Το ό,τι βρισκόμαστε σε μια εποχή που κάθε τι γύρω μας
μπαίνει στο στόχο του κεφαλαίου δεν είναι και μεγάλη
ανακάλυψη. Το ό,τι το πολυεθνικό κεφάλαιο αλλάζει τους
όρους του ελεύθερου ανταγωνισμού και στην πόλη μας με
την δημιουργία πολυκαταστημάτων αλλά κα με την όλο και
ασφυκτικότερη πίεση για την πλήρη απελευθέρωση του
ωραρίου λειτουργίας της αγοράς και της κατάργησης κάθε
εργατικού δικαιώματος και πάλι δεν θα καταπλήξουμε τους
αναγνώστες με την «σοφία» μας. Και ίσως να φανεί σε
κάποιους τετριμμένο να ξανααναφέρουμε τις πραγματικά
άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα κάτεργα της
Εγνατίας με τα 12ωρα που προκαλούνε πλήθος εργατικών
ατυχημάτων, συχνά θανατηφόρων αλλά και με την κατάσταση
στα στρατόπεδο της βιομηχανικής ζώνης όπου οι κολασμένοι
προλετάριοι μετανάστες ζούνε κάτω από άθλιες συνθήκες
μέσα στο εργοστασιακό στρατόπεδο, δίπλα στις μηχανές.
Αποδεικνύοντας περίτρανα πως στο καπιταλιστικό τρόπο
παραγωγής, ιδιαίτερα στην σημερινή του φάση, οι μηχανές
δεν είναι η συνέχεια της παραγωγικής δραστηριότητας των
εργατών, που δημιουργούνε τον τεράστιο κοινωνικό πλούτο
που μπορεί να ικανοποιήσει τις ουσιαστικές ανάγκες και
των 6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων˙ αλλά είναι το σώμα
των εργατών που είναι η συνέχεια των μηχανών,
δουλεύοντας με τρελούς ρυθμούς-παράγωντας συχνά άχρηστα
εμπορεύματα-γεμίζοντας τους τραπεζικούς λογαριασμούς των
αφεντικών και χρεώνοντας τους δικούς τους, που μας
αναγκάζουν να τρέχουμε πίσω από κάρτες και δάνεια.
Ταυτόχρονα στον πυθμένα της εργασιακής ιεραρχίας το
μοντέλο της εργασίας παράγει τους χιλιάδες αόρατους,
επισφαλείς, «εξωτερικούς», προσωρινούς, μαύρους,
ελαστικούς, διασκορπισμένους και απομονωμένους εργάτες
κάνοντας δυο και τρεις δουλείες χωρίς ένσημα, χωρίς
ασφάλιση, δίχως άδειες ούτε αποζημιώσεις. Εμφανίζοντας
ένα κόσμο όπου η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης
βρίσκεται παντού και με τον πιο πολύμορφο και
απροσδόκητο τρόπο. Με τις μορφές της εκμετάλλευσης των
εργαζόμενων να αποκτούν χαρακτηριστικά ενός πολύμορφου
βιομηχανικού φεουδαρχισμού που κυριαρχείται από μια
«πολιτική οικονομία του φόβου» και της κοινωνικής
ανασφάλειας.
Και αυτό το παράλογο σύστημα, που ο καθένας από εμάς-
εργαζόμενος ή μη- είναι σωματικά και ψυχικά αιχμάλωτος
του κεφαλαίου, ο «φωτισμένος» κόσμος των ΜΜΕ, των
ειδημόνων της αγοράς και της διανόησης το ονομάζει
ανάπτυξη, παραγωγικότητα, όπου μπορούμε να αγοράσουμε
την ευτυχία μας !!!! Πρόκειται για ένα «νέο θαυμάσιο
κόσμο» που ο καθένας θα μετράει την αξιοπρέπεια και την
ανθρωπιά του με τα «βαλάντια» που μπορεί να ξοδέψει,
δίχως πραγματικά ελεύθερο χρόνο να τον αφιερώσει στους
δικούς του και στον εαυτό του.
Το χειρότερο από όλα είναι πως αυτή την κατάσταση όχι
μόνο την γνωρίζεται αλλά ακόμη χειρότερα ως ένα βαθμό
την έχετε, την έχουμε αποδεχτεί- υποταγμένοι στο
εργοδοτικό, πολιτικό και ιδεολογικό εκβιασμό του
κεφαλαίου. Και ως ένα σημείο δεν μπορείτε, δεν μπορούμε,
να κάνουμε αλλιώς.
Με ένα εργατικό κίνημα όχι απλώς αναντίστοιχο με τις
ανάγκες και τις δυνατότητες τις εποχής αλλά με ένα
εργατικό κίνημα που έχει οδηγηθεί σε ιστορική χρεοκοπία
καθώς έχει μεταλλαχθεί από μια αντιφατική συλλογική
έκφραση των τάσεων εργατικής ρήξης-ενσωμάτωσης σε
πολιτικό μηχανισμό εχθρικό - τόσο στη μορφή, όσο και στο
περιεχόμενο- προς την εργατική πλειοψηφία. Από
«συνεταιρισμό» των πωλητών της εργατικής δύναμης που
ιδεολογικά κα πολιτικά ηγεμόνευε πάνω στην τάση του
«συνεταιρισμού των άμεσων παραγωγών του πλούτου», σε
μηχανισμούς που αδιαφορούν επιδεκτικά να καλύψουν την
νέα εργατικά βάρδια του δευτερογενή και τριτογενή τομέα,
υπηρετώντας τις λογικές της καπιταλιστικής
παραγωγικότητας. Αποδεικνύοντας πως η σημερινή ηγεσία
των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων δεν είναι απλώς
ξεπουλημένες εργατικές ηγεσίες αλλά είναι θεμελιώδες
τμήμα του κυρίαρχου καπιταλιστικού μπλοκ εξουσίας. Με
μια ηγεμονική ρεφορμιστική και συναινετική αριστερά που
δεν έχει πείσει πως μπορεί να είναι μια πολιτική δύναμη
ανατροπής, ικανή να εμπνεύσει τις μάζες των
καταπιεσμένων, οικοδομώντας ένα νέο συλλογικό σχέδιο,
όραμα , πρόταση που θα βλέπει, από τα σήμερα, και όχι σε
ένα μακρινό- σχεδόν μυθικό μέλλον- σε μια διαφορετική
κοινωνική συγκρότηση σε εθνικό-διεθνικό επίπεδο. Στην
βάση μιας παγκόσμιας κοινωνίας-κοινότητας των «ελεύθερων
συνεταιρισμένων παραγωγών».
Από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε παρά να εμπνευστούμε
από το μαχητικό κίνημα των φοιτητών ή των εκπαιδευτικών
που ανέδειξε σαν βάση των εργατικών διεκδικήσεων τα
«1400 ευρώ το μήνα για όλο το λαό», κατανοώντας πως η
απελευθέρωση των εργαζομένων δεν μπορεί παρά να είναι
έργο των ανεξάρτητων οργάνων των ίδιων των εργαζομένων.
Το ζητούμενο είναι να βγούμε από το δίκτυ που έχει
υφάνει η εξουσία του κεφαλαίου για να εγκλωβίσει και να
φυλακίσει τις πολύμορφες δυνατότητες που έχουμε ως
παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου. Για αυτό το λόγο όμως
πρέπει να είμαστε απόλυτα ρεαλιστές. Απέναντι στην
ολοκληρωτική καπιταλιστική εξουσία πρέπει να προτάξουμε
την πολιτική και κοινωνική εξουσία των «ελεύθερων
συνεταιρισμένων παραγωγών». Και εάν αυτό μοιάζει
ουτοπικό είναι γιατί είμαστε ακόμη σκυφτοί και δεν
κατανοούμε την δύναμη που κατέχουμε να καταστρέψουμε
αυτόν τον κόσμο που καταστρέφει ανθρώπους , σχέσεις και
φύση στο όνομα του κέρδους. Δύναμη να κτίσουμε ένα
διαφορετικό κόσμο πραγματικών ανθρώπινων σχέσεων που θα
βασίζεται στην οικονομική- κοινωνική και πολιτική
ισότητα και ελευθερία. Όπου ο κοινωνικός πλούτος θα
μοιράζεται σε αυτούς που τον παράγουν.
Οικοδομώντας, ως πρώτο βήμα, ένα νέο εργατικό κίνημα
στην βάση της ταξικής ενότητας όλων των εργαζομένων όπου
το πρώτο και το τελευταίο λόγο θα τον έχουνε οι γενικές
συνελεύσεις των ίδιων των εργαζόμενων και όχι τα
διοικητικά συμβούλια. Φέρνοντας στην επιφάνεια τις
σύγχρονες εργατικές ανάγκες και δικαιώματα, που θα
αντιστέκεται στην καπιταλιστική εκμετάλλευση από τη
σκοπιά του αγώνα για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και
της καταπίεσης. Διεκδικώντας ριζική μείωση των ωρών
εργασίας(με άμεση και αυστηρή- δίχως ευελιξία- εφαρμογή
του 5μερου- 7ωρου-35ωρου και αντίστοιχα για τις βαριές
εργατικές δουλείες του 5μερου-6ωρου-30ωρου σε καθολική
κλίμακα ) με γενναία αύξηση των εργατικών μισθών(με βάση
τα 1400 ευρώ). Διεκδικώντας να εφαρμόζεται η πενθήμερη
λειτουργία του συνόλου της αγοράς χειμώνα-καλοκαίρι.
Επίδομα ανεργίας και σπουδών για τους φοιτητές και
σπουδαστές, ίσο με το κατώτερο μισθό του ανειδίκευτου
εργάτη.
Ένα νέο εργατικό κίνημα που δεν θα διστάζει να πάει
κόντρα απέναντι σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά
μέτωπα, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, την «Ε.Ε.» και θα
συγκρούεται με τις λογικές της «ανάπτυξης», του
«εκσυγχρονισμού», της «ευρωπαϊκής προοπτικής»,
εθνικισμού, ρατσισμού, αλβανοφοβίας, ισλαμοφοβίας, της
καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος και της
ιδιωτικοποίησης των ελεύθερων και δημόσιων χώρων.
Δηλαδή ένα εργατικό κίνημα που θα υπερβαίνει διαλεκτικά
και επαναστατικά την αντίθεση πολιτικού και οικονομικού
αγώνα στην κατεύθυνση της δημιουργίας του πραγματικού
κινήματος που καταργεί την υπάρχουσα καπιταλιστική τάξη.
Συστατικό μέρος του πολιτικού υποκειμένου της εργατικής
τάξης και των συμμάχων της , με στόχο την παγκόσμια
χειραφέτηση των καταπιεσμένων, την παγκόσμια
κομμουνιστική κοινότητα των ελεύθερων ολοκληρωμένων
προσωπικοτήτων.
ΜΕΤΩΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου