Ένα αφιέρωμα στα 90χρονα της ΜΟΣΕ - Κριτική στην «Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 90 χρόνια της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία (1917)» αλλά και σε άλλες απόψεις για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
- μια ανιαρή επανάληψη των γνωστών αντιμαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών απόψεων των χρουστσοφικών ηγετών του «Κ»ΚΕ
Απ΄ την πρώτη κιόλας παράγραφο της «Διακήρυξης» (Ιούνης 2007) οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ νιώθουν προφανώς άβολα και εντελώς ανασφαλείς για την εμφανή αντίθεση της γραμμής τους με τον επαναστατικό μαρξισμό και προσπαθούν να προκαταλάβουν τους αναγνώστες τους, διαβεβαιώνοντάς τους και μάλιστα ευθύς εξαρχής, πως τάχα «τα διδάγματα του Οχτώβρη καθοδηγούν την πάλη του ΚΚΕ» («Διακήρυξη», σελ.1, Ιούνης 2007), ελπίζοντας έτσι πως αυτό το σαραβαλιασμένο απ’ τα βαθιά γεράματα, ηλικίας πλέον των 50 χρόνων (1956-2007), χονδροειδές χρουστσοφικό ψεύδος μπορεί να γίνει άκριτα αποδεκτό απ’ τους κομμουνιστές.
Η ίδια όμως η «Διακήρυξη» διαψεύδει αυτόν τον ψευδέστατο ισχυρισμό, γιατί, έστω και μια εντελώς γρήγορη και επιπόλαιη ματιά στο 12σέλιδο κείμενο της «Διακήρυξης», επιτρέπει εύκολα να διαπιστωθεί ότι ο παραπάνω ισχυρισμός δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα της γραμμής του «Κ»ΚΕ(56), αφού η ηγεσία του δεν εγκαταλείπει ούτε και σ’ αυτή το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (απ’ τον οποίο εδώ και πάνω από μισό αιώνα καθοδηγείται) και ο οποίος, όπως είναι πασίγνωστο, βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με τα επαναστατικά διδάγματα της Προλεταριακής Επανάστασης του Οχτώβρη και τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό σχετικά με τα ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Και δεν έχει εγκαταλείψει η ηγεσία του «Κ»ΚΕ τον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό επειδή:
πρώτο, πουθενά στη «Διακήρυξη» δεν καταδικάζει ούτε απορρίπτει τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή αυτού του αστικού ρεύματος δηλ. τις αντεπαναστατικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και της χρουστσοφικής παρασυναγωγής της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) που αφορούν τα ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού,
δεύτερο, υποστηρίζει-προβάλλει και σήμερα τη γνωστή θέση του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σύμφωνα με την οποία υπήρχε τάχα «σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ένωση ως τα τέλη της δεκαετίας του ’80, γι’ αυτό και στη «Διακήρυξη» γίνεται λόγος για «αντεπαναστατικές ανατροπές των χρόνων 1989-1991» («Διακήρυξη», σελ.2, κλπ., Ιούνης 2007), – κι’ αυτό παρά την κυριαρχία του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σ’ όλα τα επίπεδα, ειδικότερα όταν δεν υπάρχει πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου και έχει ήδη αντικατασταθεί απ’ το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας.
τρίτο, ξανασερβίρει τη μουχλιασμένη χιλιοζεσταμένη χρουστσο-μπρεζνιεφική σούπα «η ΕΣΣΔ συνέτριψε τη στρατιωτική μηχανή της Γερμανίας…» κλπ. (σελ.5), δηλ. «συνέτριψε τη Γερμανία» χωρίς την επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΣΕ και προπαντός χωρίς εκείνη του μεγάλου ηγέτη και κλασικού του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.
Έτσι είμαστε και πάλι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να αναφερθούμε παρακάτω, όσο γίνεται πιο σύντομα, στα πολύ γνωστά αλλά καίρια ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος με τα οποία επανειλημμένα ασχοληθήκαμε στο παρελθόν και με την ευκαιρία ας υπενθυμιστεί ακόμα μια φορά ότι ήταν η προδοτική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλώφ κλπ. εκείνη που στο κακόφημο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ επανέφερε για πρώτη φορά και επέβαλε στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ (1919-1956) τις αντιμαρξιστικές αστικές απόψεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας για τα ζητήματα της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
1.Επανάσταση και Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός: σταθερά στην αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού
Α. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Οι αντιμαρξιστικές απόψεις της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ για τα ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης που βρίσκονται σε πλήρη ρήξη με τα διδάγματα της Οχτωβριανής Επανάστασης και το Μαρξισμό-Λενινισμό και που δεν καταδικάζονται ούτε στη «Διακήρυξη» (Ιούνης 2007), περιέχονται, όπως είναι γνωστό, στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (τις υιοθέτησε η «6η Ολομέλεια») και στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (1996).
Στο 20ο Συνέδριο σχετικά με τον τρόπο κατάχτησης της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο αναφέρεται ότι η εργατική τάξη μπορεί «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης … σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, … μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενος» (Ν.Σ.Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του κόμματος», σελ. 42, 1956), ενώ στο τελευταίο Πρόγραμμα του «Κ»ΚΕ που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο (1996) γίνεται λόγος πρώτο για «κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση του κοινοβούλιο» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 39, Αθήνα 1996) και δεύτερο για «εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης» (στο ίδιο σελ.35).
Και στα τρία βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης (κατάληψη πολιτικής εξουσίας-αστικό κράτος-διχτατορία του προλεταριάτου) οι απόψεις των 20ου Συνεδρίου-«6ης Ολομέλειας»-«Προγράμματος του ΚΚΕ» είναι αντεπαναστατικές αστικές σοσιαλδημοκρατικές και σε πλήρη ρήξη με τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό και με τα διδάγματα της μεγάλης προλεταριακής επανάστασης του Οχτώβρη γιατί:
πρώτο, στο ζήτημα του τρόπου κατάληψης της πολιτικής εξουσίας απ’ την εργατική τάξη υιοθετείται ο λεγόμενος «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας αντί εκείνου της βίαιης-ένοπλης επανάστασης,
δεύτερο, διατηρείται το «εκδημοκρατισμένο» ή «εκκαθαρισμένο» από τα φασιστικά στοιχεία αστικό κράτος αντί της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής,
τρίτο, απορρίπτεται η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου άμεσα ή έμμεσα όταν αυτή αναφέρεται μόνο τυπικά για λόγους δημαγωγίας, γιατί είναι ολοφάνερο πως η εγκαθίδρυσή της είναι εντελώς αδύνατη με δεδομένη την άρνηση των δυο προκαταβολικών όρων δηλ. α) τη βίαιη-ένοπλη επανάσταση και β) το τσάκισμα του αστικού κράτους, προϋποθέσεις-όροι ολωσδιόλου απαραίτητοι για να ακολουθήσει η εγκαθίδρυσή της.
α. Κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Στο ζήτημα του τρόπου κατάληψης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, το 20ο Συνέδριο αναφέρει ως μόνο δρόμο την «κατάχτηση σταθερής πλειοψηφίας στη βουλή» (σελ.42). Όσον αφορά το «Κ»ΚΕ στο Πρόγραμμα των 9-10ου Συνεδρίων (Μάης 1978) γίνεται λόγος - δημαγωγικά βέβαια – για χρησιμοποίηση «κάθε μορφής πάλης, ειρηνικής ή μη ειρηνικής» και ότι «το ΚΚΕ θέλει και θα επιδιώξει με ειρηνικό τρόπο να περάσει η εξουσία στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της», κλπ. («Πρόγραμμα του ΚΚΕ» σελ.23, Αθήνα 1978), ενώ στο τελευταίο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ»(1996) γίνεται λόγος μόνο για «κυβέρνηση με βάση το κοινοβούλιο» (σελ.39). Δηλαδή σ’ όλα προβάλλεται η γνωστή αντιμαρξιστική θέση του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό» της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας που όχι μόνο είναι σε κραυγαλέα αντίθεση με τη μαρξιστική θέση των μεγάλων δασκάλων του προλεταριάτου ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ αλλά και επιπλέον βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με τα διδάγματα της μεγάλης Προλεταριακής Επανάστασης του Οχτώβρη που επιβεβαίωσε τη Διδασκαλία των κλασικών πάνω σε αυτό το ζήτημα. Επίσης η ιστορική πείρα δείχνει ότι καμιά χώρα ως τώρα δεν πέρασε «ειρηνικά κοινοβουλευτικά» στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Αντίθετα, όλες βάδισαν το δρόμο της βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής Επανάστασης που αποτελεί και το μοναδικό δρόμο για το πέρασμα απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Πέρα απ’ τις Προλεταριακές Επαναστάσεις, και οι αστικές επαναστάσεις πραγματοποιήθηκαν με ένοπλους αγώνες. Ο νόμος της βίαιης ένοπλης-επανάστασης είναι νόμος υποχρεωτικός και αναπόφευκτος για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
β. Αστικό κράτος. Για τη σχέση Προλεταριακής Επανάστασης-αστικού κράτους το 20ο Συνέδριο υποστηρίζει την αντιμαρξιστική άποψη ότι αφού η εργατική τάξη «καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή», αυτή μετατρέπεται ως «δια μαγείας» σε «όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν.Σ.Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του κόμματος», σελ. 42, 1956). Στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» γίνεται λόγος για «εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης» » («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 35, Αθήνα 1996), ενώ το προηγούμενο μιλούσε για «εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας από τα φασιστικά στοιχεία» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ» σελ.28, Αθήνα 1978). Δηλαδή μ’ άλλα λόγια η εργατική τάξη, κατά τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, μπορεί να χρησιμοποιήσει το «εκκαθαρισμένο» ή «εκδημοκρατισμένο» αστικό κράτος ως όργανο για την κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας, το πέρασμα στο σοσιαλισμό και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Και αυτή η άποψη είναι η πασίγνωστη αντιμαρξιστική άποψη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας που βρίσκεται σ’ αντίθεση με τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό (επιβεβαιώθηκε και απ’ την πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης), που διδάσκει ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τον αστικό μηχανισμό αλλά αντίθετα πρέπει να συντρίψει-τσακίσει το αστικό κράτος. Βέβαια η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη βίαιη-ένοπλη επανάσταση του προλεταριάτου.
Η πραγματοποίηση της προλεταριακής επανάστασης αλλά και η κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο είναι εντελώς αδύνατα χωρίς τη βίαιη συντριβή-καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής και την αντικατάστασή της με το νέο κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου – καταστροφή που το πρώτο μα και πιο αποφασιστικό βήμα γίνεται με τη συντριβή του αστικού στρατού στα πεδία των μαχών απ’ τον επαναστατικό λαϊκό στρατό, καθοδηγούμενο από το κόμμα του προλεταριάτου (για να ακολουθήσουν ύστερα το αστικό κοινοβούλιο, δικαστές κλπ.).
γ. Διχτατορία του Προλεταριάτου. Σχετικά με την αναγκαιότητα της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, δεν αναφέρεται τίποτε (η έννοια δεν υπάρχει ούτε φραστικά στο κείμενο), απλά σημειώνεται ότι ο θεσμός του αστικού κοινοβουλίου «γίνεται» τάχα αυτόματα «όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατία για τους εργαζόμενους». Στο «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» μνημονεύεται μόνο τυπικά και για δημαγωγικούς λόγους η έννοια της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (σελ.44), την οποία ουσιαστικά απορρίπτει αφού: α) η άρνηση των δυο προκαταβολικών όρων: 1) της βίαιης-ένοπλης επανάστασης και 2) η αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής οδηγεί αναπόφευχτα στην άρνηση-απόρριψη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (είναι ολοφάνερο πως χωρίς να προηγηθούν η βίαιη επανάσταση-συντριβή του αστικού κράτους δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου), β) η κατοχύρωση «της ύπαρξης πολλών κομμάτων στο σοσιαλισμό» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 45: «η σοσιαλιστική δημοκρατία θα κατοχυρώσει την ύπαρξη των κομμάτων που δρουν στα πλαίσια του σοσιαλιστικού Συντάγματος». Ποιών, λοιπόν, κομμάτων, των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κλπ.;) οδηγεί επίσης αναπόφευχτα σ’ άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου γιατί «η διχτατορία του Προλεταριάτου μπορεί να είναι πλέρια μόνο στην περίπτωση που θα την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δεν μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (ΣΤΑΛΙΝ).
Β. ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Στο 20ο Συνέδριο, για πρώτη φορά στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές προβάλλουν και υπερασπίζουν μια αστική αντίληψη του σοσιαλισμού με το να χαρακτηρίζεται σ΄ αυτό μια καπιταλιστική χώρα, όπως η Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία, «σοσιαλιστική»: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία» (Ν.Σ.Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του κόμματος», σελ. 6, 1956).
Από εκείνη την περίοδο όλα τα χρουστσοφικά κόμματα μεταξύ των οποίων και το «Κ»ΚΕ(΄56) θεωρούσαν την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία «σοσιαλιστική χώρα».
Η αντιμαρξιστική αυτή εκτίμηση-θέση – ταυτόχρονα συνιστά και μια αστική αντίληψη του σοσιαλισμού – είναι σε πλήρη ρήξη με τη θέση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που αναλύοντας μετά το 1948 την εσωτερική οικονομικό-κοινωνικο-ταξική κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας χαρακτήριζε ορθά την Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία καπιταλιστική χώρα που επιπλέον είχε μετατραπεί σε αποικία του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Μετά την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία τα χρουστσοφικά κόμματα συνέχισαν και μετά το 20ο συνέδριο(Φλεβάρης ΄56) να προβάλλουν ως «σοσιαλιστικές» τη Σοβ. Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες όταν σ’ αυτές είχε ήδη αρχίσει να εξαλείφεται ο σοσιαλισμός και να παλινορθώνεται ο καπιταλισμός σαν αποτέλεσμα της νίκης της ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής αντεπανάστασης και της ανατροπής της Διχτατορία του Προλεταριάτου μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 - δηλ. προπαγάνδιζαν-προπαγανδίζουν ως «σοσιαλιστικές» τις χώρες που δεν είχαν πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου, η οποία, και σύμφωνα με τους ίδιους τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, είχε αντικατασταθεί απ’ το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας.
Στην πραγματικότητα βάφτισαν «σοσιαλιστικές», χώρες όπως Γιουγκοσλαβία, Σοβ. Ένωση, Πολωνία, Βουλγαρία κλπ. στις οποίες η εργατική τάξη είχε χάσει την πολιτική εξουσία και στην οικονομία τους κυριαρχούσαν πλέον καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής με πιο κραυγαλέες αρχικά περιπτώσεις εκείνη της Γιουγκοσλαβίας και της Πολωνίας, στην οποία απ’ το 1957-58, μετά τη διάλυση των αγροτικών συνεταιρισμών απ΄ την προδοτική κλίκα του Γκομούλκα, στο ένα σκέλος της οικονομίας, την αγροτική οικονομία, κυριαρχούσαν καπιταλιστικές σχέσεις ατομικής ιδιοχτησίας: «περισσότερο από το 85% της καλλιεργήσιμης γης στην Πολωνία είναι σε ιδιωτικά χέρια» (W.Brus: Wirtschaftsplanung, σελ.22, Βαρσοβία 1964, Φρανκφούρτη 1972), όπως μας πληροφορεί ο πολωνός ρεβιζιονιστής οικονομολόγος. Αυτό το απέκρυβαν οι χρουστσοφικές ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ για δεκαετίες και για πρώτη φορά αναγκάστηκε να το ομολογήσει ο «Ριζοσπάστης» μόλις το 1980: «η Πολωνία είναι χώρα της Κομεκόν με το μεγαλύτερο ποσοστό ατομικής ιδιοχτησίας στην αγροτική παραγωγή. 80% μικρή ιδιοκτησία, 20% κοινωνική» («Ρ» 24/8/1980). Και το 20% της διαβόητης «κοινωνικής» ήταν προφανώς καπιταλιστική ιδιοχτησία, γιατί το τότε Πολωνικό ρεβιζιονιστικό κράτος ήταν ήδη ένα αστικό κράτος.
Φυσικά και οι βιομηχανικές επιχειρήσεις ήταν κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σ’ όλες τις ρεβιζιονιστικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης.
Όλες οι εκάστοτε ηγεσίες του «Κ»ΚΕ (΄56) και όλα τα χρουστσοφικά κόμματα θεωρούσαν-θεωρούν ως «σοσιαλιστικές» τις καπιταλιστικές χώρες Γιουγκοσλαβία, Σοβ. Ένωση, Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ., γι’ αυτό και στη «Διακήρυξή» της η σημερινή ηγεσία μιλάει για τις δήθεν «αντεπαναστατικές ανατροπές των χρόνων 1989-1991» (σελ.2), που στην πραγματικότητα είχαν πραγματοποιηθεί 40 περίπου χρόνια πριν, δηλ. αρχές της δεκαετίας του ΄50 μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ. Αυτό που συνέβηκε το 1989-91 ήταν η κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού και το πέρασμά του απ’ τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ιδιαίτερου τύπου στον παραδοσιακό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας και απ το αστικό μονοκομματικό στο αστικό πολυκομματικό πολιτικό σύστημα που και τα δυο αποτελούν διχτατορία της αντιδραστικής αστικής τάξης.
Πέρα απ’ τα προαναφερόμενα, κι’ αυτό που περιγράφεται στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμά» του «Κ»ΚΕ ως «σοσιαλισμός» είναι καπιταλισμός, ενώ ταυτόχρονα συνιστά και μια αστική αντίληψη του σοσιαλισμού, επειδή, πέρα απ’ την άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (θεωρία του πολυκομματικού «σοσιαλισμού», κλπ.), στον οικονομικό τομέα κυριαρχεί «η δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού» δηλ. με άλλα λόγια υπάρχει εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και συνάμα αξιοποιούνται οι «εμπορευματοχρηματικές σχέσεις», η «λειτουργία του νόμου της αξίας», κλπ. («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 48, Αθήνα 1996) – κι’ αυτά συμπληρωμένα με τα αστικο-ρεβιζιονιστικά μπρεζνιεφικά «στολίδια» περί «αναπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας», «μεταβατικής περίοδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», «σοσιαλιστικού κοινωνικού συστήματος», κλπ., όλα προσφέρουν μια αντιμαρξιστική αστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Απ’ τα παραπάνω είναι ολοφάνερο πως πρώτο, και το κείμενο της «Διακήρυξης» (Ιούνης 2007) εξακολουθεί να προσεγγίζει τα ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού κομμουνισμού απ’ τη σκοπιά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και δεύτερο, σε αντίθεση με το ψευδή ισχυρισμό της ηγεσίας, τα διδάγματα του Οχτώβρη δεν καθοδηγούν την πάλη του «Κ»ΚΕ.
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου