Πρωτοχρονιάτικες ευχές του Λέοντα Τρότσκι - 1-3 Γενάρη 2010

 

Πρωτοχρονιάτικες ευχές του Λέοντα Τρότσκι

… Η συνθετική τέχνη του μέλλοντος! Η ομορφιά που δεν θα είναι κλεισμένη σε ειδικούς θεσμούς αλλά θα διεισδύει σε όλες τις όψεις της ύπαρξής μας, ένας ευγενής συνδυασμός της Φύσης με την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική, τα νέα συσσίτια, όπως εκείνα που είχανε οι Σπαρτιάτες αλλά με νέους όρους, πλουτισμένα με όλα τα θαύματα της τεχνολογίας. Η μουσική ως συνοδεία του στοχασμού και της δράσης. Η δημόσια ζωή ως τέχνη, ως η υψηλότερη μορφή δημιουργίας…Η σχόλη είναι ανάγκη στον άνθρωπο. Πρέπει να έχουμε το «δικαίωμα στη τεμπελιά»! Φίλοι μου, ας πιούμε για αυτόν τον ανέμελο, ευτυχισμένο και λαμπρό τεμπέλη του μέλλοντος!

Prosit Neujahr – Στην υγεία του Νέου Χρόνου, φίλοι μου!

ΛΕΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ

Αλλά, φίλοι μου, η συνθετική ομορφιά είναι νοητή μόνο στη βάση μιας συνθετικής κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο άνθρωπος πρέπει να γίνει ο συλλογικός πλαστουργός της ιστορικής του μοίρας. Τότε θα είναι σε θέση να απαλλαχθεί από το μεγαλύτερο βάρος της δουλειάς του ρίχνοντάς το στους ώμους των μεταλλικών του σκλάβων, για να γίνει ο ίδιος κύριος της στοιχειακής δύναμης του ασυνειδήτου της ψυχής του και για να αφιερώσει όλη την δύναμή του στη δημιουργία νέων και περίλαμπρα σμιλευμένων μορφών συνεργασίας, αγάπης, αδελφοσύνης, κοινωνικότητας…

Η σχόλη είναι ανάγκη στον άνθρωπο. Πρέπει να έχουμε το «δικαίωμα στη τεμπελιά»! Φίλοι μου, ας πιούμε για αυτόν τον ανέμελο, ευτυχισμένο και λαμπρό τεμπέλη του μέλλοντος!

Prosit Neujahr – Στην υγεία του Νέου Χρόνου, φίλοι μου!

ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ -ΠΡΑΞΗΣ

Γιώργος Κακαρίνος
ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η μαρξιστική φιλοσοφία ήταν η πρώτη που έθεσε ουσιαστικά το ζήτημα της διαλεκτικής της θεωρίας με την πράξη, ήταν η πρώτη φιλοσοφία που είχε στόχο όχι μόνο να εξηγήσει τον κόσμο μα και να τον αλλάξει. Το συγκεκριμένο ζήτημα που αποτελεί βασική πτυχή του γνωσεολογικού προβλήματος της φιλοσοφίας (δηλαδή του ζητήματος αν, κατά πόσο και πώς η νόηση μπορεί να γνωρίσει το Είναι) απασχόλησε σε όλες τις μετέπειτα ιστορικές περιόδους τα επαναστατικά κινήματα που είχαν αναφορά στο μαρξισμό και είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και στη σημερινή περίοδο της κυριαρχίας της αστικής αντεπανάστασης.

            Στόχος του συγκεκριμένου άρθρου είναι η παρουσίαση των βασικών θέσεων του μαρξισμού στο συγκεκριμένο ζήτημα τόσο από την άποψη της φιλοσοφίας όσο και από την άποψη της κοινωνικής θεωρίας, καθώς και μια κριτική προσέγγιση στη σημερινή αντιμετώπιση του ζητήματος από τα κόμματα της ελληνικής επαναστατικής αριστεράς. Τέλος επιχειρείται και μία προσέγγιση στο ποια πρέπει να είναι η στάση και ο ρόλος ενός επαναστάτη στις μέρες μας.

ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΟ ΜΠΑΝΤΙΟΥ

Γράφει ο σ. Σάββας Μιχαήλ: Στη συζήτηση που ακολούθησε την διάλεξη του Alain Badiou στην Αθήνα, στις 29 Ιανουαρίου 2008 πάνω στη Φιλοσοφική θεώρηση του πολέμου, ανάμεσα σε άλλα, στην παρέμβασή μου έθεσα το ζήτημα στον Γάλλο φιλόσοφο, ο οποίος είναι γνωστός για την προσήλωσή του στην «πίστη στο Συμβάν του Μάη του’68», ότι αυτό το συμβάν, κατά την γνώμη μου, πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους επαναστάτες σαν « ένα διεθνές 1905», μια «γενική δοκιμή» της μελλοντικής κοινωνικής επανάστασης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Φαίνεται παράξενο, αν όχι απαράδεκτο, σύμφωνα με το κυρίαρχο πνεύμα των καιρών, να τίθεται έτσι το ζήτημα: πρώτα απ’ όλα μια αναφορά στην Ρωσική Επανάσταση του 1905 συνδέεται πάντοτε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και στις μέρες μας το μοτίβο που επαναλαμβάνεται μονότονα είναι ότι «ο κύκλος της Οκτωβριανής Επανάστασης έκλεισε οριστικά» με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 και την ενδόρρηξη της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

Ο ίδιος ο Μπαντιού βρήκε την ερώτηση κάπως «αριστερίστικη» και «υπεραισιόδοξη», τονίζοντας δύο βασικές διαφορές ανάμεσα στην ρωσική εμπειρία του 1905/1917 και την προτεινόμενη αναλογία: ανάμεσα στο 1905 και το 1917 στη Ρωσία μεσολάβησαν μόνο 12 χρόνια κι ένας παγκόσμιος πόλεμος, ενώ τώρα 40 χρόνια μας χωρίζουν από την θύελλα του 1968 χωρίς να υπάρξει και κάποιο κατακλυσμιαίο συμβάν σαν αυτό μιας παγκόσμιας ανάφλεξης.

Αλλά το βασικό σημείο ήταν άλλο και χάθηκε στη συζήτηση αυτή. Προφανώς υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις δύο περιόδους, και μάλιστα αυτές δεν περιορίζονται στο μήκος του χρονικού διαστήματος που χωρίζει την διαδοχή των γεγονότων ή στην παρεμβολή ενός παγκόσμιου πολέμου. Η αναλογία με το 1905, όπως όλες οι αναλογίες, πρέπει να χρησιμοποιείται με πλήρη συνείδηση των ορίων της. Εδώ δεν προβάλλεται σαν μια καθυστερημένη υπεραισιόδοξη ηχώ του παλιού συνθήματος που αντηχούσε παντού, την επαύριον του Μάη του ’68, « ce n’est qu’ un debut, continuons le combat» - δεν είναι παρά η αρχή, ας συνεχίσουμε την μάχη!- όταν πρωτοτέθηκε και η αναλογία ανάμεσα στον Μάη και το 1905. Σήμερα προτείνεται ως γραμμή ενός ερευνητικού προγράμματος ανάλυσης των γεγονότων του 1968, τα οποία δεν έχουν βρει ακόμα, παρά την πάροδο του χρόνου, μια διεξοδική θεωρητική επεξεργασία. Μπορεί να εξαχθούν από το 1968 μαθήματα τόσο ζωτικής σημασίας όσο εκείνα που αντλήσανε οι Ρώσοι επαναστάτες από το 1905;

Η επιστροφή της Μεγάλης Ιδέας

Ο Αλέν Μπαντιού μιλάει για την πνευματική παρακμή της Ευρώπης και για την επαναθεμελίωση της κοινωνικής χειραφέτησης

Συνέντευξη στον Πετρο Παπακωνσταντινου

Πολυσύνθετη προσωπικότητα με εικονοκλαστικό πνεύμα, ο Αλέν Μπαντιού είναι ο πλέον μεταφρασμένος, ζων φιλόσοφος της Γαλλίας. Στον αντίποδα των περιλάλητων «νέων φιλοσόφων», ορισμένοι εκ των οποίων ξεκίνησαν από τον Γαλλικό Μάη του ’68 για να βρεθούν να υποστηρίζουν τον Νικολά Σαρκοζί ή και την Αμερική του Τζορτζ Μπους, ο Μπαντιού μπορεί να υπερηφανεύεται λιγότερο για τη μιντιακή του ακτινοβολία και περισσότερο για την πρωτοτυπία της θεωρητικής του παραγωγής. Το επιβλητικό του έργο Το Είναι και το Συμβάν, σηματοδοτεί μια ριζοσπαστική επιστροφή στον Πλάτωνα, επαναπροσδιορίζοντας το ίδιο το πεδίο της φιλοσοφίας. Βασικά στοιχεία της φιλοσοφικής του σκέψης περιέχονται στη συλλογή δοκιμίων Από το Είναι στο Συμβάν, που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες από τις εκδόσεις Πατάκη, μαζί με το τελευταίο του βιβλίο, Η Κομμουνιστική Υπόθεση.

συνέντευξη Πολ Ποτ σε γιουγκοσλάβους δημοσιογράφους (Μάρτης 1978)

Θαρρώ πως η συζήτηση για τον ιστορικό κομμουνισμό του 20ού αιώνα όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά ούτε καν δεν έχει ανοίξει: Μια σκοτεινή περίοδος για την ιστορία του ιστορικού κομμουνισμού είναι η Καμπότζη του Πολ Ποτ.
Το παρακάτω κείμενο ελπίζω να συνεισφέρει σε μια ψύχραιμη και ιστορικά ορθή αντιμετώπιση της ιστορικής περιόδου.

ΛΕΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ: ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

Δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο Ελληνικό Διαδίκτυο
Τα ζητήματα που αναλύονται σ’ αυτό το βιβλιαράκι είναι σήμερα ακόμα πιο επίκαιρα και ζητούν την επιστημονική τους τοποθέτηση. Ποια είναι η σχέση των συνδικάτων με το αστικό κράτος την εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής; Ποια είναι η σχέση του συνδικαλιστικού κινήματος με το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης και την πάλη για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό; Με την απάντηση αυτών των καίριων ερωτημάτων καταπιάνεται ο Λ. Τρότσκι – όχι σαν σχολιαστής των γεγονότων – αλλά σαν ηγέτης της παγκόσμιας επανάστασης. Η ανάλυση της φύσης και του ρόλου των συνδικάτων στον 21ο αιώνα είναι αναπόσπαστο μέρος της μαρξιστικής ανάλυσης της φύσης της ιμπεριαλιστικής εποχής σαν της περιόδου της θανάσιμης αγωνίας του καπιταλισμού.
ΛΕΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ


Ολόκληρο το βιβλίο ΕΔΩ:

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=7323