Ο ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ/ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Ο ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΣ
ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ/ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

« Η θεσμοποιημένη ανταρσία έχει τις δυνάμεις εμπροσθοφυλακής της και τους μισθωτούς αμφισβητίες, τους επίσημους ανατρεπτικούς και τους γαλονάδες περιθωριακούς…Το κυρίαρχο άτομο της εποχής μας είναι ο εστεμμένος αναρχικός που περιμένει να τον σεβαστούν ταυτόχρονα και για τον αναρχισμό του και για το στέμμα του… Εξελίσσεται εκεί λοιπόν, όπως στις πρώτες διαδικασίες του υποταγμένου, στην αρχή της ονειρικής ικανοποίησης…Ο ατίθασος από δω και πέρα ονειρεύεται μια εξέγερση, χωρίς ποτέ να ξυπνά»
Philippe Muray


« Tη στιγμή αυτή η ιδεολογία δεν είναι πια όπλο, αλλά σκοπός.
Το ψέμα που δε δέχεται πια αντίλογο, γίνεται τρέλα.
Τόσο η πραγματικότητα, όσο κι ο στόχος διαλύονται μες την ιδεολογική
διακήρυξη του ολοκληρωτισμού: όλα όσα λέει είναι όλα όσα υπάρχουν…
Απ’ αυτή τη στιγμή η επαναστατική θεωρία είναι εχθρός κάθε λογής
επαναστατικής ιδεολογίας και το γνωρίζει πως είναι»
ΓΚΥ ΝΤΕΜΠΟΡ



Αντί εισαγωγής…

Το παρακάτω, είναι ένα ακόμα κείμενο «εσωτερικής κριτικής». Σίγουρα αρκετοί απ’ αυτούς τους συνήθεις «καλοπροαίρετους», θα σπεύσουν να μιλήσουν για «αυτοαναφορικότητα», για ένα «χώρο» που κοιτάζει μόνο στο εσωτερικό του. Δεν αμφιβάλουμε ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να κοιτάμε «προς τα έξω», αλλά εάν δε ρίχνουμε και καμιά ματιά στο εσωτερικό, θα είμαστε συνένοχοι στην εμφάνιση και ανάπτυξη διαφόρων καρκινωμάτων. Άλλωστε, μέσα απ’ αυτήν την επιθετική διαλεκτική δίνουμε ζωή στις ιδέες, αναζωπυρώνουμε τη θεωρία και την ξαραχνιάζουμε απ’ την ακαμψία των μονολόγων. Μονάχα η επιθετική διαλεκτική ενεργοποιεί τις ιδέες και η πρακτική δράση τις υλοποιεί.

Κάποιοι θα μιλήσουν για «κράξιμο», εμείς μιλάμε για κριτική. Ενίοτε σκληρή και δηκτική, μα πάντοτε κριτική…

Αφού, λοιπόν, διαρρήξαμε κάθε σχέση με τη μερικότητα, τη λατρεία των υποσυνόλων, το ΘΕΑΜΑ της εξέγερσης (των φετίχ, της ενδυματολογικής «ανταρσίας» και της κλωτσοπατινάδας), αλλά και τη θεαματική/ εκτονωτική κριτική της αδράνειας και του ομολογημένου ή ανομολόγητου ακαδημαϊσμού, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και για τον μεταχριστιανικό μεταφυσικό κοινωνισμό (ή τη μερικότητα του αντικρατισμού), προωθώντας ταυτόχρονα έναν ολιστικό επαναστατικό/αναρχικό σχεδιασμό ανατροπής του υπάρχοντος.


*
«Είναι φανερό ότι υπάρχει μια Διεθνής της Μαλακίας
Και αρχίζουμε να διακρίνουμε τους εκπροσώπους της»
Γκυ Ντεμπόρ

«Βουνά κοιλοπονούν: ένας γελοίος ποντικός γεννιέται»
Οράτιος

Στο 66ο φύλλο της εφημερίδας Διαδρομή Ελευθερίας ( Νοέμβριος 2007), εμφανίστηκε ένα κείμενο της Συσπείρωσης Αναρχικών, με τίτλο «το κοινωνικόν ανιστόρητον και η εχθρότητα προς την κοινωνία». Όλο το κείμενο είναι μια γκεμπελίστικη διαστρέβλωση του εντύπου «Πρακτική Θεωρία». Ο τρόπος γνωστός: τμηματική και δειγματοληπτική παράθεση αποσπασμάτων, που σκόπιμα απομονώνονται από το συνολικό πλαίσιο. Ακολούθως, τα ορφανά αποσπάσματα μπορούν να (παρ)ερμηνευθούν κατά το δοκούν. Ο γκεμπελισμός φτάνει και στο επίπεδο να κρύβει τις πηγές αυτών των αποσπασμάτων, θυμίζοντας τους χριστιανούς που θέλοντας να εξαφανίσουν κάθε ίχνος «ειδωλολατρικής» σκέψης, απαγόρευαν ακόμα και την παράθεση των ονομάτων «εθνικών» φιλοσόφων στα βιβλία που πολεμούσαν την «ειδωλολατρία». «Τίποτα το σημαντικό ως εδώ», θα μπορούσε να ειπωθεί και θα συμφωνούσαμε, εάν το συγκεκριμένο περιστατικό ήταν μοναδικό. Η εν λόγω ομάδα, όμως, ξεπερνά πλέον το επίπεδο του ψιθυρισμού και της καφενειακής συκοφαντίας (την οποία έχουμε συνηθίσει στο κάτω κάτω) και φτάνει στην ανοιχτή διαστρέβλωση και συκοφάντηση ιδεών, με γκεμπελίστικο και ιεροεξεταστικό τρόπο. Αλλά, όποιος ξέρει να διαβάζει πίσω από τις λέξεις, ξέρει και τους ανομολόγητους σκοπούς: «αυτές οι “επαναστατικές” θέσεις … χρησιμοποιούνται με σκοπό να αντληθεί “έμψυχο υλικό” κατ εξοχήν από νέους συντρόφους». Ιδού οι Πράκτορες του Καλού, που έρχονται να σώσουν τους άμυαλους πιτσιρικάδες από τους σκοτεινούς μακιαβελιστές, που καραδοκούν για να πιούν το αίμα των ανόητων, πλην αγνών νεαρών συντρόφων. Γνωρίζουμε την τακτική της εύρεσης «εσωτερικών εχθρών» που ακολουθούν οι εκάστοτε χρεοκοπημένοι πολιτικάντηδες, μήπως και συσπειρώσουν το ποίμνιο τους.

Επιλέξαμε να απαντήσουμε σ’ αυτόν τον οχετό, γιατί θεωρούμε ότι το ζήτημα ξεπερνά την «Πρακτική Θεωρία» και μας αφορά όλους. Σε καμιά περίπτωση δε μιλάμε ως συνήγοροι ή εξ ονόματος της «Πρακτικής Θεωρίας» ( άλλωστε δε χρειάζεται δικηγόρους, ούτε εκπροσώπους τύπου…). Απλώς θεωρούμε ότι η σιωπή μπροστά στη συκοφαντία και τη διαστρέβλωση θα αποτελέσει ΣΥΝΕΝΟΧΗ και πως μια επανατοποθέτηση της επαναστατικής/ αναρχικής θεωρίας, έστω και με συνοπτικό λόγο, δε θα έβλαπτε. Ότι προηγήθηκε και ότι ακολουθεί, λοιπόν, εκφράζουν το παρόν έντυπο και κανέναν άλλον. Ας γίνει σαφές αυτό..




ΚΡΑΤΟΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΑΤΟΜΟ
( και η συνεχής διαλεκτική τους σχέση…)


1.

Η μεταφυσική/ δυιστική θεώρηση τεμαχίζει την ενιαία πραγματικότητα (ασχέτως αν έχει πολλές εκφάνσεις, η πραγματικότητα είναι ενιαία…) σε δυο αδιάκοπα αντιμαχόμενα στρατόπεδα: το Καλό και το Κακό. Δε θα αναλύσουμε την εξουσιαστική ιδεαλιστική φιλοσοφία, αλλά θα αναφερθούμε σε ένα κατάλοιπό της που πλασάρεται ως αναρχικό. Στη μεταφυσική/ δυιστική αναρχία, λοιπόν, το ρόλο του Καλού αναλαμβάνει η Κοινωνία, ενώ το ρόλο του Κακού το Κράτος. Και σαν όμορφο παραμυθάκι, η καλή η κοινωνία, αγνή και όμορφη, διακορεύεται απ’ το κακό το κράτος. Το κακό το κράτος, λοιπόν, ως μυθολογικό τέρας, εκμεταλλεύεται την αγνή μας κοινωνία. Αλλά, όπως όλα τα παραμυθάκια, έτσι και αυτό έχει καλό τέλος: Κουφάλες κρατιστές λίγα χρονάκια ακόμα…
Ας σοβαρευτούμε όμως λίγο και ας έρθουμε στον πραγματικό κόσμο



2.

«Το κράτος είναι ένα παρασιτικό περίττωμα, που πρέπει να εξοντωθεί»
Καρλ Μαρξ


Το κράτος δεν είναι εξωκοινωνικό φαινόμενο. Δεν εμφανίστηκε έξωθεν, από κάπου αλλού, δε φυτεύτηκε, ούτε επιβλήθηκε με κάποιον υπερφυσικό τρόπο ή με εξωγήινη εισβολή. Το κράτος δεν είναι το αόρατο χέρι. Το κράτος δεν είναι μια διαχωρισμένη από την κοινωνία οντότητα. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε μια ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης. Είναι καθαρά κοινωνικό προϊόν. Το κράτος είναι ο μηχανισμός διαιώνισης της ταξικής κοινωνίας και της εκμετάλλευσης
( γνωστή στη διαλεκτική της εξουσίας ως «κοινωνική ειρήνη»). Δεν είναι εξωκοινωνικός μηχανισμός, αντίθετα είναι κομμάτι αδιάσπαστο της εξουσιαστικά δομημένης κοινωνίας. Η διάχυση της εξουσίας στην κοινωνία, μέσα από ένα πλέγμα θεσμικών ή μη σχέσεων, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την καλύτερη λειτουργία της ταξικής κοινωνίας. Οι επαναστάτες αναρχικοί δεν έχουν απέναντί τους μόνο τον κρατικό μηχανισμό, αλλά ολόκληρη την εξουσιαστική/ταξική δόμηση της κοινωνίας , ολόκληρο το πλέγμα σχέσεων, συμπεριφορών, τυπικών και άτυπων θεσμών που ενεργητικά ή παθητικά διαιωνίζουν το υπάρχον. «Η εξουσία πλέον δεν αποτελεί μια προνομιακή πρακτική διαχείρισης, εγκλωβισμένη στα δίχτυα μιας μικρής ελίτ. Είναι μια διάχυτη κοινωνική σχέση που εκφράζεται σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας» .
Για να το πούμε με δυο λόγια: το κράτος, ως εξισορροπητικός μηχανισμός άμβλυνσης του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού και διαιώνισης της εκμετάλλευσης, είναι ένας συγκεκριμένος μηχανισμός με συγκεκριμένο σκοπό. Προφανώς είναι εξουσιαστικός μηχανισμός. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός εξουσιαστικός θεσμός μέσα στην κοινωνία. Ο μεταφυσικός «αντι»κρατισμός, λοιπόν, είναι μια ακόμα μερικότητα, στο πλάι του «αντι»ρατσισμού, του «αντι»σεξισμού, του «αντι»φασισμού κ.ο.κ …
Οι αναρχικοί πρέπει να πολεμήσουν την ολότητα της εξουσιαστικής κοινωνίας και όχι μοναχά τον κρατικό μηχανισμό. Η επαναστατική/ αναρχική θεώρηση δε βλέπει μια ενδεχόμενη μελλοντική αναρχική κοινωνία ως απλή προβολή της σημερινής κοινωνίας, απλά χωρίς κράτος. Γι αυτό άλλωστε η επανάστασή μας ξεκινά εδώ και τώρα, χτυπώντας της Εξουσία, την Εκμετάλλευση και την Αλλοτρίωση στην ολότητά τους (και κομμάτι της συνολικής επίθεσης, είναι και η επίθεση ενάντια στο κράτος)


3.

«σε κάθε κοινωνία α λ λ ο τ ρ ί ω σ η ς η σχέση ενός ανθρώπου
με τους συνανθρώπους του, δεν είναι σχέση μιας α ν θ ρ ώ π ι ν η ς
ύπαρξης προς τις συντροφικές του ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά
η σχέση του υπηρέτη προς τον αφέντη, του εκμεταλλευόμενου
προς τον εκμεταλλευτή, του υφιστάμενου προς τον προϊστάμενο,
του αιτούντος προς τον προνομιούχο»
Καρλ Μαρξ

« (το κράτος) θα μπορούσε να παρομοιάσει με ένα πλέγμα.
Ένα πλέγμα από χιλιάδες μηχανές και διακόπτες. Το πλέγμα
αυτό, δεν επιβάλλεται από τα πάνω στην κοινωνία, αλλά διαχέεται
μέσα της. Κατεβαίνει μέχρι τους χώρους της ιδιωτικής ζωής…
Η κυριαρχία δε βρίσκεται μόνο στα οπλισμένα περίστροφα της
Αστυνομίας. Είναι διάχυτη. Έχει στρατοπεδεύσει στις συνειδήσεις.
Και οι πιστοί της βρίσκονται παντού.»
Κώστας Παππάς

Είναι σαφές ότι το Κράτος δεν είναι μια Υπερφυσική Οντότητα διαχωρισμένη από την Κοινωνία. Δε στέκεται πάνω ή έξω από την κοινωνία. Δεν υπάρχουν σύνορα που χωρίζουν το Κράτος και την Κοινωνία. Άραγε ποια είναι τα σύνορα; Οι εργοδότες είναι κράτος; Οι καθηγητές είναι κράτος; Οι πανεπιστημιακοί; Οι φασίστες; Οι ρατσιστές; Οι σεξιστές; Οι βιαστές; Οι γονείς; Οι δημοσιογράφοι; Οι καραβανάδες; Ας πάμε σε κάτι πιο σαφές. Η Αστυνομία, που είναι ο πλέον βίαιος κατασταλτικός μηχανισμός του Κράτους, αποτελείται από «κρατιστές»; Οι μπάτσοι δεν είναι κομμάτι της κοινωνίας; Δε μετέχουν στην κοινωνική ζωή; Έχουν, με κάποιον υπέρλογο τρόπο, εξοστρακισθεί από την Κοινωνία; Από ποιους, σε τελική ανάλυση, στελεχώνεται αυτό το μυθικό τέρας;
Και η εξουσία; Είναι ο κεραυνός του κρατικού Δία, που τον ρίχνει πάνω στην κοινωνία;

Ο μεταφυσικός κοινωνισμός κραυγάζει μέσω της ταυτολογίας: Όσο υπάρχουν εξουσιαστές θα υπάρχουν εξουσιαζόμενοι. Στη γλώσσα της μεταφυσικής τα πράγματα είναι απλά: η εξουσία υπάρχει ως καθαυτή Εξουσία κι έχει στρατοπεδεύσει με υπέρλογο τρόπο έξω από την Κοινωνία και την παρενοχλεί. Στα σκοτάδια της ιδεολογίας όλες οι αγελάδες είναι μαύρες…
Μ’ αυτή τη μεταφυσική αφαίρεση, η πραγματικότητα τεμαχίζεται αυτοστιγμεί σε Κράτος και Κοινωνία, Εξουσιαστές και Εξουσιαζόμενους. Κι επειδή η μεταφυσική κάνει θεωρία με διατάγματα, θεωρεί ότι a priori οι εξουσιαζόμενοι, οι καταπιεσμένοι εξεγείρονται ενάντια στην Εξουσία.
Στην πραγματική ζωή όμως, ακόμα και με την πιο πρόχειρη ματιά βλέπουμε ότι υπάρχουν εξουσιαστές που ταυτόχρονα είναι εξουσιαζόμενοι και το αντίστροφο
( εάν μπορούμε να μιλάμε για «εξουσιαστές» και «εξουσιαζόμενους» ως απόλυτα διαχωρισμένους ρόλους). Εδώ ο ιδεολογικός μηχανισμός παραγωγής βεβαιοτήτων βραχυκυκλώνει. Γιατί; Απλούστατα, δεν υπάρχει Καθεαυτή Εξουσία…

Σήμερα, λοιπόν, δεν μπορούμε να μιλάμε για κρατική εξουσία, χωρίς ταυτόχρονα να μιλάμε για το διάχυτο εξουσιαστικό πλέγμα που έχει υφανθεί στο σύνολο της κοινωνικής ζωής. Δεν μπορούμε να κρύψουμε κάτω απ’ το χαλάκι της ιδεολογίας την κοινωνική αφομοίωση και ενσωμάτωση της εξουσίας σε κάθε πτυχή της ζωής. Κι εδώ μιλάμε για «ιδιωτικό κράτος», για «ένστολες συνειδήσεις», για κανονικότητα, για εσωτερίκευση της πειθαρχίας, για βιοεξουσία που αγγίζει το σύνολο του κοινωνικού βίου και όχι για αναρχο-πλατωνίζουσα Καθαυτή Εξουσία. Και οι αναρχικοί δεν πολεμάνε μονάχα με την κρατική εξουσία, αλλά με κάθε είδους εξουσίας.




4

«Ο εχθρός βρίσκεται σε κάθε στόμα που μιλά τη γλώσσα της
κυριαρχίας, σε κάθε αυτί που την καλωσορίζει. Δε βρίσκεται
σε μια τάξη ή μια φυλή. Βρίσκεται σε όλες. Γι αυτό κι εμείς
δε θα μιλήσουμε στη γλώσσα των υποσυνόλων»
Κώστας Παππάς

Η θεώρηση της Εξουσίας ως εχθρικού προς τη ζωή πλέγματος, ένα κομμάτι του οποίου είναι και ο κρατικός μηχανισμός , μας επιβάλει να επαναπροσδιορίσουμε ένα κεντρικό ζήτημα της επαναστατικής διαλεκτικής. Η νέα επαναστατική διαλεκτική αναγνωρίζει μεν τις αντικειμενικές συνθήκες (ταξική δόμηση της κοινωνίας, εκμετάλλευση, ρατσισμός, σεξισμός κλπ), αλλά δεν μιλά με τη γλώσσα των υποσυνόλων. Καμιά κοινωνική τάξη ως τέτοια ( προλετάριοι, αγρότες, εργάτες, μετανάστες, φοιτητές, φυλακισμένοι, προσφάτως και …πρεζάκια κλπ) δεν είναι ιστορικός φορέας της επανάστασης. Οι αντικειμενικές συνθήκες από μόνες τους δεν προκαλούν επαναστάσεις. Είναι τα υποκείμενα που θα λειτουργήσουν ως πυροκροτητές. Η ριζοσπαστική υποκειμενικότητα, φυσικά, δεν στέκεται έξω ή πάνω από τις αντικειμενικές συνθήκες, τροφοδοτείται από αυτές, αλλά και τις τροφοδοτεί ταυτόχρονα. Η διαφορά είναι ότι πλέον, καταργώντας τη νεκρή γλώσσα των υποσυνόλων, θέτουμε ως επαναστατικό υποκείμενο, όχι μια κοινωνική τάξη, αλλά το κάθε άτομο: «από τούδε και στο εξής το επαναστατικό υποκείμενο είναι ο συνειδητός- ο διαθέτων θετική αυτοσυνειδησία- εγωιστής, ως αντίθετος των ασυνείδητων ή εχόντων αρνητική αυτοσυνειδησία (ένοχων) εγωιστών…»



5

«η κριτική της επαναστατικής ιδεολογίας, είτε αναρχικής είτε λενινιστικής,
η κριτική του θυσιαστικού κολλεκτιβιστικού ηθικισμού των ιδεολογιών αυτών,
αποκαλύπτει μια για πάντα την αθλιότητα και τη φτώχεια του ηθικισμού»
for ourselves

«εκεί που ξεκινά η θυσία, σταματάει η επανάσταση»
Σύνθημα του Μάη του 68

«η αυθεντική κοινή ζωή… προέρχεται από την ανάγκη και
τον εγωισμό των ατόμων, δηλαδή μέσα από την ενεργοποίηση
της ίδιας τους της ύπαρξης»
Καρλ Μαρξ

Και κάπου εδώ έρχεται και η έννοια του επαναστατικού εγωισμού. Ας θέσουμε το ζήτημα ακροθιγώς.
Ούτε ο επαναστατικός εγωισμός είναι εξωκοινωνικό φαινόμενο. Άλλωστε, τα άτομα συγκροτούν την κοινωνία και η κοινωνία τα άτομα. Μόνο σε ιδεατό επίπεδο μπορούμε να τεμαχίσουμε το Άτομο και την Κοινωνία. Στην πραγματικότητα συνυπάρχουν και συνδιαμορφώνουν το κοινωνικό πεδίο (το υπάρχον) σε μια αέναη διαλεκτική σχέση.
Απλούστατα ο επαναστατικός εγωισμός ερχόμενος σε αντίθεση με την παραδοσιακή οσιομαρτυρική/ αυτοθυσιαστική αντίληψη του μεταχριστιανικού αναρχισμού, εισάγει το ΕΓΩ σαν αφετηρία της επανάστασης. Όχι αφαιρέσεις όπως: κοινωνία, καταπιεσμένοι, εξουσιαζόμενοι, λαός, ανθρωπότητα κλπ. Μιλάμε συγκεκριμένα, χωρίς μεταφυσικές αφαιρέσεις. Θέλουμε την καταστροφή του υπάρχοντος πρώτα απ’ όλα για το δικό μας συμφέρον. Γι αυτό η επανάσταση για μας δεν είναι μονάχα η ανατροπή ενός πολιτικού συστήματος, ούτε η «μεγάλη νύχτα». Είναι μια διαρκής διαδικασία από-αλλοτρίωσης και αυτοκαθορισμού. Και ναι, ακόμα και μέσα στο πνιγηρό εξουσιαστικό περιβάλλον παίρνουμε τη συνειδητή απόφαση να ορίσουμε εμείς τις συνθήκες που ζούμε.
Και, Ω ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ!, μετά το εγώ εμφανίζεται το εμείς! Σας φαίνεται παράξενό; Κι όμως ο επαναστατικός εγωισμός αναζητά τη γνήσια συντροφικότητα, το γνήσιο συλλογικό πνεύμα, απαλλαγμένο από τις ιδεαλιστικές μπούρδες του αλτρουισμού και του οσιομαρτυρικού ασκητικού πνεύματος. Ο Τσε έλεγε πως έξω απ’ την επανάσταση δεν υπάρχει ζωή. Εμείς απαντάμε πως έξω απ’ τη ζωή δεν υπάρχει επανάσταση. Και ναι, χτίζουμε από σήμερα, από τώρα τον «επαναστατάνθρωπο»* ( η λέξη είναι αποτυχημένη, αλλά μικρό το κακό…) Ο επαναστάτης, ο άνθρωπος που επιλέγει να έρθει σε έμπρακτη ρήξη με την Αλλοτρίωση και ξεπερνώντας τη λογική της απαντητικής βίας περνά πρώτος στην επίθεση, δεν είναι «ανώτερο είδος ανθρώπου», αλλά εκ των πραγμάτων έρχεται σε αντίθεση με την υπάρχουσα αλλοτριωμένη κοινωνία.
Γιατί δε φτάνει να αφαιρέσουμε τον κρατικό μηχανισμό για να χτίσουμε την αναρχία. Οι μπακαλίστικες προσθαφαιρέσεις είναι χαρακτηριστικό του ιδεολογικού αυνανισμού της μεταφυσικής αναρχίας…
Γι αυτό και ο επαναστατικός εγωισμός παλεύει για ελεύθερες κοινότητες ελεύθερων ατόμων (και όχι «αναρχία» μεταξύ δούλων ή «ελευθερία» μεταξύ αλλοτριωμένων) και τις χτίζει από ΣΗΜΕΡΑ. «Όποιος μιλάει για επανάσταση χωρίς να μιλάει για καθημερινή ζωή, έχει ένα πτώμα στο στόμα του. Και όποιος μιλάει για καθημερινή ζωή χωρίς να μιλάει για επανάσταση, καταπίνει και το φέρετρο».
Η επανάσταση έχει ήδη ξεκινήσει…


( * να υποθέσουμε πως ο αντίπαλος του «επαναστατάνθρωπου» είναι ο «εξεγερσάνθρωπος ο KAGGELARIUM»;;;)


Εξέγερση και επανάσταση

1.
«Από ανοιχτά κλουβιά ορμούν οι ύαινες του 1793
και οι γορίλλες της Κομμούνας»
Αντρέ ντε Κουφλ

Πρέπει, επιτέλους, να κατανοήσουμε τα όρια της εξέγερσης. Η πηγαία και ενστικτώδης ανταρσία ενάντια στο υπάρχον, ο αυθορμητισμός και το στιγμιαίο ξεπέρασμα των ρόλων είναι μόνο η αρχή. Όταν μένουμε σ’ αυτά βαλτώνουμε στην αυτοανακύκλωση. Η μετατροπή της ενστικτώδους εξέγερσης σε επανάσταση δίνει τη συνείδηση, την οργάνωση, την ολοκληρωτική άρνηση των επιβαλλόμενων ρόλων, το σχεδιασμό, τη στόχευση. Δε μας φτάνει το να πολεμάμε το υπάρχον. Θέλουμε και να το καταστρέψουμε. Οι «κοινωνικοί αγώνες» είναι αγώνες υποσυνόλων για την ενσωμάτωσή τους με ευνοϊκότερους όρους στο υπάρχον. Όταν οι πέτρες, τα οδοφράγματα, οι μολότοφ σε τέτοιου είδους αγώνες βαφτίζονται «ξεπέρασμα των ρόλων», τότε βασιλεύει η σύγχυση και ο φετιχισμός του μέσου. Οι αγώνες ευνοϊκότερης ενσωμάτωσης, όσες μολότοφ κι αν εκτοξεύσουν, δε μας αφορούν. Ο δικός μας αγώνας είναι ολικός και όχι αιτηματολαγνικός. Δεν μπορούμε στον 21ο αιώνα να συγκρίνουμε τους προλεταριακούς αγώνες του 19ου αιώνα (μεγάλο κομμάτι των οποίων ήταν πράγματι ουσιωδώς ανατρεπτικό, καθώς στόχευε με πρακτικό και όχι φαντασιακό τρόπο στην επαναστατική αλλαγή) με τους σύγχρονούς «κοινωνικούς αγώνες» ευνοϊκότερης ενσωμάτωσης. Η συρραφή «κοινωνικών αγώνων», χωρίς τη διερεύνηση των ποιοτικών τους χαρακτηριστικών και η παρουσίασή τους ως «απελευθερωτικών», δεν έχει καμιά σχέση με την επαναστατική/ αναρχική θεώρηση.

Οφείλουμε, λοιπόν, να επαναπροσδιορίσουμε την επανάσταση, όχι μονάχα ως προς τα υποκείμενά της, αλλά και ως προς τα χαρακτηριστικά της. Η λεγόμενη «μεγάλη νύχτα», φαίνεται στα μάτια όλων σαν μια εξωπραγματική ουτοπία. Η επανάσταση όμως δεν είναι ένα ξαφνικό ξέσπασμα, που μοναδικό στόχο έχει την αντικατάσταση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος με μια διαφορετική μορφή οργάνωσης. Είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό. Η επανάσταση είναι μια διαρκής διαδικασία, που ξεκινά εδώ και τώρα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και συνεχίζει ώσπου να επιβληθεί (αν επιβληθεί) σε ολόκληρο το κοινωνικό πεδίο. Οι επαναστάτες δεν αισθάνονται «μολυσμένοι» και ανίκανοι για να μιλήσουν για το μέλλον (όπως ισχυρίζεται μια αντίληψη του αναρχοατομικισμού). Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι ασυνέχειες. Το ένα εμπεριέχει το άλλο. Αλλάζουμε από σήμερα τους όρους της ζωής μας, συγκρουόμαστε έμπρακτα με το υπάρχον. Μιλάμε και πράττουμε στο παρόν, αλλά όχι μόνο για το παρόν. Ότι πράττουμε στο παρόν, το πράττουμε και για το μέλλον. Ότι καταστρέφουμε, ότι χτίζουμε σήμερα, το καταστρέφουμε και το χτίζουμε και για το αύριο. Μέσα από τη σημερινή μας επαναστατική δράση ιχνηλατούμε το αύριο. Δε δεχόμαστε κανένα ντετερμινισμό, αισιόδοξο ή απαισιόδοξο.

2.

«…ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατη
κάθε επιστροφή και όπου οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν:
Ιδού η Ρόδος, Ιδού και το πήδημα…»
Καρλ Μαρξ

Από τη μία ο μεταφυσικός κοινωνισμός μιλάει (πολύ σωστά) για πολυσύνθετη πραγματικότητα που ονομάζουμε κοινωνία («οι αναρχικές απόψεις δεν εκλαμβάνουν την κοινωνία σαν ένα ενιαίο και αδιαχώριστο σύνολο με κοινούς σκοπούς»). Από την άλλη λένε ότι «οι αναρχικοί/ες δεν αγωνίζονται για να απελευθερώσουν την κοινωνία. η κοινωνία θα απελευθερωθεί από μόνη της». Τρικυμία εν κρανίω ή μεταφυσικό αδιέξοδο; Ή και τα δύο; Και με ποιόν τρόπο θα αυτό-απελευθερωθεί η κοινωνία; και τι σημαίνει «απελευθέρωση»; Κάπου εδώ η αοριστολογία της μεταφυσικής αναρχίας μας θυμίζει τον Μπορίς Βιάν: «δε θα βάζω πια απ’ αυτά τα τέτοια σαν ετούτο, παρά μόνο εδώ κι εκεί, γιατί καταντάει πονοκέφαλος». Και η συνταγή για την «αναρχία» και την αυτόματη κοινωνική αυτό-απελευθέρωση είναι έτοιμη! Ένα μαγικό ραβδάκι αρκεί!!
Όχι, η κοινωνία δε θα αυτό-απελευθερωθεί ως ενιαίο σύνολο. Η αναρχική και αταξική δόμηση της κοινωνίας ( ένα κομμάτι της «απελευθέρωσης» που λέγαμε,) θα δημιουργηθεί (εάν δημιουργηθεί..) με τη βία. Δηλαδή, θα επιβληθεί από ένα κομμάτι της κοινωνίας ( πλειοψηφικό ή μειοψηφικό, λίγη σημασία έχει), στην υπόλοιπη κοινωνία. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η επανάσταση..
Και η επανάσταση θα επιβληθεί μόνο εάν εμείς (ως ριζοσπαστικές υποκειμενικότητες και όχι ως άμορφη μάζα) είμαστε υποκειμενικά αποφασισμένοι να την εγκαθιδρύσουμε. Να την επιβάλλουμε…
Σας φαίνεται «εξουσιαστικό»; Καλωσορίσατε στην πραγματικότητα! C’ est la vie: «είδανε άραγε οι κύριοι αυτοί ποτέ τους μια επανάσταση; Είναι μια πράξη που ένα μέρος του πληθυσμού επιβάλει τη θέλησή του στο άλλο μέρος με τουφέκια, με λόγχες και με κανόνια, δηλαδή με τα πιο βίαια μέσα. Και η παράταξη που νίκησε οφείλει να διατηρήσει την κυριαρχία της με τον τρόμο που επιβάλουν τα όπλα στους αντιδραστικούς» ( Ένγκελς )
Όλα τ’ άλλα είναι μεταφυσική τιποτολογία…






…και ολίγη ζωολογία

«Το ζώο είναι ταυτόσημο με τη ζωτική του δραστηριότητα.
Δεν ξεχωρίζει το σκοπό. Το ζώο είναι η ίδια του η δραστηριότητα.
Ο άνθρωπος, όμως, κάνει την ίδια του τη δραστηριότητα
αντικείμενο της θέλησής του και της συνείδησής του.
Ο άνθρωπος έχει μια συνειδητή ζωτική δραστηριότητα.»
Καρλ Μαρξ

«ένας άνθρωπος περιέφερε μια μαϊμού κι
επειδή ήταν λίγο πιο σοφός απ’ τη μαϊμού,
το πήρε πάνω του και νόμισε πως είναι
σοφότερος από εφτά ανθρώπους μαζί»
William Blake

Ο μεταφυσικός κοινωνισμός ( όπως και ο ιδεαλιστικός ατομικισμός) κάνοντας μια αυθαίρετη και α-νόητη αναγωγή της φύσης στην ανθρώπινη κοινωνία, προσπαθεί να μας πείσει ότι η ελευθερία είναι ένστικτο. Το ίδιο κάνει και ο κρατισμός: λέει ότι η βία, η δύναμη, η επιβολή, η εξουσία είναι ένστικτα. Κι έχουν δίκιο και οι δύο!!! Στη φύση τα παραδείγματα είναι διάσπαρτα, ας μη χαλάμε μελάνι για να μιλήσουμε για τα αυτονόητα. Αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε για την πολύπλοκα δομημένη ανθρώπινη κοινωνία (στην οποία εκτός από ένστικτα υπάρχουν και η λογική, η συνείδηση, οι επιλογές κλπ) με όρους ζωικού βασιλείου! Η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι τσίρκο (ας μην κρίνουν κάποιοι εξ ιδίων τα αλλότρια…) Οι χοίροι, οι κατσαρίδες, οι αλεπούδες, οι όρνιθες, τα τσακάλια και οι λύκοι φυσικά και δε θα φτιάξουν κράτη, όπως και δε θα φτιάξουν «ελευθερία» ή «αναρχία».
( σημ. εκτός απ’ την προφανή ανοησία του «επιχειρήματος», υποστήκαμε και το χιούμορ επιπέδου δελτίου ειδήσεων του STAR CHANNEL. Το θέμα είναι πλέον ΚΑΙ αισθητικό…)
Το κράτος είναι προϊόν ιστορικής εξέλιξης (εμφανίστηκε με τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας) και υπάρχει μόνο στην ανθρώπινη κοινωνία. Οι αλεπούδες, οι γαλοπούλες, τα καλαμάρια, τα κολεόπτερα, οι ιππόκαμποι, οι ιαγουάροι, τα πιράνχας, οι ψείρες και οι αμοιβάδες δεν έχουν ταξικά διαχωρισμένες κοινωνίες, ούτε συνειδητά δομημένες κοινότητες, ούτε κράτη, ούτε κομμουνισμούς, ούτε φασισμούς, ούτε αναρχίες…
Από κει και πέρα η τεχνητή ταύτιση του κράτους με την εξουσία αποπροσανατολίζει το θέμα. Ο κρατικός μηχανισμός είναι εξουσιαστικός, δεν ταυτίζεται, όμως, με την εξουσία. Άλλωστε, και οι αναρχοκαπιταλιστές κατάργηση του κράτους ζητάνε. Το πραγματικό ζήτημα είναι πόλεμος σε όλο το εξουσιαστικό πλέγμα της ιεραρχικά δομημένης κοινωνίας. Και αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να έχει σαθρές γενικόλογες αναφορές στο ένστικτο. Είναι πρώτα απ’ όλα συνειδητή επιλογή, είναι θέμα αντίληψης και επιλογής και όχι ενστίκτου. Είναι η «ιστορική αναλαμπή της συνειδητής αντιπαλότητας με τις συνθήκες μέσα στις οποίες οι άνθρωποι βιώνουν δομικά την καταπίεση και την εκμετάλλευση και οι οποίες δημιούργησαν μια κοινωνία που οι ίδιοι οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους». Είναι ο πόθος «για μια ζωή χωρίς το ψεύδος και την εξαπάτηση αυτής της χωρίς νόημα κοινωνίας». κι όλα αυτά γιατί «βαρεθήκαμε να σκύβουμε, να είμαστε εξαρτήματα της μηχανής τους, να μας κλοτσούν και να κλοτσάμε με τη σειρά μας.». Κι έτσι περνάμε «Από την άρνηση στην επίθεση, στην απελευθέρωση» ( Φράξια Κόκκινος Στρατός-RAF, Μάρτιος 1998 )
Ο Κρο Μανιόν και ο Νεάτερνταλ, φυσικά και δεν έκαναν καμιά επιλογή ανάμεσα στη σκλαβιά και την ελευθερία, όπως και δεν έκαναν καμιά επιλογή ανάμεσα στον κρατισμό και την αναρχία. Αν, όμως, κάποιοι αισθάνονται Κρο Μανιόν ή Νεάτερνταλ ας «απελευθερωθούν» μέσω των ενστίκτων τους. Εμείς θα προτιμήσουμε, ως homo sapiens-sapiens του 2007, να πραγματώσουμε την ελευθερία, να την κατεβάσουμε απ’ τον ουρανό του ιδεαλισμού και να τη βιώσουμε. Και έχουμε διαλέξει τον τόπο: ΕΔΩ. Και έχουμε διαλέξει το χρόνο: ΤΩΡΑ. Έχουμε διαλέξει και τον τρόπο: την αέναη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Η ελευθερία αυτή δεν είναι γενικά και αόριστα «ένστικτο», είναι συνειδητή επιλογή. Και πάνω απ’ όλα δεν είναι το Καλό που εφορμά κατά του Κακού κράτους, ούτε η Φύση και το Ένστικτο που πολεμάν κατά του Παράλογου κράτους. Εδώ μιλάμε για σύγκρουση συνειδητών επιλογών ( εξ ίσου «φυσικών», εξ ίσου «ενστικτωδών», εξ ίσου «λογικών»). Δε μιλάμε για την Μαυροκοκκινοσκουφίτσα και τον Κακό Κρατιστή Λύκο..


Αντί επιλόγου… Επαναστατικός συγκρητισμός:
Λεηλατώντας το σουπερμάρκετ των ιδεολογιών

«Ο απολυτιστής περιπλανιέται στους διαδρόμους με τα ράφια
του ιδεολογικού σουπερμάρκετ, αναζητώντας το ιδανικό
εμπόρευμα και εν συνεχεία αγοράζει ότι βρίσκει μπροστά του.
Όμως το ιδεολογικό σουπερμάρκετ- όπως και κάθε σουπερμάρκετ-
είναι κατάλληλο μόνο για λεηλασία. Για εμάς έχει μεγαλύτερη
πρακτική αξία να τριγυρνάμε στους διαδρόμους με τα ράφια,
να ανοίγουμε τα κουτιά, να παίρνουμε ότι φαίνεται γνήσιο
και χρήσιμο και να πετάμε τα υπόλοιπα»
Επαναστατική Αυτοθεωρία

Ήδη ακούμε το παπαδαριό του μεταφυσικού κοινωνισμού να ψέλνει: «δεν είστε αναρχικοί! Και ιδού η απόδειξη! Χρησιμοποιείτε τον Μαρξ, τον Ενγκελς, τον Ντεμπόρ! Αυτοί δεν έχουν καμιά σχέση με την αναρχία!». Οι κακόμοιροι οι ρασοφόροι της ορθοδοξίας, δεν μπορούν να κατανοήσουν πως ο Μαρξ δεν ανήκει στους «μαρξιστές», ο Ντεμπόρ δεν ανήκει στους καταστασιακούς, ο Νίτσε δεν ανήκει στους «νιτσεϊκούς» κ.ο.κ. Όλοι τους έχουν γίνει κομμάτια του κοινωνικού πλούτου των ιδεών και όχι ιδιοκτησία στα χέρια των ειδικών της ιδεολογίας. Μας ανήκουν και είναι ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΣΚΕΨΗΣ για την ανάπτυξη της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ θεώρησης. Και θα τους χρησιμοποιούμε όσο από τη σκέψη τους αντλούμε χρήσιμα βοηθήματα για την ανάπτυξη της επαναστατικής/ αναρχικής θεωρίας. Και δε φοβόμαστε μη «μολυνθούμε» από την επαφή μας με διαφορετικές σχολές σκέψης. Κατά τ’ άλλα τους έχουμε χεσμένους…

Κατά τ’ άλλα, επίσης, κάθε κριτική είναι ευπρόσδεκτη. Αρκεί να είναι κριτική. Αρκετά ανεχτήκαμε την παιδική χαρά της ιδεολογίας. Αρκετά ανεχθήκαμε τα πρεζάκια της ιδεολογίας και την παραισθησιογόνα μεταφυσική που διακινούν!!!

ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ…