Στις 27 Δεκεμβρίου βόμβες και πύραυλοι, που έριξαν αεροπλάνα F-16 και ελικόπτερα «Απάτσι» -το καμάρι της «αμυντικής βιομηχανίας» των Ηνωμένων Πολιτειών- έπεσαν σαν βροχή στη Λωρίδα της Γάζας. Ο βομβαρδισμός συνεχίστηκε αδιάκοπα επί 8 μέρες. Τη νύχτα της 4ης Ιανουαρίου, ύστερα από έντονο σφυροκόπημα, ξεκίνησαν οι χερσαίες επιχειρήσεις, με τις οποίες αναπτύχθηκε μεγάλος αριθμός τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων πυροβόλων.
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας Le Monde, στις 30 Δεκεμβρίου, χαρακτηρίζει τη βάρβαρη επίθεση στο γκέτο της Γάζας «άσκοπο λουτρό αίματος». Ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ και επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος, Εχούντ Μπάρακ, οι απόψεις του οποίου ευθυγραμμίζονται πλήρως με εκείνες της συναδέλφου του Υπουργού Εξωτερικών, Τζίπι Ίβνι, και του επικεφαλής της κυβέρνησης, Εχούντ Όλμερτ, δήλωσε ότι «θα σταματήσουμε μονάχα αφού πραγματοποιήσουμε το έργο μας».
Σε πείσμα της ατέρμονης ισραηλινής προπαγάνδας, αυτό που ώθησε σε αυτήν την ενέργεια δεν ήταν η εκτόξευση πυραύλων «Κασάμ» από τη Χαμάς. Η εκτόξευση πυραύλων κατά του ισραηλινού εδάφους, που προκάλεσε πολύ φόβο και μερικές απώλειες, συνέβαινε ήδη όταν η Λωρίδα της Γάζας βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ισραηλινού στρατού. Η ισραηλινή κυβέρνηση γνωρίζει, επομένως, πολύ καλά ότι η κατοχή δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να την αποτρέψει.
Ένας άλλος λόγος για την επίθεση είναι οι επερχόμενες εκλογές στο Ισραήλ. Όλοι ξέρουν ότι μια καλή ιδέα για το κέρδισμα ψήφων είναι να τρομοκρατήσει κανείς το εκλογικό σώμα και, στη συνέχεια, να εμφανιστεί δικαιολογημένα ως εκδικητής. Ο Εχούντ Μπάρακ κέρδισε 4 μονάδες στις δημοσκοπήσεις ύστερα από τον εγκληματικό βομβαρδισμό της Γάζας· μία μονάδα για κάθε εκατό νεκρούς.
Η Γάζα είναι μια πόλη όπου κτήρια και κατοικίες βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους. Οι πύραυλοι και οι βόμβες σκοτώνουν όχι μονάχα πολιτοφύλακες και αστυνομικούς, αλλά, φυσικά, και πολίτες. Είναι το ίδιο με αυτό που συνέβη στο Λίβανο πριν από δυόμισι χρόνια, αλλά με μια κατάσταση η οποία είναι ακόμη πιο τραγική για τον άμαχο πληθυσμό, επειδή δεν υπάρχει τρόπος για να ξεφύγει από το βομβαρδισμό, καθώς είναι φυλακισμένος μέσα σε μια περιοχή η οποία είναι λίγο μεγαλύτερη από 350 κυβικά χιλιόμετρα.
Επί χρόνια αυτό το μικρό έδαφος έχει βρεθεί σε κατάσταση πολιορκίας και με τα σύνορά του κλειστά. Ο ηλεκτρισμός παρέχεται από το Ισραήλ μαζί με τα καύσιμα, τα τρόφιμα και τα φάρμακα. Το 50% του πληθυσμού είναι άνεργοι. Δεν υπάρχει οικονομία άξια λόγου και ακόμη και οι μικρές βιομηχανίες έχουν καταστραφεί. Ακόμη και το ψάρεμα δεν είναι δυνατό μετά τον αποκλεισμό, επειδή το ισραηλινό ναυτικό απαγορεύει στις ψαρόβαρκες να μπουν στο νερό.
Ενεργό ρόλο στη διατήρηση του ασφυκτικού κλοιού γύρω από τη Γάζα παίζει το αιγυπτιακό κράτος, το οποίο ελέγχει τα νότια σύνορα της Λωρίδας και δεν επιτρέπει σε κανέναν να την εγκαταλείψει ούτε στους πολιορκημένους να λάβουν κανενός είδους βοήθεια, ακόμη και σε τρόφιμα και φάρμακα. Το αιγυπτιακό κράτος, που έχει πληγεί σοβαρά από την οικονομική κρίση και η κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του βρίσκεται στο χείλος της έκρηξης, φοβάται ότι το προλεταριάτο της Γάζας θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια εξέγερση στη ίδια τη χώρα, η οποία είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες στην περιοχή και διαθέτει ένα ισχυρό προλεταριάτο που δεν στερείται ταξικής παράδοσης, όπως έδειξαν οι πρόσφατες απεργίες κατά των μισθών πείνας. Το καθεστώς, έτσι, δίνει έμφαση στους δεσμούς του με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος του παρέχει γενναίες επιδοτήσεις, και συνεργάζεται στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού.
Από την άλλη μεριά, ο Αραβικός Σύνδεσμος δεν έχει καν κατορθώσει να συνεδριάσει, ενώ η Ευρώπη επιδεικνύει για μια ακόμη φορά έλλειψη ενδιαφέροντος και ανικανότητα. Ο ΟΗΕ επιβεβαιώνει την πλήρη συνενοχή του: στην έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, το βράδυ της 4ης Ιανουαρίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπόδισαν την έκδοση μιας άτολμης διακήρυξης που προτάθηκε από τη Λιβύη, η οποία έκανε έκκληση για την άμεση κατάπαυση του πυρός και εξέφραζε την ανησυχία της για την «αυξανόμενη βία στη Γάζα».
Πέρα από τα προσωπικά «εκλογικά» κίνητρα του σάπιου πολιτικού του προσωπικού, το κράτος του Ισραήλ τάσσεται υπέρ του πολέμου επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να επιλύσει την κρίση του. Αυτό δεν το κάνει προκειμένου να θέσει τέλος στην εκτόξευση ρουκετών και στις επιθέσεις αυτοκτονίας, αλλά επειδή αυτό θα το βοηθήσει να ξεπεράσει το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Το καπιταλιστικό καθεστώς τονώνεται από τον πόλεμο. Στο Ισραήλ ο πόλεμος ενισχύει την ταξική συνεργασία, την οποία έχει ανάγκη η αστική τάξη προκειμένου να συνεχίσει να δρα ως χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Γι' αυτό το ισραηλινό προλεταριάτο πρέπει να τρομοκρατηθεί και να καθυποταχθεί και γι' αυτό να εξακολουθήσει να χρησιμοποιείται ως κρέας για τα κανόνια όχι για να υπερασπίσει τους «Εβραίους» από την απειλή του «αραβικού μίσους», αλλά για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή.
Ο πόλεμος σημαίνει ότι η οικονομική κρίση, οι απολύσεις και η φτώχια που αποτελούν όλο και περισσότερο τη μοίρα του ισραηλινού προλεταριάτου και του παλαιστινιακού προλεταριάτου-παρία, μπορούν να συγκαλυφθούν. Ο πόλεμος δίνει τη δυνατότητα να λησμονήσει το ισραηλινό προλεταριάτο ότι ύστερα από 40 χρόνια συνεχούς εμπόλεμης κατάστασης και συνεργασίας με την αστική του τάξη βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και σε κατάσταση υλικής ένδειας και ηθικής εξαχρείωσης, όπως δείχνουν τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα, και να συνεχίσει να βρίσκεται κάτω από το ζυγό του ειδεχθέστερου μιλιταρισμού.
Ο πόλεμος κατά της Γάζας είναι δώρο εξ ουρανού για την πολεμική βιομηχανία, η οποία είναι η μόνη που δεν βρίσκεται σε κρίση. Οι σύγχρονες βόμβες και οι σύγχρονοι πύραυλοι που εκτοξεύονται κατά χιλιάδες τη φορά είναι μια προσοδοφόρα επιχείρηση εκατομμυρίων δολαρίων. Ο πόλεμος δίνει, επίσης, τη δυνατότητα να βελτιωθεί η τεχνολογία με τη δοκιμή όπλων πάνω σε αληθινούς στόχους. Ο πόλεμος καθίσταται ο ίδιος αιτία του εαυτού του.
¨Όπως ο πόλεμος στη Βηρυτό το 1982, όταν η ισραηλινή και η λιβανέζικη αστική τάξη οργάνωσαν τη σφαγή στα στρατόπεδα προσφύγων στη Σάμπρα και τη Σατίλα, έτσι και αυτός είναι πάνω απ' όλα ένας κοινωνικός πόλεμος κατά του προλεταριάτου. Είναι ένας πόλεμος κατά του άμαχου πληθυσμού και με στόχο τους προλετάριους, ο οποίος διεξάγεται στον ίδιο αν όχι σε μικρότερο βαθμό κατά των πολιτοφυλάκων και των στρατευμάτων της Χαμάς. Η τρομοκράτηση, η καταστροφή αγαθών και η εξολόθρευση ανθρώπων είναι το μόνο «πολιτικό σχέδιο» που βρίσκεται πίσω από τις σφαγές που διαπράττονται για πολλοστή φορά.
Η χερσαία εισβολή δεν θα πετύχει τους δεδηλωμένους σκοπούς της. Μπορεί το Ισραήλ να πετύχει μια επισφαλή νίκη σε αυστηρά στρατιωτικό επίπεδο καταλαμβάνοντας τη Λωρίδα της Γάζας, αλλά δεν μπορεί να ελέγξει μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή. Αυτός ήταν, στην πραγματικότητα, ο λόγος της αποχώρησής του, το 2005, προσπαθώντας να κλείσει τη Γάζα γύρω από μια «υγειονομική ζώνη».
Το γεγονός ότι οι δυνάμεις της Χαμάς είναι οι μόνες που αντιμετωπίζουν την ισραηλινή πολεμική μηχανή θα μπορούσε να κάνει αυτό το κόμμα σημείο αναφοράς του νεκρού, διεφθαρμένου και αντιδραστικού παλαιστινιακού εθνικισμού, αλλά τόσο το κόμμα -η Χαμάς- όσο και η ίδια η υπόθεση -ο παλαιστινιακός εθνικισμός- δεν πρέπει να έχουν την αλληλεγγύη και την υποστήριξη του κομμουνιστικού προλεταριάτου, τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Οι ηγέτες της Χαμάς δεν φοβούνται τον πόλεμο γιατί γνωρίζουν ότι ο πόλεμος ενισχύει το κίνημά τους και ελπίζουν ότι αυτός θα τους οδηγήσει στην οριστική επικράτησή τους έναντι της Αλ Φατάχ και της Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής, όπως συνέβη στο Λίβανο όπου ύστερα από τον πόλεμο το κίνημα της Χεζμπολάχ κατόρθωσε να υπερισχύσει στις διάφορες κοινότητες της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και των χριστιανών, ως στυλοβάτης του λιβανέζικου εθνικισμού.
Οι σφαγές πιθανόν να ωθήσουν το προλεταριάτο της Γάζας να συνταχθεί κάτω από το πράσινο λάβαρο του Ισλάμ, το οποίο φιγουράρει ως το μοναδικό κόμμα που θέλει να αντισταθεί στον κατακτητή. Όμως, το καθεστώς της Χαμάς είναι μια αστική δικτατορία, όπως και εκείνη της Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη. Είναι μια κυβέρνηση που όχι μονάχα χρησιμοποιεί κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή της για να καταπολεμήσει την προοπτική του επαναστατικού κομμουνισμού, αλλά και καταστέλλει στυγνά ταξικές οργανώσεις συνδικαλιστικού χαρακτήρα.
Το προλεταριάτο της Γάζας δεν πρέπει να ξεχάσει το δικό του πόλεμο που είναι ενάντια στην πείνα, τη φτώχεια και τις αρρώστιες. Όπως και στην Κομμούνα του Παρισιού, ο πόλεμός του είναι ένας πόλεμος σε δύο μέτωπα: ενάντια στα ισραηλινά τανκ και εναντίον της κυβέρνησης της Χαμάς, με την τελευταία να μην διστάζει να παρασύρει τις προλεταριακές μάζες σε μιαν άσκοπη αυτοκαταστροφική πάλη προκειμένου να επιβάλλει την ηγεμονία της στα παλαιστινιακά εδάφη.
Στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που πραγματοποιούνται σε ολόκληρο τον κόσμο κατά της σφαγής και σε ένδειξη υποστήριξης προς τον παλαιστινιακό εθνικισμό ενάντια στον ισραηλινό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό συμμετέχουν μετανάστες εργάτες από τις αραβικές χώρες, αλλά αυτές οι κινητοποιήσεις όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο να ξεκαθαρίσει το προλεταριάτο τι οφείλει να κάνει, αφού ούτε καν τίθεται ένας τέτοιος στόχος. Ο πόλεμος που πρέπει να διεξαχθεί δεν είναι ένας πόλεμος ανάμεσα σε έθνη, φυλές ή θρησκείες, αλλά ένας πόλεμος ανάμεσα σε τάξεις. Δεν είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο να συνταχθεί ούτε με τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ, ούτε να παλέψει για μια οικτρή και χαμένη υπόθεση όπως αυτή της παλαιστινιακής αστικής τάξης. Το να το κάνει σημαίνει ότι σύρεται πίσω από την πολεμοκάπηλη αστική προπαγάνδα και τα διπλωματικά της παιχνίδια -που, στην πραγματικότητα, αποτελούν μέρος των προετοιμασιών για μια ευρύτερη παγκόσμια ένοπλη σύγκρουση- και ότι συμβάλλει στην πρόσδεσή της στον εθνικισμό και στην ταξική συμφιλίωση.
Η πολιτική του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος είναι σαφής: καμία αλληλεγγύη με το αντιδραστικό εθνικό παλαιστινιακό κίνημα, καμία συμμαχία με αστικά κινήματα και αστικά κόμματα εν ονόματι του αντι-ιμπεριαλισμού.
Το προλεταριάτο στις αραβικές χώρες και στο Ισραήλ πρέπει να ξεκινήσει ανασυγκροτώντας τις δικές του οργανώσεις για την άμυνα και τον αγώνα του· οργανώσεις ανεξάρτητες από τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα. Χωρίς αυτές, χωρίς τα δικά του ταξικά συνδικάτα και το δικό του κόμμα θα παραμείνει κρέας για τα κανόνια στην υπηρεσία της αστικής πολιτικής, η οποία γίνεται όλο και περισσότερο μιλιταριστική, κυνική και εγκληματική.
International Communist Party-
Partito Comunista Internazionale
(il partito comunista)
www.international-communist-party.org/index.htm
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου