Το παρακάτω κείμενο είναι από το βιβλιαράκι "Εξουσία και άρνηση" των εκδόσεων για μια ελευθεριακή κουλτούρα, και αποτελεί μια σύντομη περίληψη εισηγήσηs που έγινε σε διεθνή αναρχική συνδιάσκεψη στη βενετία το 1984.
Tα τελευταία 50 χρόνια ο αναρχοσυνδικαλισμόs αποτελεί πεδίο ιδεολογικών αναφορών για ένα ευρύ φάσμα του ελευθεριακού κινήματοs. Σαν μια πρωτοποριακή ιδέα που κατευθύνει και εκμεταλλεύεται την ενεργητικότητα χιλιάδων αγωνιστών (οι οποίοι παλεύουν είτε γι αυτόν, είτε στο όνομα του), ο αναρχοσυνδικαλισμόs βρίσκεται στην επώδυνη θέση, ναι μεν να συνδέεται με ευρύτερα κοινωνικά κινήματα με αυθόρμητο "αναρχοσυνδικαλιστικό" χαρακτήρα αλλα από την άλλη να μην μπορεί σαν πρόγραμμα και ιδεολογική αναφορά, να ασκήσει μια ουσιαστική πίεση στουs σημερινούs κοινωνικούs αγώνεs, να αναβιώσει δηλαδή κινήματα ανάλογα με εκείνα που τον δημιούργησαν.
Μια προσεκτική μελέτη για την αναγκαιότητα του αναρχοσυνδικαλισμού στην αναθεώρηση του κριτικού αναρχισμού, μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση των λόγων τηs ανικανότηταs εκείνων που υποστηρίζουν ότι είναι αναρχοσυνδικαλιστέs, και πιθανά να τουs βοηθήσει να διορθώσουν τα λάθη τουs. Aντίθετα με όσουs στουs μικρούs κύκλουs των ακτιβιστών, θέλουν μόνο να κρατήσουν τη σημαία, ο αναρχοσυνδικαλισμόs αρχικά δεν ήταν ένα ιδεολογικό σχέδιο, ένα πρόγραμμα, ή ακόμα και ένα όραμα, μια θεωρία ικανή να καθοδηγήσει τουs κοινωνικούs αγώνεs. Πέρα από αυτήν την ιδεαλιστική εικόνα-αναμφίβολα αναγκαία σε αυτούs τουs αγωνιστέs που υπάρχουν μόνο για την "ιδέα"- ο αναρχοσυνδικαλισμόs μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα κάτω από μια ματεριαλιστική οπτική, σαν ένα πρακτικό και πολυσύνθετο κίνημα κοινωνικών δυνάμεων με πολύ διαφορετικά ενδιαφέροντα και τρόπο ζωήs, που αναπτύσσονται με τέτοιο τρόπο ώστε να γεννηθεί μια κοινωνική λογική μη εξουσίαs, αντιεξουσίαs, πραγματική και συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση απέναντι στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
Η γέννηση και η ανάπτυξη αυτού του ουσιαστικού κινήματοs τηs εργατικήs τάξηs, δεν επιτρέπει να καθοριστεί η παρούσα και η μελλοντική εξέλιξη του. Σε αυτή τη δυναμική, οι μαχητικέs ομάδεs που υσχυρίζονται ότι ανήκουν σε αυτό το κίνημα, έχουν να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο, καθώs αποτελούν μέροs τηs κληρονομιάs μιαs παλιότερηs εμπειρίαs, που η εξουσιαστική τάξη προσπαθεί συστηματικά να σβήσει από τη συλλογική μνήμη. Μέσα από τη θεωρητική επεξεργασία, όπωs επίσηs και μέσα από την ατομική και συλλογική εμπειρία εκέινων που έκαναν πράξη όλα αυτά, ο αναρχοσυνδικαλισμόs δίνει την δυνατότητα επανακάλυψηs αυτήs τηs θεωρίαs και πρακτικήs για την οποία μιλούσε ο Προυντόν, χωρίs να έχει την πείρα 150 χρόνων αντιαυταρχικών αγώνων. Ταυτόχρονα θα μαs βοηθήσει να μην αποτύχουμε να παίξουμε το ρόλο μαs στουs τωρινούs και μελλοντικούs αγώνεs.
Eπίσηs είναι απαραίτητο αυτή η συσσώρευση και συντήρηση των κινημάτων του παρελθόντοs, να μην μεταμορφωθεί σε μια απατηλή και άκαμπτη ιδεολογία, σε μια ορθοδοξία που είναι πιο αιρετική από όσο επιθυμεί, αλλά να συνδεθεί με τουs αγώνεs και την πραγματικότητα των κοινωνικών αντιθέσεων.
Daniel Colson (Λυών, Γαλλία) κοινωνιολόγοs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου