H Έμμα Γκόλντμαν θεωρεί ότι οι Μπολσεβίκοι, αν και Μαρξιστές είναι "αναρχικοί στην πράξη" και συμφωνεί με κάθε ενέργεια που είχαν πάρει ως και το 1918 που γράφτηκε το κείμενο αυτό. Ήταν η εποχή που ένα σημαντικό κομμάτι των αναρχικών υπεράσπιζε τους Μπολσεβίκους σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η στάση τους άλλαξε μετά τα τραγικά γεγονότα της Κρονστάνδης, όπου η πλειοψηφία των αναρχικών έγιναν αντιμπολσεβίκοι με μια ηρωική μειοψηφία να γίνονται κομμουνιστές ή «σοβιετικοί αναρχικοί», όπως τους αποκαλούσαν περιφρονητικά οι υπόλοιποι αναρχικοί. Μερικοί από τους σημαντικότερους «σοβιετικούς αναρχικούς» ήταν οι Σερζ, Σαμπλίν, Νιν, Μαουρίν, Ροσμέρ, Μονάτ κ.λ.π. Κριτική στην μετέπειτα στάση της Γκόλντμαν άσκησε ο συνδικαλιστής Χέϊγουντ, ένα κείμενο, που ελπίζουμε να παρουσιάσουμε αργότερα.
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
Αφιερώνεται, ως η τελευταία συνεισφορά μου προτού μεταβώ στη φυλακή της πόλης Τζέφερσον για δυο χρόνια, στους Μπολσεβίκους της Ρωσίας ως εκτίμηση του λαμπρού τους έργου και της έμπνευσής τους στην αφύπνιση του Μπολσεβικισμού στην Αμερική.
Και όμως είναι μεγίστης σημασίας ο λαός της Αμερικής να κατανοήσει την αληθινή σημασία των Μπολσεβίκων, της καταγωγής τους και του ιστορικού παρασκηνίου, που καθιστά τη θέση τους και την πρόκληση τους στον κόσμο τόσο σημαντική για τις μάζες.
Μπολσεβίκοι, είναι ο όρος στο πληθυντικό εκείνων των επαναστατών που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων και που επιμένουν στα μάξιμουμ κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα γι’ αυτές τις ομάδες.
Σ’ ένα Σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1903, οι ακραίοι επαναστάτες, ανυπόμονοι από την ολοένα και μεγαλύτερη τάση συμβιβασμού και μεταρρύθμισης μέσα στο κόμμα, οργάνωσαν την Μπολσεβίκικη πτέρυγα εναντίον αυτών που είναι γνωστοί ως Μενσεβίκοι ή της ομάδας που είναι ικανοποιημένη να κινείται αργά, να κερδίζει μεταρρυθμίσεις βήμα βήμα. Ο Νικολάϊ Λένιν και αργότερο ο Τρότσκι αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες στον διαχωρισμό και από τότε έχουν εργαστεί ακατάπαυστα για την οικοδόμηση του Μπολσεβίκικου κόμματος πάνω σε καθαρά επαναστατικές γραμμές διατηρώντας όμως ταυτόχρονα τη Μαρξιστική θεωρητική λογική τους.
Στη συνέχεια ήρθε το θαύμα των θαυμάτων, η Ρωσική Επανάσταση του 1917 που για τους πολιτικούς μέσα και έξω από τις διάφορες Σοσιαλιστικές ομάδες σήμαινε την ανατροπή του Τσάρου και τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης ή ημισοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ο Λένιν και ο Τρότσκι με τους συντρόφους τους, είδαν βαθύτερα στη φύση της επανάστασης και βλέποντας, είχαν τη σοφία να απαντήσουν –όχι τόσο στις δικές τους θεωρητικές τάσεις όσο στις επιτακτικές ανάγκες του ίδιου του αφυπνιζόμενου Ρωσικού λαού.
Έτσι, η Ρωσική Επανάσταση είναι ένα θαύμα από πολλές απόψεις. Μεταξύ των άλλων εκπληκτικών παράδοξων, έχουμε και το φαινόμενο Μαρξιστές Σοσιαλδημοκράτες, ο Λένιν και ο Τρότσκι, να υιοθετούν Αναρχικές Επαναστατικές Τακτικές ενώ οι Αναρχικοί Κροπότκιν, Τσερκέσοφ, Τσαϊκόφσκι να απαρνούνται αυτές τις τακτικές και να πέφτουν στη Μαρξική λογική, που όλη τους τη ζωή είχαν αποποιηθεί ως «Γερμανική μεταφυσική».
Η Ρωσική Επανάσταση είναι πράγματι ένα θαύμα. Αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο ασήμαντες είναι όλες οι θεωρίες σε σύγκριση με την πραγματικότητα της επαναστατικής αφύπνισης του λαού.
Οι Μπολσεβίκοι του 1903, αν και επαναστάτες, υποστήριζαν τη Μαρξιστική θεωρία αναφορικά με τη βιομηχανοποίηση της Ρωσίας και την ιστορική αποστολή της μπουρζουαζίας ως μια αναγκαία εξελικτική διαδικασία προτού οι Ρωσικές μάζες μπορέσουν να βγουν στο προσκήνιο από μόνες τους. Οι Μπολσεβίκοι του 1918 δεν πιστεύουν πια στoν προκαθορισμένo ρόλο της μπουρζουαζίας. Έχουν προχωρήσει πάρα πολύ από τα κύματα της Επανάστασης έως το σημείο που υποστήριζαν οι Αναρχικοί από την εποχή του Μπακούνιν, δηλαδή ότι μόλις οι μάζες συνειδητοποιήσουν την οικονομική τους δύναμη, φτιάχνουν την ιστορία τους και δεν χρειάζεται να είναι δεμένες από τις παραδόσεις και τις διαδικασίες ενός νεκρού παρελθόντος, που –όπως και οι μυστικές συνθήκες- δημιουργούνται γύρω από στρογγυλά τραπέζια και δεν υπαγορεύονται από την ίδια τη ζωή.
Με άλλα λόγια, οι Μπολσεβίκοι σήμερα εκπροσωπούν όχι απλά μια περιορισμένη ομάδα θεωρητικών αλλά μια Ρωσία αναγεννημένη και ηρωική. Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν θα αποκτούσαν ποτέ τη σημερινή σπουδαιότητά τους αν απλά εξέφραζαν ξηρές και άκαμπτες φόρμουλες. Άκουγαν από κοντά την καρδιά του Ρωσικού λαού, που αν και στερούμενος ευχέρειας λόγου, γνωρίζει πως να παρουσιάζει τα αιτήματά του πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω της πράξης. Το γεγονός αυτό όμως, δεν μειώνει τη σπουδαιότητα του Λένιν και του Τρότσκι και των άλλων ηρωικών μορφών που εμπνέουν δέος στον κόσμο με την προσωπικότητα τους, το προφητικό τους όραμα και το έντονο επαναστατικό τους πνεύμα.
Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που ο Τρότσκι και ο Λένιν κατηγορήθηκαν ως Γερμανοί πράκτορες, που εργάζονται για τον Κάιζερ. Μόνο αυτοί που επηρεάζονται ακόμα από τα ψέματα των εφημερίδων, που δεν γνωρίζουν τίποτα για τους δυο ανθρώπους, πιστεύουν τέτοιες κατηγορίες. Παρεμπιπτόντως θα πρέπει να έχουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο ή φθηνό από το να αποκαλείς κάποιον «Γερμανό πράκτορα» επειδή αρνείται να πιστέψει στην ηχηρή φράση «να κάνουμε τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία», με τη Δημοκρατία μαστιγωμένη στην Τάλσα, λιντσαρισμένη στην Μπουτ, κλεισμένη στη φυλακή και εξοργισμένη και εξορισμένη από τις ακτές μας.
Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν χρειάζονται υπεράσπιση. Ναι είναι καλό να επιστήσουμε την προσοχή των εύπιστων, των οποίων οι καθημερινές εφημερίδες «δεν μπορούν να πουν ένα ψέμα», ότι όταν ο Τρότσκι ήταν στην Αμερική, ζούσε σ’ ένα φτηνό διαμέρισμα και ήταν τόσο φτωχός που δεν είχε αρκετά για να ζήσει. Βέβαια, του πρόσφεραν μια άνετη θέση σε μια από τις επιτυχημένες εβραϊκές καθημερινές εφημερίδες, με την προϋπόθεση ότι θα μάθει να συμβιβάζεται και να χαλιναγωγήσει τον επαναστατικό του ζήλο. Ο Τρότσκι προτίμησε τη φτώχεια και το δικαίωμα να κρατήσει τον αυτοσεβασμό του. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρωσία, στην αρχή της επανάστασης, οι φίλοι του συνεισέφεραν για να καλυφθούν τα ναύλα του – τόσα πολλά κέρδιζε ο Τρότσκι ως «Γερμανός πράκτορας».
Αναφορικά με τον Λένιν, ολόκληρη η ζωή του ήταν μια μακρά, ακατάπαυστη πάλη για τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, φθάνει στα επαναστατικά ιδανικά του μέσω κληρονομιάς. Ο αδερφός του εκτελέστηκε με διαταγή του Τσάρου. Έτσι ο Λένιν έχει ένα προσωπικό καθώς και καθολικό λόγο να μισεί την απολυταρχία και να αφιερώσει τη ζωή του στην απελευθέρωση της Ρωσίας. Τι παραλογισμός να κατηγορείς έναν άνθρωπο σαν αυτόν για συμπάθεια με το γερμανικό ιμπεριαλισμό! Ακόμα όμως και οι φαφλατάδες κατήγοροι του Λένιν και του Τρότσκι έχουν σιωπήσει από τις πανίσχυρες προσωπικότητες και την αδιάφθορη ηθική ακεραιότητα αυτών των μεγάλων μορφών της Επανάστασης.
Από μια άποψη δεν μας προκαλεί έκπληξη ότι στην Αμερική δεν κατανοούν τους Μπολσεβίκους. Η Ρωσική Επανάσταση παραμένει ακόμα ένα αίνιγμα για το αμερικάνικο μυαλό. Χωρίς ίχνος κατανόησης των δικών του επαναστατικών παραδόσεων και πάντα καταβεβλημένος μπροστά στην μεγαλοπρέπεια του Κράτους, ο μέσος Αμερικάνος έχει εκπαιδευτεί να πιστεύει ότι η Επανάσταση δεν δικαιολογείται στη χώρα του και στην «σκοτεινότατη Ρωσία» πραγματοποιήθηκε με μοναδικό σκοπό να ξεφορτωθούμε το Τσάρο, με την προϋπόθεση ότι θα πραγματοποιούνταν με ευπρεπές τρόπο και με ευλαβικές συγγνώμες προς τον απόλυτο εξουσιαστή. Και φυσικά τη στιγμή που θα δημιουργηθεί μια σταθερή κυβέρνηση, όπως η δική μας, ο Ρωσικός λαός οφείλει να «συμπαραταχθεί πίσω από τον Πρόεδρο».
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη όταν ο Ρωσικός λαός, αφού εκδίωξε τον Τσάρο, κατέστρεψε τον ίδιο το θρόνο και έστειλε τους φιλελεύθερους Μιλιούκοφ και Λβοφ και ακόμα και το Σοσιαλιστή Κερένσκι, στην κατεύθυνση που είχε πάρει ο Τσάρος. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με τους Μπολσεβίκους, που διακήρυξαν ότι είναι εναντίον βασιλιάδων και αφεντάδων. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το δημοκρατικό μυαλό των Αμερικάνων.
Ευτυχώς για τη Ρωσία, οι άνθρωποί της ποτέ δεν απόλαυσαν τις ευλογίες της Δημοκρατίας με τις θεσμοποιημένες, νομιμοποιημένες, κατηγοριοποιημένες αξίες της εκπαίδευσης, οι οποίες όλες είναι «προκατασκευασμένες και περιπλέκονται μόλις κάποιος ξεκινήσει με τον πρώτο κόμπο».
Οι Ρώσοι είναι ένας εκφραστικός λαός με αδιάφθορο μυαλό. Η επανάσταση γι’ αυτούς ποτέ δεν σήμαινε απλά μετατόπιση της πολιτικής σκηνής, την ανατροπή ενός απολυτάρχη μ’ έναν άλλο. Ο Ρωσικός λαός έχει διδαχθεί για περίπου εκατό χρόνια –όχι στα αποπνιχτικά σχολεία από στείρους δασκάλους και ξεπερασμένα εγχειρίδια αλλά από τους μεγάλους τους επαναστάτες μάρτυρες, τα πιο ευγενικά πνεύματα που έχει γνωρίσει ο κόσμος– ότι Επανάσταση σημαίνει ουσιαστική κοινωνική και οικονομική αλλαγή, κάτι που έχει τις ρίζες του στις ανάγκες και τις ελπίδες του λαού και που δεν θα τερματιστεί παρά μόνο όταν οι απόκληροι της γης βρουν τον εαυτό τους. Με μια λέξη, ο Ρωσικός λαός είδε στην ανατροπή της απολυταρχίας την αρχή και όχι το τέλος της Επανάστασης.
Περισσότερο από την τυραννία του Τσάρου, ο μουζίκος μισούσε την τυραννία του φοροεισπράκτορα που έστελνε ο γαιοκτήμονας για να του κλέψει την τελευταία του αγελάδα ή το άλογο και τέλος την ίδια τη γη ή για να τον μαστιγώσει και να τον σύρει στη φυλακή, όταν δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους του. Τι σήμαινε για τον μουζίκο η εκδίωξη του Τσάρου από το θρόνο, αν ο άμεσος εχθρός του, ο Μπαρίν (αφέντης) συνέχιζε ακόμα να κατέχει το κλειδί στη ζωή – τη γη; Η Ματούσκα Ζέμλια (Μητέρα Γη) είναι το χαϊδευτικό όνομα που μόνο η ρωσική γλώσσα έχει για τη γη. Για το ρώσο η γη είναι το παν, αυτή που χαρίζει ζωή και χαρά, η καλλιεργήτρια, η αγαπημένα Ματούσκα (Μητερούλα).
Η Ρωσική Επανάσταση δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα γι’ αυτόν παρά μόνο αν ελευθερώσει τη γη και δίπλα στον εκθρονισμένο Τσάρο βρεθεί και ο «σύντροφος» του, ο εκθρονισμένος γαιοκτήμονας, ο καπιταλιστής. Αυτό εξηγεί το ιστορικό παρασκήνιο των Μπολσεβίκων, την οικονομική και κοινωνική δικαιολόγησή τους. Είναι πανίσχυροι μόνο επειδή εκπροσωπούν το λαό. Τη στιγμή που θα σταματήσουν να το κάνουν, θα χαθούν, όπως αναγκαστικά χάθηκε και η Προσωρινή Κυβέρνηση και ο Κερένσκι. Άλλωστε ο Ρωσικός λαός δεν θα είναι ικανοποιημένος, ούτε και ο Μπολσεβικισμός θα παύσει, έως ότου η γη και τα μέσα ζωής γίνουν η κληρονομιά των παιδιών της Ρωσίας. Έχουν αποφασίσει για πρώτη φορά εδώ και αιώνες ότι θα ακουστούν και ότι οι φωνές τους θα φθάσουν στην καρδιά όχι των κυρίαρχων τάξεων –γνωρίζουν ότι αυτές δεν έχουν καρδιά – αλλά στην καρδιά των λαών όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Σ’ αυτό ακριβώς έγκειται η βαθιά σημασία και σπουδαιότητα της Ρωσικής Επανάστασης, όπως συμβολίζεται από τους Μπολσεβίκους.
Ξεκινώντας από την ιστορική προϋπόθεση πως όλοι οι πόλεμοι είναι καπιταλιστικοί και ότι οι μάζες δεν έχουν κανένα συμφέρον στην ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των εκμεταλλευτών τους, είναι απολύτως συνεπές για τους Μπολσεβίκους να επιμείνουν πάνω στο ζήτημα της ειρήνης και να απαιτήσουν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν αποζημιώσεις και προσαρτήσεις σ’ αυτή την ειρήνη.
Πρώτα απ’ όλα, η Ρωσία έχει αιμορραγήσει από ένα πόλεμο, τον οποίο διέταξε ο αιμοδιψής Τσάρος. Γιατί θα πρέπει να συνεχίζουν να θυσιάζουν τον ισχυρό ανδρικό πληθυσμό τους, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλύτερους σκοπούς, για την ανοικοδόμηση της Ρωσίας; Για να γίνει ο κόσμος ασφαλής για τη δημοκρατία; Τι φάρσα! Μα οι λεγόμενες Δημοκρατίες δεν έχασαν τη συμπάθεια του Ρωσικού λαού όταν συνέδεσαν την τύχη τους με το μαστίγιο της Ρωσικής απολυταρχίας; Πως τολμούν να παραπονιούνται ότι η Ρωσία ποθεί την ειρήνη τώρα που έχει πετάξει από την πλάτη της με επιτυχία το βάρος αιώνων καταπίεσης!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ
Β' ΜΕΡΟΣ
Οι σύμμαχοι είναι πραγματικά ειλικρινείς όταν καυχιούνται για τη Δημοκρατία; Γιατί λοιπόν δεν αναγνώρισαν τη Ρωσική Επανάσταση ακόμα και προτού οι «τρομεροί Μπολσεβίκοι» αναλάβουν την καθοδήγησή της; Η Αγγλία, ο περιβόητος απελευθερωτής των μικρών εθνών, με την Ινδία και την Ιρλανδία στα νύχια της δεν θα βοηθούσε την Επανάσταση. Η Γαλλία, το πιθανό λίκνο της ελευθερίας αποκήρυξε τη Ρωσική Αντιπροσωπία στη Συνδιάσκεψή της. Βέβαια, η Αμερική αναγνώρισε την Επαναστατική Ρωσία αλλά μονάχα επειδή πίστευε αφελώς ότι ο Μιλιούκοφ ή ο Κερένσκι θα παρέμεναν στην εξουσία. Υπό αυτές τις συνθήκες γιατί η Ρωσία θα βοηθούσε στη συνέχιση του πολέμου;
Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που οι Μπολσεβίκοι επιμένουν πάνω στο ζήτημα της ειρήνης. Ο λόγος είναι ότι τίποτα το ζωτικό ή το εποικοδομητικό δεν μπορεί να χτιστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου και ο Ρωσικός λαός επιθυμεί να οικοδομήσει, να δημιουργήσει, να ιδρύσει μια νέα, ελεύθερη και πλούσια Ρωσία. Γι’ αυτό χρειάζονται την ειρήνη και πάνω από οποιεσδήποτε άλλες σκέψεις, οι Μπολσεβίκοι επιθυμούν να βοηθήσουν τους άλλους λαούς της γης προς την ειρήνη – τους λαούς που, όπως και αυτοί, ποτέ δεν επιθυμούσαν τον πόλεμο.
Ήδη οι Μπολσεβίκοι έχουν διδάξει στον κόσμο το μάθημα ότι οι διαπραγματεύσεις για την ειρήνη πρέπει να ξεκινήσουν από τους ίδιους τους λαούς. Η ειρήνη δεν μπορεί να έρθει στο όνομα αυτών που κάνουν τους πολέμους και κερδίζουν απ’ αυτούς. Αυτή είναι μια από τις σημαντικότερες συνεισφορές των Μπολσεβίκων στην παγκόσμια πρόοδο. Επιπλέον, υποστηρίζουν ότι οι διαπραγματεύσεις για την ειρήνη πρέπει να διεξαχθούν ανοιχτά, ειλικρινά και με την πλήρη συναίνεση των λαών που εκπροσωπούνται. Δεν θα έχουν μυστικές διπλωματικές ίντριγκες που προδίδουν τους λαούς, οδηγώντας σε ανεπανόρθωτες καταστροφές.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση οι Μπολσεβίκοι προσκάλεσαν τις άλλες δυνάμεις να συμμετάσχουν στη Γενική Συνδιάσκεψη ειρήνης που πραγματοποιήθηκε στο Μπρεστ-Λιτόφσκ. Η πρότασή τους αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση. Ο δημοκρατικός κομπασμός των Συμμάχων, όταν δοκιμάστηκε, βρέθηκε δυστυχώς ελλιπής. Η προδοσία των Συμμάχων ως προς την εγκατάλειψη του ίδιου του Ρωσικού λαού δικαιολογεί τους Μπολσεβίκους ως προς τη σύναψη ξεχωριστής ειρήνης. Είναι αθώοι όταν μιλάνε για ξεχωριστή ειρήνη μετά την αποκήρυξή τους από τους Συμμάχους.
Αν και εγκαταλειμμένοι, οι Μπολσεβίκοι είναι το ίδιο δυνατοί. Ο ίδιος ο Τρότσκι εξέφρασε την ηθική επιρροή των Μπολσεβίκων στο φαινομενικό παράδοξο: «Η αδυναμία μας θα είναι η δύναμή μας». Αδύναμοι στα εργαλεία μιας απολυταρχίας, οι Μπολσεβίκοι δυναμώνουν από ένα κοινό Επαναστατικό σκοπό. Η ηθική αντίληψη του κόσμου θα επηρεαστεί πιο βαθιά από την απλή επιθυμία της Ρωσίας να δράσει έντιμα στα τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την ειρήνη παρά από τη σύμπραξη, τις υπεκφυγές και την υποκρισία των ιδιαίτερα μορφωμένων διπλωματών.
Οι μπολσεβίκοι απαιτούν οι υποχρεώσεις και αποζημιώσεις που έχουν επιβληθεί από άλλες κυβερνητικές τάξεις να αποκηρυχθούν. Γιατί θα πρέπει να τηρήσουν τις υποσχέσεις και υποχρεώσεις του Τσάρου; Ο λαός δεν έχει τηρήσει αυτές τις υποχρεώσεις, δεν έχει δεσμευτεί σε άλλες εμπόλεμες χώρες, δεν τους ζήτησε κανείς τη γνώμη για το αν θα έπρεπε να σφαχτούν, όπως άλλωστε κανένας δεν ζήτησε την άποψη του λαού της Αμερικής. Γιατί θα πρέπει να τιμωρηθούν για τα εγκλήματα ενός απολυτάρχη; Γιατί θα πρέπει να φορτώσουν στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους πολεμικά δάνεια και αποζημιώσεις; Λένε ότι οι συμφωνίες ή συμβόλαια που συνάφθηκαν από τους εχθρούς του λαού θα πρέπει να τηρηθούν από τους εχθρούς του λαού και όχι από τον ίδιο το λαό. Αν ο Τσάρος δεσμεύτηκε σε άλλες χώρες, οι άλλες χώρες θα πρέπει να τον πάρουν και να τον καταστήσουν υπεύθυνο γι’ αυτά που δεσμεύτηκε. Ο λαός όμως, που δεν του ζητήθηκε αρχικά η άποψή του, που πολέμησε, μάτωσε και θυσίασε τη ζωή του επί τρεισήμισι χρόνια –λέει ότι θα πληρώσει μονάχα τα χρέη με τα οποία ο ίδιος επιβαρύνεται, γνωρίζει, κατανοεί και που συνάφθηκαν για σκοπούς που ο ίδιος ο λαός εγκρίνει. Αυτά είναι τα μόνα πολεμικά χρέη, πολεμικά δάνεια και πολεμικές αποζημιώσεις που σκοπεύουν να πληρώσουν.
Οι Μπολσεβίκοι δεν έχουν ιμπεριαλιστικά σχέδια. Έχουν ελευθεριακά σχέδια και αυτοί που κατανοούν τις αρχές της ελευθερίας δεν επιθυμούν να προσαρτήσουν άλλους λαούς και χώρες. Πράγματι, ο πραγματικός ελευθεριακός δεν θέλει να προσαρτήσει ούτε καν άλλα άτομα καθώς γνωρίζει ότι όσο ένα έθνος, λαός ή άτομο είναι υποδουλωμένο, τότε και αυτός είναι σε κίνδυνο.
Γι’ αυτό ακριβώς οι Μπολσεβίκοι απαιτούν ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις και αποζημιώσεις. Δεν νιώθουν από ηθική άποψη ότι θα πρέπει να τηρήσουν τις υποχρεώσεις του Τσάρου, του Κάιζερ ή οποιουδήποτε άλλου ιμπεριαλιστή κυρίου.
Οι Μπολσεβίκοι κατηγορούνται ότι πρόδωσαν τους Συμμάχους. Ρωτήθηκε ο Ρωσικός λαός αν ήθελε να πάει με τους Συμμάχους; Οι Μπολσεβίκοι, ως Κομμουνιστές, ως άνθρωποι που υποστηρίζουν με όλο το πάθος τους και όλη την ένταση της ύπαρξής τους την αρχή του διεθνισμού, διακηρύσσουν: «Οι σύμμαχοί μας δεν είναι οι κυβερνήσεις της Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας ή Αμερικής. Οι σύμμαχοί μας είναι ο Αγγλικός, Γαλλικός, Ιταλικός, Αμερικάνικος και Γερμανικός λαός. Είναι οι μόνοι σύμμαχοί μας και αυτούς τους συμμάχους μας δεν θα τους προδώσουμε ποτέ, αυτούς τους συμμάχους μας δεν θα τους εξαπατήσουμε ποτέ. Θέλουμε να βοηθήσουμε τους συμμάχους μας αλλά οι σύμμαχοί μας είναι οι λαοί της υφηλίου και όχι οι κυβερνητικές τάξεις, όχι οι διπλωμάτες, όχι οι πρωθυπουργοί, όχι οι κύριοι που κάνουν πόλεμο». Αυτή είναι η θέση των Μπολσεβίκων έως σήμερα. Το έχουν αποδείξει τις τελευταίες βδομάδες, όταν είδαν ότι οι Γερμανικοί όροι ειρήνης σήμαιναν την υποδούλωση και την εξάρτηση άλλων λαών. Είπαν, «Επιθυμούμε την ειρήνη αλλά ζητώντας την ειρήνη για μας, το κάνουμε επειδή νιώθουμε βέβαιοι ότι η ειρήνη μας θα υποκινήσει και άλλους λαούς να απαιτήσουν και να συνάψουν ειρήνη, είτε το θέλουν οι κυβερνητικές τάξεις είτε όχι».
Ο Τρότσκι, σ’ ένα γράμμα προς τον «Πολίτη Πρεσβευτή» της Περσίας έλεγε «Η αγγλο-αμερικάνικη συμφωνία του 1907 στρεφόταν εναντίον της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του Περσικού λαού και επομένως είναι άκυρη και κενή. Επιπλέον, καταγγέλλουμε κάθε συμφωνία που προηγήθηκε και ακολούθησε την εν λόγω συμφωνία που μπορεί να περιορίζει τα δικαιώματα του Περσικού λαού να υπάρχει ελεύθερα και ανεξάρτητα».
Οι Μπολσεβίκοι κατηγορούνται ότι κατέλαβαν τη γη. Πρόκειται για μια τρομερή κατηγορία, αν πιστεύετε στην ατομική ιδιοκτησία. Θεωρείται το σημαντικότερο απ’ όλα τα εγκλήματα να θίγουμε την ιδιωτική περιουσία. Η ανθρώπινη σφαγή μπορεί να δικαιολογηθεί αλλά η ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας είναι απαραβίαστη. Ευτυχώς οι Μπολσεβίκοι έχουν διδαχθεί από το παρελθόν. Γνωρίζουν ότι οι προηγούμενες επαναστάσεις απέτυχαν επειδή οι μάζες δεν κατέλαβαν τα μέσα επιβίωσης.
Οι Μπολσεβίκοι έκαναν ένα άλλο τρομερό πράγμα –κατέλαβαν τις τράπεζες. Οι Μπολσεβίκοι θυμήθηκαν ότι κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας, όταν οι γυναίκες και τα παιδιά πεινούσαν στους δρόμους, οι Κομμουνάροι λαθεμένα έστειλαν τους συντρόφους τους να προστατεύσουν την Τράπεζα της Γαλλίας και στη συνέχεια, η Γαλλική κυβέρνηση χρησιμοποίησε τους πόρους της τράπεζας για να πληρώσει τον Βίσμαρκ ως ανταπόδοση για τους 500.000 Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι βάδισαν στο Παρίσι και έπνιξαν την Κομμούνα στο αίμα 30.000 Γάλλων εργατών.
Εκείνη την εποχή, το 1871, η Γαλλική μπουρζουαζία δεν είχε καμία αντίρρηση στη χρήση των Γερμανικών όπλων για τη σφαγή του Γαλλικού λαού. Ο «σκοπός δικαιολογεί τα μέσα», τα οποία η μπουρζουαζία δεν θα δίσταζε –σήμερα και τότε- να χρησιμοποιήσει για να διατηρήσει την κυριαρχία της.
Οι Μπολσεβίκοι είναι ένθερμοι μαθητές της ιστορίας. Γνωρίζουν ότι οι κυρίαρχες τάξεις θα προτιμούσαν ακόμα και τον Τσάρο ή τον Κάιζερ από την επανάσταση. Γνωρίζουν πως αν η μπουρζουαζία μπορούσε να διατηρήσει τον κλεμμένο πλούτο από το λαό με τη μορφή χρημάτων και γης, θα δωροδοκούσαν και τον ίδιο τον διάβολο να τους σώσει από την Επανάσταση και ο λαός πεινασμένος και πάμπτωχος μπορεί να υπέκυπτε σ’ αυτό το σκληρό παζάρι.
Γι’ αυτό οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν τις τράπεζες και υποκινούν τους αγρότες να καταλάβουν τη γη. Δεν επιθυμούν να επιστρέψουν τις τράπεζες και τη γη, τις πρώτες ύλες και τα προϊόντα της εργασίας στο κράτος. Επιθυμούν να τοποθετήσουν τους φυσικούς πόρους και τον πλούτο της χώρας στα χέρια του λαού ως κοινή περιουσία και για κοινή χρήση καθώς ο Ρωσικός λαός ενστικτωδώς και λόγω παράδοσης είναι κομμουνιστές και δεν χρειάζονται και δεν επιθυμούν το ανταγωνιστικό σύστημα.
Οι Μπολσεβίκοι μεταφράζουν σε πραγματικότητα αυτά που πολλοί άνθρωποι ονειρεύτηκαν, ήλπιζαν, σχεδίαζαν και συζητούσαν ιδιωτικά και δημόσια. Οικοδομούν μια νέα κοινωνική τάξη που θα βγει μέσα από το χάος και τις συγκρούσεις με τις οποίες είναι σήμερα αντιμέτωποι.
Γιατί τόσοι πολλοί Ρώσοι επαναστάτες είναι εναντίον των Μπολσεβίκων; Κάποιοι από τους καλύτερες άνδρες και γυναίκες της Ρωσίας, όπως η πολυαγαπημένη μας Μπαμπούσκα Μπρεσόβσκαγια, ο Πέτρος Κροπότκιν και άλλοι είναι ανταγωνιστικοί προς τους Μπολσεβίκους. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δελεαστεί από τη λάμψη του πολιτικού φιλελευθερισμού, όπως αντιπροσωπεύεται από τη Δημοκρατική Γαλλία, τη Συνταγματική Αγγλία και τη Δημοκρατική Αμερική. Δυστυχώς, δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του φιλελευθερισμού και της απολυταρχίας είναι καθαρά φανταστική, με τη μόνη διαφορά να είναι ότι οι άνθρωποι υπό την απολυταρχία ξέρουν ότι είναι υποδουλωμένοι και αγαπούν την ελευθερία σε τέτοια έκταση ώστε να είναι έτοιμοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν γι’ αυτή, ενώ οι άνθρωποι σε μια δημοκρατία φαντάζονται ότι είναι ελεύθεροι και είναι ευχαριστημένοι με τα δεσμά τους. Οι Ρώσοι επαναστάτες που αντιτίθενται στους Μπολσεβίκους θα καταλάβουν πολύ σύντομα ότι οι Μπολσεβίκοι αντιπροσωπεύουν τις πιο σημαντικές και ουσιώδεις αρχές της ανθρώπινης απελευθέρωσης και οικονομικής ευημερίας.
Κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει, τι θα έκαναν οι Μπολσεβίκοι αν όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις ήταν εναντίον τους; Δεν είναι καθόλου απίθανο αν οι Μπολσεβίκοι αποκτήσουν την ολοκληρωτική οικονομική και κοινωνική εξουσία στη Ρωσία, όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις να συμμαχήσουν με τον Γερμανικό ιμπεριαλισμό για να συντρίψουν τους Μπολσεβίκους. Μπορούμε με σιγουριά να προβλέψουμε ότι τα ιμπεριαλιστικά στοιχεία θα ενωθούν με την μπουρζουαζία για να νικήσουν τη Ρωσική Επανάσταση.
Οι Μπολσεβίκοι γνωρίζουν αυτούς τους κινδύνους και χρησιμοποιούν τα πιο αποτελεσματικά μέτρα για να τους καταπολεμήσουν. Η επιρροή τους στο προλεταριάτο της Γερμανίας και της Αυστρίας είναι ασύγκριτη. Οι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου που επιστρέφουν, μεταφέρουν το μήνυμα του Μπολσεβικισμού στα χαρακώματα και στους στρατώνες, στους αγρούς και τα εργοστάσια, αφυπνίζοντας το Γερμανικό λαό τη μόνη δύναμη που μπορεί να συντρίψει την απολυταρχία. Η εκπαιδευτική δουλειά των Μπολσεβίκων μέσα στο Γερμανικό λαό αρχίζει να επιδρά. Σίγουρα έχει πετύχει πολλά περισσότερα από όλες τις φλυαρίες των Συμμάχων για την αναγκαιότητα της επέκτασης της εξέγερσης στις Κεντρικές Αυτοκρατορίες.
Ακόμα και αν οι Μπολσεβίκοι αποτύχουν να πραγματοποιήσουν το υπέροχο όνειρό τους, η αντίληψή τους και η καθολική ειρήνη, η προσπάθειά τους να συμμαχήσουν με όλους τους καταπιεσμένους της υφηλίου, το αίτημά τους ότι η γη θα πρέπει να δοθεί στους αγρότες και ότι οι εργάτες που παράγουν όλο το πλούτο θα πρέπει να απολαμβάνουν να πράγματα που παράγουν –το γεγονός ότι υπάρχουν και απαιτούν πρέπει να ασκήσει τέτοια επιρροή πάνω στον υπόλοιπο κόσμο ώστε οι άνθρωποι να μην είναι τόσο «συνηθισμένοι», τόσο ικανοποιημένοι και τόσο πεζοί όπως ήταν πριν από την εμφάνιση των Μπολσεβίκων στον ορίζοντα της ανθρώπινης ζωής.
Αυτός είναι και ο ρόλος που παίζουν οι Μπολσεβίκοι στις ζωές μας, στις ζωές των Γερμανών, Γάλλων και όλων των υπόλοιπων λαών της γης. Δεν μπορούμε πια να είμαστε ίδιοι καθώς σε στιγμές απελπισίας, σε στιγμές απαισιοδοξίας, σε στιγμές όπου πιστεύουμε ότι όλα έχουν συντριφτεί, θα στρέφουμε τα μάτια μας προς τη Ρωσία και να τη η Μεγάλη Ελπίδα που ανατέλλει, προσωποποιημένη, που διαλύει την μαυρίλα που έχει γεμίσει τις καρδιές μας με το μίσος των αδερφών μας, που έχει παραλύσει το μυαλό μας, αλυσοδέσει τα άκρα μας, γονατίσει το κορμί μας και εξασθενίσει τη θέληση μας.
Οι Μπολσεβίκοι ήρθαν να προκαλέσουν τον κόσμο. Δεν μπορεί πια να στηρίζεται στην παλιά ρυπαρή αυθάδειά του. Πρέπει να αποδεχθεί την πρόκληση. Την έχει ήδη αποδεχθεί στη Γερμανία, Αυστρία, Ρουμανία, Γαλλία, Ιταλία, ακόμα και στην Αμερική. Ως ξαφνικό ηλιόφως επεκτείνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο, φωτίζοντας το Μεγάλο Όραμα και ζεσταίνοντάς το –τη Νέα Ζωή της ανθρώπινης αδερφοσύνης και της κοινωνικής ευημερίας.
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4526&mode=thread&order=0&thold=0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου