατικού κινήματος. Σήμερα το ζητούμενο
είναι η επανεκκίνηση, η κομμουνιστική επαναθεμελίωση,
καθώς όλα τα ρεύματα της Αριστεράς της προηγούμενης
εποχής έχουν ηττηθεί. Αυτό όμως που είναι πιο ζωντανό
από ποτέ είναι η ανάγκη και η δυνατότητα της
κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η επαναστατική Αριστερά
στέκεται επαναστατικά απέναντι στον εαυτό της, κάνοντας
αυστηρή κριτική και αυτοκριτική στην πορεία του
αριστερού και εργατικού κινήματος και στη σημερινή
ανημπόρια. Το ΝΑΡ, στο 2ο Συνέδριό του, ανέδειξε με
τολμηρό τρόπο τις δικές του ευθύνες όσον αφορά την
προώθηση του αντικαπιταλιστικού πόλου, της σχέσης
τακτικής - στρατηγικής, της επαναστατικής οργάνωσης κλπ.
Έρχεται σήμερα να συμβάλλει με νέα ορμή.
11. ΚΚΕ και ΣΥΝ δεν μπορούν να εμπνεύσουν και να
νικήσουν
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν εμπνέουν για την μεγάλη μάχη για
την Αριστερά της νέας εποχής. Η παλιά Αριστερά έχει
χάσει τον συνολικό απελευθερωτικό της ρόλο. Το τελευταίο
διάστημα μειώνεται η αξία χρήσης της ακόμα και σαν
δύναμη ανάσχεσης της επίθεσης. Κι αυτό παρά το γεγονός
ότι η επίσημη Αριστερά συσπειρώνει στις γραμμές της
πολλούς αγωνιστές και ότι τα τελευταία χρόνια επιχειρεί
μια ορισμένη αριστερή μετατόπιση του λόγου της, για να
μην χάσει την επαφή της με τα τμήματα που
ριζοσπαστικοποιούνται. Όμως, η άρνηση της αναγκαιότητας
μιας συνολικής κομμουνιστικής επανίδρυσης, η αποφυγή
αυτοκριτικής, η προσήλωσή τους σε χρεωκοπημένες
στρατηγικές, είτε των αστικά μεταλλαγμένων καθεστώτων
του «υπαρκτού σοσιαλισμού», είτε των διάφορων
σοσιαλδημοκρατικών ή αριστερόστροφων τρίτων δρόμων εντός
του καπιταλισμού, οδηγούν την επίσημη Αριστερά σε ρόλο
τερματοφύλακα.
Η λαϊκή εξουσία- οικονομία του ΚΚΕ αναπαράγει αυταπάτες
για ενδιάμεσες λύσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού.
Αφήνει ανοιχτό το πεδίο της ηγεμονίας σε αστικές και
μικροαστικές δυνάμεις. ΓιΆ αυτό ο Περισσός αντιμετωπίζει
το κίνημα σαν ιδιοκτησία του, αρνείται τον πολιτικό του
ρόλο και δεν συμβάλλει σε νικηφόρους αγώνες. Την ώρα που
συγκροτεί αποστειρωμένα «μέτωπα» αρνείται την κοινή
δράση της Αριστεράς, ενώ στέκεται ιδιαίτερα εχθρικά
απέναντι στα εγχειρήματα της κομμουνιστικής
επαναθεμελίωσης.
Η πολιτική του ΣΥΝ καθορίζεται από τη επιλογή του
αντινεοφιλελεύθερου μετώπου, της υποστήριξης στην
ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, από την άρνηση της υπέρβασης του
καπιταλισμού και από τη λογική της «ενότητας στον
ελάχιστο κοινό παρονομαστή», που σημαίνει τελικά- και
ανεξάρτητα από προθέσεις- προσαρμογή στην πιο «αριστερή»
παραλλαγή της αστικής πολιτικής. Τα κεντροαριστερά
σενάρια δεν αποκλείονται, όσο παραμένει ο στόχος της
προοδευτικής εναλλακτικής λύσης (εντός του συστήματος)
και τα παραδείγματα της κυβέρνησης Ζοσπέν και Πρόντι. Ο
ΣΥΝ απέναντι στην ριζοσπαστική και εξωκοινοβουλευτική
Αριστερά εμφανίζεται πιο «ανοικτός», ενώ μέσω του ΣΥΡΙΖΑ
και του Φόρουμ προσπαθεί να την θέσει υπό την ομπρέλα
του. Διατηρεί για τον εαυτό του το πολιτικό «δια ταύτα».
Με εκλογικά και άλλα ανταλλάγματα επιδιώκει να πάρει
αριστερά άλλοθι από δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής
Αριστεράς.
Η υποστήριξη στα κόμματα της επίσημης Αριστεράς δεν
λειτουργεί σαν κάποια συντήρηση δυνάμεων, μέχρι να έρθει
η ώρα για ριζικές αλλαγές, αλλά σαν ανακύκλωση ηττημένων
λογικών, σαν αριστερό χαράκωμα για την καθήλωση των
δυνάμεων της επαναστατικής χειραφέτησης.
12. Μια άλλη Αριστερά του αυτοτελούς αντικαπιταλιστικού
πόλου
Δεν υπάρχει μόνο η Αριστερά της διαχείρισης και της
ήττας. Στους κοινωνικούς αγώνες δηλώνει παρών και έχει
καθοριστική θετική συμβολή η αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Ακόμα και σε μεγάλες πολιτικο - κινηματικές
αναμετρήσεις, όπως στις αντιπολεμικές και
αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, την Πρωτοβουλία
Αγώνα Θεσσαλονίκη 2003 η ριζοσπαστική Αριστερά έδειξε
ότι μπορεί να αποκτά πολιτικό ρόλο. Ταυτόχρονα στους
πρόσφατους αγώνες και στις τοπικές εκλογές ήρθε στο
προσκήνιο μια ευρύτερη ζώνη κοινωνικής- εργατικής
αμφισβήτησης και αριστερής αναζήτησης. Παρ΄ όλα αυτά, ο
χώρος της «εκτός των τειχών» Αριστεράς παραμένει
κατακερματισμένος, όχι μόνο οργανωτικά αλλά και
πολιτικά. Σήμερα δεν μπορεί να δώσει διέξοδο η λογική
της αυτόκεντρης ανάπτυξης της κάθε μια οργάνωσης, των
παράλληλων πορειών και της κοινής δράσης στα «σημεία
επαφής», της καθήλωσης στο επιμέρους, της διάσπασης του
κοινωνικού με το πολιτικό. Όλα αυτά αναπαράγουν την
παθογένεια και οδηγούν στην περιθωριοποίηση και την
δορυφοροποίηση γύρω από τους Μεγάλους Αδελφούς του ΚΚΕ ή
του ΣΥΝ.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι τις ευθύνες μας και να
κάνουμε αποφασιστικά αλλά και ώριμα βήματα για την
συγκρότηση ενός ανεξάρτητου πόλου της αντικαπιταλιστικής
και επαναστατικής Αριστεράς. Αυτός προφανώς και δεν θα
είναι η Αριστερά της νέας εποχής, αλλά θα ανοίξει το
δρόμο. Οι πρωτοπόροι αγωνιστές του κινήματος και της
άλλης Αριστεράς, τα σχήματα και οι κινήσεις, οι
πολιτικές οργανώσεις πρέπει να κινηθούν στην κατεύθυνση
της μετωπικής πολιτικής ενοποίησης. Το Μέτωπο
Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ), που αποτελεί μια πρώτη
σημαντική κατάκτηση στο συνολικό πολιτικό επίπεδο,
υπηρετώντας μόνιμα και σταθερά (εδώ και οκτώ χρόνια) την
ιδέα της μετωπικής πολιτικής σε μια προωθημένη πολιτική
προγραμματική βάση, μπορεί να συμβάλλει σε μια πολιτικά
ανώτερη και κοινωνικά ευρύτερη αντικαπιταλιστική
μετωπική συσπείρωση.
Η αναβαθμισμένη συμμετοχή των ίδιων των αγωνιστών της
εκτός των τειχών Αριστεράς, η στήριξη σε πραγματικές
δημοκρατικές πρωτοβουλίες βάσης είναι εκείνο το στοιχείο
που μπορεί να μας πάει πολύ μακρύτερα από τις
προηγούμενες προσπάθειες, που με όλα τα θετικά τους,
έμειναν στη μέση. Ο αντικαπιταλιστικός πόλος θα
χαρακτηρίζεται από την ανοικτή και δημοκρατική
λειτουργία, από την δυνατότητα κάθε αγωνιστή, κάθε
σχήματος και οργάνωσης να καταθέσει την άποψή του, να
συμβάλλει ουσιαστικά στη διαμόρφωση της πολιτικής
γραμμής, χωρίς ηγεμονισμούς και καπελώματα.
Με αυτό το πνεύμα η αντικαπιταλιστική Αριστερά
παρεμβαίνει πολιτικά παντού, από το μαζικό κίνημα μέχρι
τις κεντρικές πολιτικές μάχες (όπως είναι η αναθεώρηση
του συντάγματος), και στις εκλογές. Η παρέμβασή της δεν
μπορεί παρά να σφραγίζεται από το αναγκαίο
αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και να εκπέμπει αξιοπιστία
και προοπτική, να μην είναι μίας χρήσης.
Συναγωνιστές/στριες, σύντροφοι/σες,
το Νέο Αριστερό Ρεύμα θέτει αυτά τα σημεία για συζήτηση
σε όλο το μαχόμενο δυναμικό της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Παρουσιάζουμε επίσης τις αποφάσεις και όλο τον γόνιμο
προβληματισμό του συνεδρίου μας. Δεν διεκδικούμε το
αλάθητο, αλλά θέλουμε να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της
υποβάθμισης του περιεχομένου και της «ενωτικής»
πολιτικής που πρώτα βρίσκεις τον σύμμαχο και μετά το
περιεχόμενο.
Γιατί,
Και η πιο μεγάλη πορεία στον κόσμο ξεκινά με ένα μικρό
βήμα εμπρός. Ας το κάνουμε μαζί!
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
· Για τα εργατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της
εποχής μας
· Για την ανατροπή της αντεργατικής αντιδραστικής
εκστρατείας του κεφαλαίου,
· Για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας, την
επαναστατική ανατροπή
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Φεβρουάριος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου