(είναι το παράρτημα "Απολογία της Βίας" που βρίσκεται στο βιβλίο "σκέψεις πάνω στη βία". Έγινε μια μικρή προσπάθεια να διορθωθούν κάποια λάθη στη μετάφραση καθώς ήταν κάπως προβληματική)
Oι άνθρωποι που απευθύνουν στο λαό επαναστατικούς λόγους είναι υποχρεωμένοι να υποτάσσονται σε σοβαρές υποχρεώσεις ειλικρίνειας γιατί οι εργάτες ακούνε αυτούς τους λόγους με την ακριβή έννοια που τους δίνει η γλώσσα και δεν παραδίδονται καθόλου σε μια συμβολική ερμηνεία. Όταν το 1905 διακινδύνεψα να γράψω με ένα τρόπο κάπως βαθύ για την προλεταριακή βία, αντιλαμβανόμουνα καλά τη σοβαρή ευθύνη που αναλάμβανα να δείξω τον ιστορικό λόγο από πράξεις που οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές μας ζητάνε να αποκρύψουν με τέχνη. Σήμερα δεν διστάζω να δηλώσω ότι ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς μια απολογία της βίας
Μόνο με τις απεργίες το προλεταριάτο εκδηλώνει την ύπαρξη του. Δεν μπορώ να αποφασίσω να βλέπω στις απεργίες κάτι το ανάλογο με μια προσωρινή ρήξη εμπορικών σχέσεων που θα δημιουργούνταν ανάμεσα σε ένα παντοπώλη και στον προμηθευτή του. Η απεργία είναι μια πολεμική εκδήλωση. Θα ήταν μεγάλο ψέμα το να υποστηριχθεί ότι η βία είναι περιστατικό που μέλλει να εκλείψει από τις απεργίες.
Η κοινωνική επανάσταση είναι η επέκταση αυτού του πολέμου του οποίου κάθε απεργία είναι το επεισόδιο. Για τους συνδικαλιστές ο σοσιαλισμός συνοψίζεται στην ιδέα, την αναμονή, την προπαρασκευή της γενικής απεργίας η οποία θα σαρώσει ένα καταδικασμένο καθεστώς. Πρόκειται για μια ανατροπή κατά την οποία εργοδότες και κράτος θα εκδιωχθούν από τους οργανωμένους εργάτες. Οι διανοούμενοι μας που ελπίζουν να πετύχουν από τη δημοκρατία τις πρώτες θέσεις θα παραπέμπονται στη φιλολογία τους, οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές που βρίσκουν στην δημιουργημένη από την αστική τάξη οργάνωση τα μέσα να ασκούν ένα κάποιο μέρος εξουσίας, θα γίνουν περιττοί.
Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι οι πόλεμοι έδωσαν στις αρχαίες δημοκρατίες τις ιδέες του σύγχρονου πολιτισμού μας.
Ο κοινωνικός πόλεμος για τον οποίο το προλεταριάτο προετοιμάζεται διά των συνδικάτων, μπορεί να δημιουργήσει τα στοιχεία ενός νέου πολιτισμού κατάλληλου για τους παραγωγικούς ανθρώπους. Ο σοσιαλισμός δημιουργεί προβλήματα αν εξετασθεί ως πολιτισμός των παραγωγικών ατόμων. Διαπιστώνω ότι δημιουργείται σήμερα μια φιλοσοφία ασύλληπτη πριν λίγα χρόνια που είναι στενά συνδεδεμένη με την απολογία της βίας.
Ο ανοιχτός πόλεμος χωρίς υποκρισίες, με σκοπό να καταστρέψει μη συμβιβαζόμενο αντίπαλο, αποκλείει κάθε ατιμία. Η απολογία της βίας είναι έτσι πολύ εύκολη. Ο κοινωνικός πόλεμος προκαλώντας το αίσθημα της βίας μπορεί να εξαφανίσει τα πρόστυχα ένστικτα ενάντια στα οποία η επίκληση της ηθικής θα ήταν ανίσχυρη. Αν αυτό και μόνο αρκεί για να δώσει στον επαναστατικό συνδικαλισμό μεγάλη εκπολιτιστική αξία νομίζω πως τούτο αποτελεί αποφασιστικό λόγο υπέρ των απολογητών της βίας. Η ιδέα της γενικής απεργίας, γεννημένη διά της εφαρμογής σφοδρών απεργιών ενέχει την δημιουργία μιας ανέκλητης αναστάτωσης. Τούτο είναι τρομερό, πόσο μάλλον τρομερότερη είναι η ιδέα της βίας να καταλάβει στο πνεύμα των προλετάριων μεγαλύτερη έκταση. αναλαμβάνοντας ένα σοβαρό έργο φοβερό και μεγαλειώδες οι σοσιαλιστές υψώνονται πάνω από την ελαφριά κοινωνία μας και καθίστανται άξιοι να διδάξουν στον κόσμο τους νέους δρόμους.
Θα μπορούσαμε να παραβάλουμε τους κοινοβουλευτικούς σοσιαλιστές προς τους υπαλλήλους από τους οποίους ο Ναπολέοντας δημιούργησε μια αριστοκρατία και οι οποίοι εργάζονταν για να ενισχύσουν το κράτος να κληρονομηθεί από το παλιό καθεστώς.
Ο επαναστατικός συνδικαλισμός θα αντιστοιχούσε προς τις ναπολεόντειες στρατιές των οποίων οι στρατιώτες έπραξαν τόσα κατορθώματα, μολονότι γνώριζαν ότι θα μείνουν φτωχοί. Τι απέμεινε από την αυτοκρατορία; Μόνο η εποποιία της μεγάλης στρατιάς.
Ότι θα μείνει από το σημερινό σοσιαλιστικό κίνημα θα είναι η εποποιία των απεργιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου