Η οικοδόμηση της νέας, της αταξικής κοινωνίας, του κομμουνισμού, δεν αποτελεί απλώς και μόνο μία μετάβαση από κάποιο σχηματισμό σε κάποιον άλλο, αλλά συνιστά την εμφάνιση και την διαμόρφωση ενός ριζικά νέου τύπου κοινωνικής ανάπτυξης. Πρόκειται για μία κοσμοϊστορική αλλαγή, η οποία, ως προς το βάθος, την κλίμακα και τις προοπτικές της υπερβαίνει ακόμα και την μετάβαση της αρχαιότητας από την προ-ταξική στην ταξική κοινωνία. Πρόκειται για μία άρνηση-διαλεκτική άρση, τόσο των ταξικών ανταγωνιστικών τύπων ανάπτυξης της κοινωνίας, όσο και των πριν από αυτούς βαθμίδων, δηλ. ολόκληρης της μέχρι τώρα ιστορίας της ανθρωπότητας και των προϋποθέσεων της. Η επισήμανση αυτή θα πρέπει να υπολογίζεται όταν διατυπώνονται διάφορες εικασίες και εκτιμήσεις σχετικά με τους ρυθμούς οικοδόμησης της νέας κοινωνίας, με τις δυσκολίες που προκύπτουν κ.λ.π. Η επισήμανση αυτή αφορά επίσης τις δυσκολίες, την αντιφατικότητα και τον ιδιαίτερα περίπλοκο χαρακτήρα των σχετικών θεωρητικών προσεγγίσεων..."

Δ. Πατέλη, Μ. Δαφέρμου, Π. Παυλίδη

6/29/2009

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ (727 σελίδες με έργα του Μαρξ)

ΑΠΟ ΤΟ Π.Κ

(727 σελίδες με έργα του Μαρξ)
Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί. Ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν έχει κατηγορηθεί σαν κομμουνιστικό από τους αντιπάλους του που κυβερνούν, ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν αντέκρουσε με την κατηγορία του κομμουνισμού τους πιο προοδευτικούς αντιπολιτευόμενους, καθώς και τους αντιδραστικούς αντιπάλους του; Δυο πράγματα βγαίνουν απ’ το γεγονός αυτό: Ο κομμουνισμός αναγνωρίζεται πια απ’ όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις σαν μια δύναμη. Είναι καιρός πια οι κομμουνιστές να εκθέσουν ανοιχτά μπροστά σ’ όλο τον κόσμο τις αντιλήψεις τους, τους σκοπούς τους, τις επιδιώξεις τους και ν’ αντιπαραθέσουν στο παραμύθι του κομμουνιστικού φαντάσματος ένα Μανιφέστο του ίδιου του κόμματος.
ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ
Διαβάστε ολόκληρο το (ΑΦΙΕΡΩΜΑ: KAΡΛ ΜΑΡΞ), πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc
http://rapid-share.gr/download.php?file=226AFIERWMA_KARL_MARKS.doc


ΜΑΡΞ ΚΑΡΛ

· Η Αδιαφορία για την πολιτική

· Αποτελέσματα της άμεσης διαδικασίας παραγωγής

· ΜΙΣΘΟΣ, ΤΙΜΗ, ΚΕΡΔΟΣ

· ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΥΣ
ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ.
ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

· «Η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση»

· ΓΙΑ ΤΟΝ Π. Ζ. ΠΡΟΥΝΤΟΝ

· Η πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και τ' αποτελέσματά της

· Η ιστορική τάση της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης

· Από τον επίλογο στη δεύτερη γερμανική έκδοση του Α' τόμου του «Κεφαλαίου»

· Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας

· TI EINAI H ΔΙΕΘΝΗΣ

· Η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση

· Για την εργάσιμη μέρα

· ΤΟ KOMMOYNIΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

· ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

· Η υπόθεση Νετσάγιεφ

"...Το δικό μας καθήκον είναι να κάνουμε την επανάσταση Διαρκή, μέχρις ότου λίγο-πολύ όλες οι ιδιοχτήτριες τάξεις απαλλοτριωθούν, μέχρις ότου το προλεταριάτο καταχτήσει την εξουσία και όχι μονάχα σε μια χώρα, αλλά σε όλες τις σημαντικές χώρες του κόσμου...". (Κ. Μαρξ - Φ. Εγκελς: "Επανάσταση και Αντεπανάσταση στη Γερμανία"). Ο Τρότσκι, λίγο πριν, στη διάρκεια, κι αμέσως μετά την Ρώσικη Επανάσταση του 1905, ανέπτυξε δημιουργικά την αντίληψη του Μάρξ στις νέες παγκόσμιες συνθήκες. Βασισμένος σε μια διαλεκτική ανάλυση της διεθνούς κατάστασης - των παγκόσμιων ιστορικών όρων της ιμπεριαλιστικής εποχής - και των ταξικών σχέσεων στη Ρωσία, διατύπωσε την μεγαλοφυή του πρόγνωση: τα άλυτα αστικοδημοκρατικά προβλήματα της Ρώσικης Επανάστασης θα ΄φερναν στην εξουσία, με τη βοήθεια της φτωχής αγροτιάς, το ρώσικο προλεταριάτο, που δε θα σταματούσε στη δημοκρατική ολοκλήρωση αλλά, χωρίς διακοπή, θα ΄παιρνε μέτρα σοσιαλιστικού χαρακτήρα. Η δημοκρατική επανάσταση, κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα μετεξελισσόταν σε σοσιαλιστική, θα γινόταν ΔΙΑΡΚΗΣ. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση θα άρχιζε στην καθυστερημένη Ρωσία. Θα ολοκληρωνόταν, όμως, και θα έλυνε τις εσωτερικές της αντιφάσεις μόνο σε διεθνή κλίμακα, με την επέκταση και τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΤΟ ΜΑΡΤΗ ΤΟΥ 1850

Η κεντρική Επιτροπή προς την Ένωση

Αδέλφια! Στα δυο χρόνια της επανάστασης του 1848-49 η Ένωση των Κομμουνιστών ανταποκρίθηκε διπλά στη δοκιμασία. Πρώτα, γιατί σ΄ όλα τα μέρη, τα μέλη της πήραν ενεργό μέρος στο κίνημα, γιατί στον τύπο, στα οδοφράγματα και στα πεδία της μάχης στάθηκαν στις πρώτες γραμμές της μόνης αποφασιστικής επαναστατικής τάξης, του προλεταριάτου. Η Ένωση ανταποκρίθηκε ακόμα γιατί η αντίληψή της για το κίνημα, όπως διατυπώθηκε στις εγκυκλίους των Συνεδρίων και της Κεντρικής Επιτροπής του 1847 και στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, αποδείχτηκε η μόνη σωστή αντίληψη, γιατί εκπληρώθηκαν πέρα για πέρα οι προσδοκίες που εκφράστηκαν

σε κείνα τα ντοκουμέντα, και γιατί η αντίληψη για το σημερινό κοινωνικό καθεστώς, που παλιά προπαγανδιζόταν μονάχα στα κρυφά από την Ένωση, βρίσκεται τώρα στο στόμα των λαών και κηρύσσεται δημόσια στις πλατείες. Ταυτόχρονα χαλαρώθηκε σημαντικά η πριν σφιχτοδεμένη οργάνωση της Ένωσης. Ένα μεγάλος μέρος των μελών, που είχε πάρει άμεσα μέρος στο επαναστατικό κίνημα θεώρησε ότι πέρασε η εποχή των μυστικών εταιριών και ότι φτάνει μονάχα η ανοιχτή δράση. Οι ξεχωριστές περιφέρειες και κοινότητες άφησαν ν΄ ατονήσει και σιγά - σιγά να σβήσει η σύνδεση με την Κεντρική Επιτροπή. Τη στιγμή λοιπόν που στη Γερμανία το δημοκρατικό κόμμα, το κόμμα των μικροαστών, οργανώνονταν ολοένα και περισσότερο, το εργατικό κόμμα έχανε το μόνο στέρεο στήριγμά του, έμενε το πολύ - πολύ οργανωμένο σε ξεχωριστά μέρη για τοπικούς σκοπούς και έπεφτε έτσι μέσα στο γενικό κίνημα ολότελα κάτω από την κυριαρχία και την καθοδήγηση των μικροαστών δημοκρατών. Πρέπει να δοθεί τέλος σ΄ αυτή την κατάσταση, πρέπει ν΄ αποκατασταθεί η ανεξαρτησία των εργατών. Η Κεντρική Επιτροπή αντιλήφθηκε αυτή την ανάγκη και γι΄ αυτό, το χειμώνα κιόλας του 1848-49, έστειλε στη Γερμανία έναν επίτροπο, το Γιόζεφ Μολ, για την αναδιοργάνωση της Ένωσης. Η αποστολή του Μολ, ωστόσο, έμεινε χωρίς μόνιμο αποτέλεσμα, εν μέρει γιατί οι γερμανοί εργάτες δεν είχαν τότε ακόμα συγκεντρώσει αρκετή πείρα και εν μέρει γιατί η εξέγερση του περασμένου Μάη διέκοψε την αποστολή αυτή. Ο ίδιος ο Μολ πήρε το ντουφέκι, κατατάχθηκε στο στρατό του Μπάντεν - Παλατινάτου κι έπεσε στις 19 του Ιούλη στη μάχη του Μουργκ. Η Ένωση έχασε στο πρόσωπό του ένα από τα πιο παλιά, τα πιο δραστήρια και τα πιο έμπιστα μέλη της, που έδρασε σ΄ όλα τα συνέδρια και τις Κεντρικές Επιτροπές και που παλιότερα ακόμα είχε εκπληρώσει μ΄ επιτυχία μια σειρά από ταξίδια-αποστολές. Ύστερα από την ήττα των επαναστατικών κομμάτων της Γερμανίας και της Γαλλίας τον Ιούλη του 1849 συγκεντρώθηκαν ξανά στο Λονδίνο σχεδόν όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, συμπληρώθηκαν με νέες επαναστατικές δυνάμεις κι άρχισαν με ανανεωμένο ζήλο την αναδιοργάνωση της Ένωσης.

Η αναδιοργάνωση μπορεί να γίνει μονάχα με έναν επίτροπο και η Κεντρική Επιτροπή θεωρεί εξαιρετικά σπουδαίο ζήτημα ν΄ αναχωρήσει ο επίτροπος ακριβώς αυτή τη στιγμή που έρχεται μια νέα επανάσταση όπου το εργατικό κόμμα πρέπει να εμφανιστεί όσο το δυνατό πιο ομόφωνο, όσο το δυνατό πιο αυτοτελές, αν δεν θέλει ξανά να το εκμεταλλευτεί η αστική τάξη και να το σύρει από πίσω της. Από το 1848 κιόλας, αδέλφια, σας είπαμε ότι οι γερμανοί φιλελεύθεροι αστοί θάρχονταν σε λίγο στην εξουσία και ότι τη νεοκαταχτημένη εξουσία τους θα την έστρεφαν αμέσως ενάντια στους εργάτες. Είδατε πως εκπληρώθηκε αυτό. Πραγματικά ήταν οι αστοί, που ύστερα από το κίνημα του Μάρτη του 1848, κατέλαβαν αμέσως την κρατική εξουσία και χρησιμοποίησαν αυτή την εξουσία για ν΄ απωθήσουν αμέσως τους εργάτες, τους συμμάχους τους στον αγώνα, πίσω στην προηγούμενη κατάσταση καταπίεσης. Αν και η αστική τάξη δε μπορούσε να το πετύχει αυτό, χωρίς νάχει συνδεθεί με το φεουδαρχικό κόμμα που είχε παραμεριστεί το Μάρτη κι ακόμα χωρίς τελικά νάχει παραχωρήσει ξανά στο φεουδαρχικό αυτό απολυταρχικό κόμμα την εξουσία, ωστόσο εξασφάλισε για τον εαυτό της όρους που, χάρη στις οικονομικές δυσκολίες της κυβέρνησης, θα της παράδιναν την εξουσία μόνιμα και θα εξασφάλιζαν όλα της τα συμφέροντα, στην περίπτωση που θα μπορούσε από τώρα κιόλας το επαναστατικό κίνημα ν΄ ακολουθήσει μια λεγόμενη ειρηνική εξέλιξη. H αστική τάξη, για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της, δε θα χρειαζόταν καν να γίνει μισητή με τη χρησιμοποίηση μέτρων βίας ενάντια στο λαό, γιατί όλα αυτά τα μέτρα βίας τα έχει πάρει κιόλας η φεουδαρχική αντεπανάσταση. Η εξέλιξη όμως δε θ΄ ακολουθήσει αυτή την ειρηνική πορεία. Αντίθετα, έρχεται η επανάσταση που θα την επιταχύνει, η επανάσταση που είτε θα προκληθεί από μια ανεξάρτητη εξέγερση του γαλλικού προλεταριάτου,, είτε από την εισβολή της Ιερής Συμμαχίας στην επαναστατική Βαβέλ 1.

Και το ρόλο που έπαιξαν απέναντι στο λαό οι Γερμανοί φιλελεύθεροι αστοί το 1848, αυτό τον τόσο προδοτικό ρόλο, θα τον αναλάβουν στην επερχόμενη επανάσταση οι δημοκράτες μικροαστοί, που σήμερα παίρνουν στην αντιπολίτευση την ίδια θέση που έπαιρναν οι φιλελεύθεροι αστοί πριν από το 1848. Αυτό το κόμμα, το δημοκρατικό, που είναι πολύ πιο επικίνδυνο στους εργάτες από το προηγούμενο, το φιλελεύθερο κόμμα, αποτελείται από τα τρία στοιχεία:

1. Από τα προοδευτικά τμήματα της μεγάλης αστικής τάξης, που βάζουν για σκοπό το άμεσο ολοκληρωτικό γκρέμισμα της φεουδαρχίας και της απολυταρχίας. Η ομάδα αυτή εκπροσωπείται από τους πρώην βερολινέζους συμβιβαστές, από τους αρνητές των φόρων.

2. Από τους δημοκράτες - συνταγματικούς μικροαστούς, που ο κύριος τους σκοπός στο ως τα τώρα κίνημα ήταν η αποκατάσταση ενός λίγο-πολύ δημοκρατικού ομοσπονδιακού κράτους όπως το επιδίωκαν οι εκπρόσωποί τους, οι αριστεροί της Συνέλευσης της Φρανκφούρτης και αργότερα η βουλή της Στουτγάρδης και αυτοί οι ίδιοι στην εκστρατεία για το σύνταγμα του Ράϊχ.

3. Από τους ρεπουμπλικάνους μικροαστούς, που το ιδεώδες τους είναι μια γερμανική ομόσπονδη δημοκρατία του είδους της Ελβετίας, και που ονομάζουν σήμερα τον εαυτό τους κόκκινο και σοσιαλδημοκράτη, γιατί τρέφουν τον ευσεβή πόθο να καταργήσουν την πίεση του μεγάλου κεφαλαίου πάνω στο μικρό του μεγάλου αστού πάνω στο μικροαστό. ΟΙ εκπρόσωποι αυτής της ομάδας ήταν τα μέλη των δημοκρατικών συνεδρίων και επιτροπών, οι καθοδηγητές των δημοκρατικών συλλόγων, οι συντάχτες των δημοκρατικών εφημερίδων.

Όλες αυτές οι ομάδες, ύστερα από την ήττα τους, ονομάζουν τώρα τον εαυτό τους ρεπουμπλικάνο ή κόκκινο, ακριβώς όπως στη Γαλλία οι ρεπουμπλικάνοι μικροαστοί ονομάζουν τους εαυτούς τους σοσιαλιστές. Οπου βρίσκουν ακόμα ευκαιρία να επιδιώκουν την πραγματοποίηση των σκοπών τους με το συνταγματικό δρόμο, όπως στη Βυρτεμβέργη, στη Βαυαρία κλπ, πιάνονται από την ευκαιρία για να διατηρήσουν τις παλιές τους φράσεις και για ν΄ αποδείξουν με την πράξη, ότι δεν άλλαξαν ούτε στο παραμικρό. Κατά τα άλλα είναι αυτονόητο ότι η αλλαγή του ονόματος αυτού του κόμματος δεν αλλάζει σε τίποτα τη στάση του απέναντι στους εργάτες, μα αποδείχνει μονάχα ότι τώρα το κόμμα αυτό πρέπει ν΄ αντιπαραταχτεί ενάντια στην αστική τάξη που είναι ενωμένη με την απολυταρχία και ότι πρέπει να στηριχτεί στο προλεταριάτο.

Το μικροαστικό-δημοκρατικό κόμμα στη Γερμανία είναι πολύ δυνατό, δεν αγκαλιάζει μονάχα τη μεγάλη πλειοψηφία των αστών κατοίκων των πόλεων, τους μικρούς βιομήχανους εμπόρους και τους βιοτέχνες-μαστόρους, αριθμεί στην ακολουθία του τους αγρότες και το προλεταριάτο της υπαίθρου, εφόσον αυτό το τελευταίο δε βρήκε ακόμα ένα στήριγμα στο αυτοτελές προλεταριάτο των πόλεων. Η σχέση του επαναστατικού εργατικού κόμματος προς τη μικροαστική δημοκρατία είναι αυτή: πάει μαζί της ενάντια στην ομάδα που το επαναστατικό εργατικό κόμμα επιδιώκει την ανατροπή της, αντιτάσσεται στη μικροαστική δημοκρατία σ΄ όλα εκείνα με τα οποία η μικροαστική δημοκρατία θέλει να στεριώσει τη θέση της.

Οι δημοκράτες μικροαστοί που καθόλου δε θέλουν να ανατρέψουν ολόκληρη την κοινωνία προς το συμφέρον των επαναστατών προλετάριων, επιδιώκουν μιαν αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, έτσι που η κοινωνία που υπάρχει να τους γίνει όσο το δυνατό πιο υποφερτή και βολική. Γι΄ αυτό ζητούν πριν απ΄ όλα τη μείωση των κρατικών εξόδων με τον περιορισμό της γραφειοκρατίας και με τη μετατόπιση των κύριων φόρων στους γαιοχτήμονες και στους αστούς. Ζητούν ακόμα να παραμεριστεί η πίεση του μεγάλου κεφαλαίου πάνω στο μικρό με τη δημιουργία δημόσιων πιστωτικών ιδρυμάτων και με νόμους ενάντια στην τοκογλυφία, έτσι που να δοθεί σ΄ αυτούς και στους αγρότες η δυνατότητα να παίρνουν με ευνοϊκούς όρους προκαταβολές από το κράτος, αντί από τους καπιταλιστές. Ζητούν ακόμα την εφαρμογή των αστικών σχέσεων ιδιοχτησίας στην ύπαιθρο με την ολοκληρωτική κατάργηση του φεουδαρχισμού. Για να τα εφαρμόσουν όλα αυτά, χρειάζονται μια δημοκρατική, συνταγματική ή ρεπουμπλικάνικη κρατική συγκρότηση, που θα δίνει την πλειοψηφία σ΄ αυτού και στους συμμάχους τους, τους αγρότες, και ένα δημοκρατικό καταστατικό των δήμων και των κοινοτήτων, που θα δίνει στα χέρια τους τον άμεσο έλεγχο στην κοινοτική ιδιοχτησία και μια σειρά άλλες λειτουργίες που τις εξασκούν σήμερα οι γραφειοκράτες.

Στην κυριαρχία και στη γρήγορη αύξηση του κεφαλαίου πρόκειται ν΄ αντιδράσουν, εν μέρει με τον περιορισμό του κληρονομικού δικαιώματος, εν μέρει με την ανάθεση όσο το δυνατό πιο πολλών εργασιών στο κράτος. Οσο για τους εργάτες είναι πριν απ΄ όλα βέβαιο ότι πρόκειται να παραμείνουν μισθωτοί εργάτες, όπως και πριν, μόνο που οι δημοκράτες μικροαστοί εύχονται στους εργάτες καλύτερο μισθό και μια πιο ασφαλισμένη ζωή και ελπίζουν να το πετύχουν αυτό με τη μερική απασχόλησή τους από το κράτος και με μέτρα φιλανθρωπίας, με δυο λόγια ελπίζουν να εξαγοράσουν τους εργάτες με λίγο-πολύ σκεπασμένες ελεημοσύνες και να σπάσουν την επαναστατική τους δύναμη κάνοντας προσωρινά υποφερτή την κατάστασή τους. Τις διεκδικήσεις της μικροαστικής δημοκρατίας, που συνοψίζονται εδώ, δεν τις εκπροσωπούν ταυτόχρονα όλες οι ομάδες της και μονάχα σ΄ ένα πολύ μικρό κύκλο ανθρώπων προβάλλονται συνολικά σαν καθορισμένος σκοπός. Όσο πιο μπροστά πάνε μερικοί άνθρωποι ή ομάδες ανθρώπων, τόσο μεγαλύτερο αριθμό από τις διεκδικήσεις αυτές θα υιοθετούν, και οι λίγοι που βλέπουν το πρόγραμμά τους σ΄ αυτά που αναφέραμε θα πίστευαν ότι διεκδίκησαν έτσι το ανώτατο που μπορεί να ζητήσει κανείς από την επανάσταση. Οι διεκδικήσεις αυτές όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να είναι αρκετές για το κόμμα του προλεταριάτου. Ενώ οι δημοκράτες μικροαστοί θέλουν ν΄ αποτελειώσουν την επανάσταση όσο το δυνατό πιο γρήγορα και με την πραγματοποίηση το πολύ - πολύ των παραπάνω διεκδικήσεων, συμφέρον δικό μας και καθήκον δικό μας είναι να κάνουμε την επανάσταση διαρκή, ώσπου όλες οι λίγο - πολύ ιδιοχτήτριες τάξεις νάχουν απωθηθεί από την εξουσία, ώσπου νάχει καταχτηθεί η κρατική εξουσία από το προλεταριάτο, κι ώσπου η συνένωση των προλετάριων, όχι μονάχα σε μια χώρα, αλλά σ΄ όλες τις κυρίαρχες χώρες του κόσμου, να έχει προχωρήσει τόσο, που νάχει σταματήσει ο συναγωνισμός ανάμεσα στους προλετάριους αυτών των χωρών και ώσπου να συγκεντρωθούν στα χέρια των προλετάριων τουλάχιστον οι αποφασιστικές παραγωγικές δυνάμεις. Εμείς δε μπορεί ν΄ αποβλέπουμε στην αλλαγή της ατομικής ιδιοχτησίας, αλλά μονάχα στην εκμηδένισή της, δεν μπορεί ν΄ αποβλέπουμε στην απόκρυψη των ταξικών αντιθέσεων, μα στην κατάργηση των τάξεων, δε μπορεί ν΄ αποβλέπουμε στην καλυτέρευση της σημερινής κοινωνίας, μα στην ίδρυση μιας νέας κοινωνίας. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η μικροαστική δημοκρατία στην παραπέρα εξέλιξη της επανάστασης θ΄ αποχτήσει στη Γερμανία για μια στιγμή την επικρατέστερη επιροή. Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα, ποια θα είναι η στάση του προλεταριάτου και ειδικά της Ενωσης απέναντί της:

1. Όσο θα συνεχίζονται οι σημερινές συνθήκες όπου καταπιέζονται επίσης και οι μικροαστοί δημοκράτες.

2. Στον επερχόμενο επαναστατικό αγώνα που θα τους σώσει την υπεροχή.

3. Yστερα απ΄ αυτόν τον αγώνα, στο διάστημα της υπεροχής τους πάνω στις τάξεις που ανατράπηκαν και πάνω στο προλεταριάτο.

1. Στη σημερινή στιγμή, οι δημοκράτες μικροαστοί, που καταπιέζονται παντού, κηρύσσουν γενικά στο προλεταριάτο τη συνένωση και τη συμφιλίωση, του προσφέρουν το χέρι και τείνουν προς τη δημιουργία ενός μεγάλου κόμματος της αντιπολίτευσης που θ΄ αγκαλιάζει όλες τις αποχρώσεις στο δημοκρατικό κόμμα, δηλ. τείνουν να μπλέξουν τους εργάτες σε μια κομματική οργάνωση, όπου θα επικρατούν οι γενικές σοσιαλδημοκρατικές φράσεις που πίσω τους κρύβονται τα ιδιαίτερα συμφέροντα των δημοκρατών μικροαστών και όπου, για χατίρι της ποθητής ειρήνης, δε θα επιτρέπεται να προβάλλονται οι ιδιαίτερες διεκδικήσεις του προλεταριάτου. Μια τέτοια συνένωση θα κατέληγε μονάχα προς όφελός τους και θάταν ολότελα σε βάρος του προλεταριάτου. Το προλεταριάτο θα έχανε όλη την αυτοτελή και με κόπο εξαγορασμένη θέση του και θα ξανάπεφτε σε κατάσταση εξαρτήματος της επίσημης αστικής δημοκρατίας. Αυτή η συνένωση λοιπόν πρέπει να αποκρουστεί με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Αντί να ξεπέσουν ξανά τόσο χαμηλά, που να υπηρετούν τους αστούς δημοκράτες σαν κόρο κλακαδόρων, πρέπει οι εργάτες, και πρώτα απ΄ όλα η Ένωση, να επιδιώξουν να δημιουργήσουν, πλάι στους επίσημους δημοκράτες, μιαν ανεξάρτητη μυστική και ανοιχτή οργάνωση του εργατικού κόμματος. Πρέπει ακόμα την κάθε κοινότητα να τη μετατρέψουν σε κέντρο και πυρήνα εργατικών ενώσεων όπου η θέση και τα συμφέροντα του προλεταριάτου θα συζητιούνται ανεξάρτητα από τις αστικές επιδράσεις. Πόσο λίγο παίρνουν στα σοβαρά οι αστοί δημοκράτες μια συμμαχία, μέσα στην οποία οι προλετάριοι θα στέκονται στο πλάι τους με την ίδια εξουσία και με ίσα δικαιώματα, το δείχνουν λ.χ., οι δημοκράτες του Μπρεσλάου, που στο όργανό τους, τη "Νέα Εφημερίδα του Οντερ" 1 κατατρέχουν με τη μεγαλύτερη λύσσα τους ανεξάρτητα οργανωμένους εργάτες που τους τιτλοφορούν σοσιαλιστές. Για την περίπτωση της πάλης ενάντια σ΄ έναν κοινό αντίπαλο δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη συνένωση. Οταν χρειαστεί να καταπολεμηθεί άμεσα ένας τέτοιος αντίπαλος, συμπίπτουν τα συμφέροντα και των δυο κομμάτων για τη στιγμή αυτή, κι όπως γινόταν ως τώρα θ΄ αποκατασταθεί και στο μέλλον αυτή η σύνδεση που είναι υπολογισμένη μονάχα για τη στιγμή αυτή. Είναι αυτονόητο ότι στις μελλοντικές αιματηρές συγκρούσεις, καθώς και μόλις τις προηγούμενες, κυρίως οι εργάτες θα υποχρεωθούν να καταχτήσουν τη νίκη με το θάρρος τους, με την αποφασιστικότητά τους και με την αυτοθυσία τους. Κι όπως γινόταν ως τα τώρα, και στον αγώνα αυτόν οι μικροαστοί σα μάζα θα αφεθούν για όσο μπορεί μεγαλύτερο χρονικό διάστημα δισταχτικά, αναποφάσιστα, παθητικά, για να σφετεριστούν ύστερα, μόλις θάχει κριθεί ο αγώνας, τη νίκη, για να ζητήσουν από τους εργάτες να ησυχάσουν και να γυρίσουν στα σπίτια τους, στη δουλειά τους, για να προλάβουν τις λεγόμενες ακρότητες και για ν΄ αποκλείσουν το προλεταριάτο από τους καρπούς της νίκης. Δεν είναι στο χέρι των εργατών να εμποδίσουν τους μικροαστούς δημοκράτες να το κάνουν αυτό, είναι όμως στο χέρι τους να τους δυσκολέψουν την επικράτηση πάνω στο ένοπλο προλεταριάτο και να τους υπαγορεύσουν τέτοιους όρους, που η κυριαρχία των αστών δημοκρατών να περικλείνει από τα πριν το σπέρμα του αφανισμού της και να διευκολύνει σημαντικά τον παραμερισμό της κυριαρχίας των αστών δημοκρατών από την κυριαρχία του προλεταριάτου.

1. (σ. σ. Με την έκφραση "επαναστατική Βαβέλ" εννοούσαν το Παρίσι, που από τον καιρό της γαλλικής αστικής επανάστασης στα τέλη του 18ου αιώνα θεωρούνταν εστία της επανάστασης.

1. Εφημερίδα που έβγαινε στο Μπρέσλαου στα 1849-1855.

Διαβάστε ολόκληρο το (ΑΦΙΕΡΩΜΑ: KAΡΛ ΜΑΡΞ), πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc

http://rapid-share.gr/download.php?file=226AFIERWMA_KARL_MARKS.doc

6/28/2009

ΝΕΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Στο πλαίσιο της αδυναμίας του καπιταλισμού να διαμορφώσει μια μακρά περίοδο οικονομικής ευφορίας ωριμάζει μια ιστορική αναμέτρηση ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις και παραλλαγές, αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια και μεταστροφές που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο ενδεχόμενα: είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς τον κομμουνισμό είτε μια καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου.

Παρ' όλες τις αλληλοσυγκρουόμενες εξαγγελίες ανύψωσης του ηθικού της αγοράς από μέρους των κάθε λογής μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων και των διεθνών οργανισμών οι ενδείξεις σταδιακής ανάκαμψης από την κρίση παραμένουν εξαιρετικά πενιχρές. Απ' την άλλη μεριά αυξάνονται ειδικά για την Ευρωπαϊκή οικονομία και την Ιαπωνία οι προβλέψεις συρρίκνωσης κοντά στο "πλην" 5% και στο "πλην" 7% αντίστοιχα για το 2009, γεγονός που δείχνει το βάθεμα της κρίσης στην "πραγματική οικονομία" όπως εκφράζεται κυρίως σ' αυτές τις κατ' εξοχήν περιοχές βιομηχανικής παραγωγής και εξαγωγής, πράγμα που επιδρά ιδιαίτερα στις ιδιομορφίες της δικής μας χώρας που φτάνουν μέχρι και σε απειλή χρεοκοπίας και ενός είδους Αργεντινοποίησης. Ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί ότι οι όποιες τάσεις ανάκαμψης θα 'ναι "αργές και εύθραυστες" με παράλληλη εκτίναξη της ανεργίας τουλάχιστον για την επόμενη πενταετία σε εφιαλτικά επίπεδα.

Εν τω μεταξύ το βάθεμα της κρίσης στην πραγματική οικονομία διαμορφώνει συνθήκες νέας φούσκας στον χρηματοπιστωτικό τομέα με αποτέλεσμα την εξοργιστική κλιμάκωση των ενέσεων ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα ειδικά στον Ευρωπαϊκό χώρο. Η προσπάθεια "μετασχηματισμού" της κρίσης από χρηματοπιστωτική και παραγωγική σε "κυρίως δημοσιονομική", με βάση τα ελλείμματα απ' τις τεράστιες παροχές στο κεφάλαιο, σφραγίζει την αστική στρατηγική για μια δεκάχρονη τουλάχιστον περίοδο απότομης και απόλυτης επιδείνωσης και εξαθλίωσης των εργατικών αμοιβών και των συνθηκών ζωής των καταπιεζομένων σε παγκόσμια κλίμακα.

Η σημερινή κρίση αποτελεί μια πρώτη μόνο εκδήλωση ενός ανώτερου κύκλου ιστορικής ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού, κλονισμού του ρόλου της "ανταλλακτικής αξίας" και του χρήματος, της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας. Είναι κρίση δυνητικής δομικής αποσταθεροποίησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων, της αστικής πολιτικής ηγεμονίας και κυριαρχίας που δεν "χωράνε" την εκτίναξη των κατακτήσεων του κοινωνικού πολιτισμού, την ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη της σύγχρονης εργατικής τάξης, τις ανώτερες, εν δυνάμει, πολιτικές και πολιτιστικές ανάγκες και δυνατότητές της.

Ανεξάρτητα από τις πολλαπλές σκοπιμότητες των αστικών εξαγγελιών η κρίση με την σημερινή έκφρασή της σταδιακά, αργά η γρήγορα, πρόκειται να "ξεπερασθεί" μόνο και μόνο για να "επιστρέψει" με νέες μορφές και με μεγαλύτερη ένταση στα πλαίσια αυτού του νέου ιστορικού κύκλου.

Ωστόσο οι τάσεις αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής ανάπτυξης της εργατικής αντίστασης και πάλης δεν εξαρτώνται αυτόματα από την βασική οικονομική πλευρά της κρίσης, αλλά συνδέονται διαλεκτικά με τις πολλαπλές εκφράσεις και διακυμάνσεις του συνολικού ιστορικού χαρακτήρα της, με την εξέλιξη της ταξικής πάλης και την συνειδητή παρέμβαση του επαναστατικού υποκειμενικού παράγοντα. Άλλωστε όπως έχει παρατηρηθεί ιστορικά και όπως εμφανίζεται και στην πρώτη φάση της σημερινής συγκυρίας, είναι οι κληρονομημένοι συσχετισμοί, το "πάγωμα", ο κοινωνικός φόβος και η αγωνία της απότομης επιδείνωσης που βαραίνουν συνήθως σε πρώτο επίπεδο, μέχρις ότου διαμορφωθούν οι συνθήκες "του δεν πάει άλλο" που σφραγίζουν κατά κανόνα τα "μακρά κύματα" των οικονομικών και δομικών κλονισμών σαν κι αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια της σύγχρονης κοινωνίας.

Απέναντι σ' αυτή την προοπτική το βασικό για τον καπιταλισμό και την αστική στρατηγική δεν είναι μόνο ή κυρίως η όσο το δυνατόν "ανώδυνη" κοινωνικά και πολιτικά διέξοδος από τη σημερινή πρωτοφανή υφεσιακή συγκυρία. Το βασικό για τον καπιταλισμό είναι να διαμορφώσει παραγωγικές κοινωνικοπολιτικές και γεωστρατηγικές προϋποθέσεις για να μπορέσει να κατακτήσει μια νέα και ανώτερη αν είναι δυνατόν μακρά περίοδο δυναμικής άνθησης και ανάπτυξης της κερδοφορίας και "διαιώνισης" της αναπαραγωγής του. Ας σημειωθεί ότι τέτοιες σχετικά μακρόχρονες ανοδικές περιόδους ο καπιταλισμός γνώρισε ιστορικά μόνο δύο. Την πρώτη του περίοδο στο αρχικό του στάδιο μέχρι την αντιδραστική τομή και την κρίση του τέλους του 19ου αιώνα και την δεύτερη στην "χρυσή εποχή" μετά τις τεράστιες καταστροφές και το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου, μια περίοδος που παρατάθηκε "πολιτικά" παρά την κρίση του 1973 μέχρι περίπου το 1997 με βάση την καπιταλιστική ανασυγκρότηση και την στρατηγική ήττα του εκφυλισμένου πλέον εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Μια τέτοια όμως προοπτική με βάση τη σημερινή ποιοτική όλων των θεμελιακών του αντιφάσεων είναι καθαρά ουτοπική.

Ο καπιταλισμός ωστόσο θα κυνηγήσει ως το τέλος το νέο καπιταλιστικό όνειρο οργανώνοντας πρωτοφανείς στρατηγικές αναδιαρθρώσεις στο τεχνολογικό και παραγωγικό του μοντέλο, στην παραπέρα καθήλωση και διαστρέβλωση των παραγωγικών δυνάμεων, στην ανασυγκρότηση όλων των κοινωνικών και εργασιακών σχέσεων και βασικά στο δομικό κατακερματισμό και στην διάσπαση της εργατικής τάξης, στο συνολικό πολιτικό εποικοδόμημα και στις διεθνείς γεωστρατηγικές σχέσεις που εγκυμονούν εφιαλτικές καταστροφές για την εργατική τάξη και τους λαούς. Σ' αυτά τα πλαίσια ωριμάζει μια κορυφαία καμπή στην ιστορία των ταξικών αγώνων μια ιστορική αναμέτρηση ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις και παραλλαγές αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια και μεταστροφές βίαιες καπιταλιστικές επιθέσεις και ενδιάμεσες ανακωχές που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο βασικά, αντίθετα και ασυμφιλίωτα ενδεχόμενα. Είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς το κομμουνισμό που θα ξεπερνάει και θα ολοκληρώνει όλες τις μέχρι τώρα επαναστάσεις, είτε μια αδύνατον να υπολογισθεί σήμερα καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου που θα "ξεπερνάει" όλες τις μέχρι τώρα καταστροφές και όλες τις ήττες.

Μπροστά σ' αυτήν την προοπτική η Αριστερά και ειδικά οι επαναστατικές της δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να επανατοποθετήσουν σε νέες αφετηρίες μια διπλή αλληλένδετη προσπάθεια σύνδεσης της επαναστατικής κομμουνιστικής στρατηγικής με την αντικαπιταλιστική τακτική. Η προσπάθεια αυτή αφορά πρώτον μια πιο συγκεκριμένη πολιτική αποσαφήνιση του άμεσου αντικαπιταλιστικού προγράμματος που θα επιδιώκει υλικά τακτικά ρήγματα στην συνέχεια των βασικών νόμων της καπιταλιστικής κυριαρχίας και ειδικά στο νόμο της σχετικής (και απόλυτης σήμερα) εξαθλίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας, στο νόμο της αστικής πολιτικής ηγεμονίας απέναντι στον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο του μαζικού κινήματος και στο νόμο του συνδυασμού των εθνικών και διεθνών πλευρών της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που θα μπορεί να προωθεί την πιο πλατεία αγωνιστική ενότητα, να αποσπά νίκες και κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων, να κλονίζει την καπιταλιστική στρατηγική και να προωθεί έμπρακτα με την ίδια την πείρα των εργαζομένων την επαναστατική αναγκαιότητα και δυνατότητα προς τον κομμουνισμό. Στην παραπάνω βάση η πολιτική μάχη θα δοθεί σε τέσσερις βασικούς άξονες: στο κοινωνικό ζήτημα, στα πεδία της αντικαπιταλιστικής αναδιανομής του εισοδήματος (με την απότομη μείωση των κερδών απέναντι στην μείωση των αμοιβών), γενικότερα στα ζητήματα της εργασίας, των απολύσεων της ανεργίας, της ασφάλισης, των ιδιωτικοποιήσεων, της περιβαλλοντικής αναβάθμισης, της παιδείας. της υγείας κλπ. Στο ζήτημα της Δημοκρατία; και των ελευθεριών που απαιτεί η εποχή μας με βασικό μέτωπο την πολιτική συγκρότηση του ανεξάρτητου μαζικού κινήματος των εργαζομένων και την ντε φάκτο επιβολή του υπέρτατου "δίκαιου του αγώνα". Στο ζήτημα της ΕΕ, του πολέμου, της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Στο ζήτημα του γενικότερου πολιτισμικού πολέμου απέναντι στην σκοταδιστική εκστρατεία του κεφαλαίου, στην αναγέννηση ενός νέου εργατικού διαφωτισμού, στην τομή όσον αφορά τον ενωτικό πολιτισμό του ταξικού και επαναστατικού αγώνα, της εργατικής, επαναστατικής και κομμουνιστικής οργάνωσης.

Η προσπάθεια αυτή προϋποθέτει παράλληλα μια όσο το δυνατόν πιο άμεση τομή στην προγραμματική στρατηγική και πολιτική φυσιογνωμία και συσπείρωση των κομμουνιστικών δυνάμεων της εποχής μας, όλων των ρευμάτων όλων των γενιών και "όλων των όπλων". Υπάρχει αναγκαιότητα και δυνατότητα, μέσα από μεγάλες αμοιβαίες προσπάθειες των ανεξάρτητων πρωτοπόρων κομμουνιστών όλων των ρευμάτων και όλων των κομμάτων και ειδικά της επαναστατικής Αριστεράς που επιδιώκουν να προωθήσουν μια τομή στο πρόγραμμα του κομμουνισμού και της επαναστατικής πάλης της εποχής μας, να συμβάλλουν στην συγκέντρωση των δυνάμεων ενός νέου κόμματος του επαναστατικού κομμουνισμού και της εργατικής χειραφέτησης από κάθε καταπίεση. Να συμβάλουν έτσι στην άμεση υλική προβολή της αναγκαιότητας και της δυνατότητας των λύσεων της επανάστασης προς τον κομμουνισμό στα κρίσιμα πολιτικά μέτωπα της σημερινής αναμέτρησης και στη γονιμοποίηση της σχετικά αυτοτελούς αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής.

Το καθοριστικό και άμεσο καθήκον
ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ, ΑΝΩΤΕΡΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Το πιο καθοριστικό και ταυτόχρονα το πιο άμεσο καθήκον των επαναστατών, ιδιαίτερα στην κατάσταση της εμφανιζόμενης νέας ιστορικής κρίσης του συστήματος, είναι να υπερασπίζονται την δυνατότητα και την προοπτική μιας νέας και ανώτερης από κάθε άλλη φορά, επανάστασης προς τον κομμουνισμό. Μιας επανάστασης που θα στηρίζεται στις ποιοτικά προωθημένες απαιτήσεις, τις ιστορικές εμπειρίες και τις κατακτήσεις του κοινωνικού και εργατικού πολιτισμού της εποχής μας. Αυτό το καθήκον δεν σημαίνει ότι ευτελίζεις την επανάσταση σε ζήτημα άμεσης επιβολής, σε προγραμματικό ελιξήριο "για όλες τις χρήσεις", όταν δεν υπάρχουν ακόμα οι επαναστατικές συνθήκες και οι συσχετισμοί, όταν κορυφώνεται, όπως συμβαίνει σήμερα, η αντίθεση ανάμεσα στις νέες αντικειμενικές αναγκαιότητες - δυνατότητες και στην ανετοιμότητα και στην καθήλωση του υποκειμενικού παράγοντα και του συνολικού εργατικού κινήματος. Αντίθετα σημαίνει ότι η μετασχηματισμένη στρατηγική της επανάστασης γίνεται οδηγός για δράση, "παίκτης - προπονητής", για το σχετικά αυτοτελές άμεσο πολιτικό πρόγραμμα, για την ενωτική αντικαπιταλιστική πάλη και την ανατροπή της εξοντωτικής επίθεσης του κεφαλαίου, για την επιβίωση και τις ελευθερίες των εργαζομένων. Αυτό το καθήκον σημαίνει συμβολή στη προσπάθεια κατάκτησης του δικού τους εργατικού "επαναστατικού δρόμου" με την αγωνιστική εμπειρία και με την σκέψη τους. Σημαίνει σε κάθε περίπτωση αυτοτελής αντικαπιταλιστική πολιτική γραμμή και πάλη σε περιεχόμενο και μορφή, γύρω απ' όλα τα μεγάλα προβλήματα της επιβίωσης της ελευθερίας και της συνολικής χειραφέτησης σε αντιπαράθεση με τα σύγχρονα δόγματα, την στρατηγική, τις κυβερνήσεις, τους θεσμούς και την ηγεμονία της αστικής πολιτικής και των μορφών της. Σημαίνει διαπάλη για ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής πολιτικής "μέσα απ' την αγωνιστική ενότητα" σ' ένα μετασχηματιζόμενο μαζικό πολιτικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας, και όχι το αντίστροφο. Σημαίνει πάλη για την συγκρότηση της νέας ευρύτερης εργατικής κομμουνιστικής πρωτοπορείας με βάση τις γνώσεις και τις δυνατότητες της εποχής μας για τον ριζικό ματασχηματισμό και την ενιαία δράση του πολιτικού μαζικού εργατικού κινήματος. Σημαίνει Κόμμα για το εργατικό κίνημα και όχι εργατικό κίνημα για το κόμμα. Σημαίνει πάλη για υλικές - πολιτικές κατακτήσεις , για μικρές και μεγάλες νίκες, για φωτεινά μονοπάτια στην εμπειρία των εργαζομένων, που να μπορούν να μετατρέπουν και τις ήττες σε ανώτερη σκέψη και πράξη. Σημαίνει μέτωπο απέναντι στον πολιτισμό της ατομικής ιδιοκτησίας των ιδεών, της πολιτικής και των κοινωνικών ανθρώπων μέσα στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Η ελπιδοφόρα προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι ευρύτερες δυνάμεις της κομμουνιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και της αντικαπιταλιστικής πάλης θα συμβάλλουν καταλυτικά και στην συγκρότηση του πόλου της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και στην συγκέντρωση των δυνάμεων του νέου προγράμματος και του επαναστατικού κόμματος και στην οικοδόμηση του αυτοτελούς πολιτικού μετώπου του μαζικού κινήματος.



ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ
ΠΡΙΝ 28/06/2009