Ένας δύσκολος έρωτας: Η Αριστερά και ο κόσμος της εργασίας

http://aristeroblog.wordpress.com/2011/11/18/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF/

του Ηλία Ιωακείμογλου

H σχέση των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς με τους εργαζόμενους είναι σχέση εξωτερική, δεν είναι σχέση οργανική.

Σχέση εξωτερική επειδή οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς φαντάζονται πως η εργατική τάξη είναι ήδη συγκροτημένη και ότι η απουσία της από την πολιτική σκηνή, όπως εξάλλου και η ιδεολογική της απάθεια, οφείλονται σε ένα «έλλειμμα συνείδησης».

Στην φαντασία των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς, η εργατική τάξη είναι ένας «κοιμώμε-νος γίγαντας» του οποίου η αφύπνιση εκκρεμεί.

Αναλαμβάνουν λοιπόν, οι οργανώ­σεις της Αριστεράς, να μεταγγίσουν στις εργαζόμενες μάζες την ταξική συνείδηση που τους λείπει.

 Να εκφέρουν, επομένως, το «σωστό σύνθημα», να εκπονήσουν το «σωστό πρόγραμμα», να εφεύρουν το κατάλληλο «έναυσμα» που θα αφυπνίσει το ταξικό ένστικτο και θα το μετατρέψει σε ταξική συνείδηση. Από την ίδια αντίληψη των πραγμάτων απορρέει με φυσικό τρόπο και το σύνολο των δράσεων που ανα­λαμβάνουν οι εν λόγω οργανώσεις: τηλεοπτικές εμφανίσεις, διαφώτιση, αφισοκόλ­ληση, έκδοση αμέτρητων εφημερίδων και περιοδικών, εξόρμηση για πώληση εντύ­πων και διανομή προκηρύξεων, διαλέξεις και μαθήματα, διαδηλώσεις… Αυτή η ε­ξωτερική σχέση των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς με τον κόσμο της ερ­γασίας, όσο και αν περνάει απαρατήρητη χάρη στην δύναμη της συνήθειας, σε ο­ρισμένες περιπτώσεις γίνεται έκδηλη. Παράδειγμα: η διαμόρφωση νέων μερίδων εργαζομένων φτωχών (working poor) σε δυναμικούς κλάδους της καπιταλιστικής παραγωγής υπηρεσιών, παραμένει διαδικασία την οποία οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς παρακολουθούν έξωθεν ως θεατές,

Διαβάστε όλο το κείμενο εδώ κοινωνικές τάξεις