Πέρα από το ιδιωτικό και το δημόσιο το «κοινό»…
Καθώς το πείραμα που λέγεται «Ελλάδα» βρίσκεται στο τελικό του στάδιο- θερίζοντας δικαιώματα και σπέρνοντας την γενικευμένη κατάθλιψη στους υπηκόους αυτής της μίζερης επαρχίας της πλανητικής δικτατορίας του κεφαλαίο- σκόρπιες και συχνά ασυντόνιστες φωνές διαλαλούν την αναγκαιότητα μιας άλλης κοινωνίας.
Φωνές βοώντος μέσα στην έρημο της καπιταλιστικής πραγματικότητας αδυνατούν να αλλάξουν την κυρίαρχη αντίληψη και ατζέντα που δεν βλέπει μέλλον έξω από τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου.
Χορταίνοντας τα σώματα αυτών που έχουν στρατεύσει το «είναι» της ύπαρξης τους στην ριζική αλλαγή αυτού του κόσμου. Μια ανατρεπτική «πρωτοπορία» και ας μην τρομάζει η λέξη, που δεν συμβιβάζεται με την υποταγή και την κατάθλιψη των αυτοκρατόρων του κεφαλαίου. Και που μέχρι τα τώρα είναι υπεύθυνη για την οικοδόμηση των δομών αντίστασης και για το άναμμα μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων.
ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ και ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ
Καθώς το πείραμα που λέγεται «Ελλάδα» βρίσκεται στο τελικό του στάδιο- θερίζοντας δικαιώματα και σπέρνοντας την γενικευμένη κατάθλιψη στους υπηκόους αυτής της μίζερης επαρχίας της πλανητικής δικτατορίας του κεφαλαίο- σκόρπιες και συχνά ασυντόνιστες φωνές διαλαλούν την αναγκαιότητα μιας άλλης κοινωνίας.
Φωνές βοώντος μέσα στην έρημο της καπιταλιστικής πραγματικότητας αδυνατούν να αλλάξουν την κυρίαρχη αντίληψη και ατζέντα που δεν βλέπει μέλλον έξω από τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου.
Χορταίνοντας τα σώματα αυτών που έχουν στρατεύσει το «είναι» της ύπαρξης τους στην ριζική αλλαγή αυτού του κόσμου. Μια ανατρεπτική «πρωτοπορία» και ας μην τρομάζει η λέξη, που δεν συμβιβάζεται με την υποταγή και την κατάθλιψη των αυτοκρατόρων του κεφαλαίου. Και που μέχρι τα τώρα είναι υπεύθυνη για την οικοδόμηση των δομών αντίστασης και για το άναμμα μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ
Ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από την διαρκή και ακαθόριστη ροή των γεγονότων από το παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Είναι η όχι και τόσο ακριβής μέτρηση του διαστήματος ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον που διαμορφώνει το διαρκώς μεταβαλλόμενο παρόν
Διέπεται από μια σχετικότητα και ασυμμετρία και επικαθορίζεται τόσο από τα πεδία της συνείδησης, τα φυσικά γεγονότα, όσο και κυριότερο από τις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της κάθε χρονικής στιγμής.
Κατά αυτόν τον τρόπο μέσα στην διαρκή κίνηση των γεγονότων η ιστορία βρίσκει νόημα είτε όταν αυτή οδηγεί σε ένα έσχατο τέλος, όπως πιστεύουν οι μονοθεϊστικές θρησκείες και δη ο χριστιανισμός. Ή σε μια τέλεια κοινωνία των απανταχού της γης θρησκευόμενων κομμουνιστών και σοσιαλιστών, λες και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός είναι μια εκκοσμικευμένη θρησκεία.
Είτε επαναλαμβάνεται αιώνια, ακολουθώντας τα φυσικά καιρικά φαινόμενα- η αιώνια επιστροφή-κάτω από την κυριαρχία της εξουσίας, είτε στην εκκοσμικευμένη ή την ιερή εκδοχή της.
Η θεσμοθέτηση της Ανατροπής
Παλαιό το ερώτημα ψάχνει νέες απαντήσεις, σε μια συγκυρία που η κρίση ξεπερνά τα όρια της χώρας μας και πνίγει την ήπειρο που γεννήθηκε ο καπιταλισμός. Τι γίνεται μετά την έκρηξη, τι γίνεται μετά την εξέγερση; Επιστροφή στην ομαλότητα, επιστροφή σε μια νέα κανονικότητα ή θεσμοθέτηση της εξέγερσης, των δομών της εξέγερσης και αν ναι τι σημαίνει αυτό και τι συνεπάγεται αυτό;
Ερώτημα που επιχειρούν να το προσεγγίσουν- μέσα από διαφορετικές οπτικές που άλλοτε συγκλίνουν και άλλοτε αποκλίνουν- ο M. Hardt και ο J. Holloway , δυο διανοούμενοι της ελευθεριακής αριστεράς , σε ένα διάλογο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα και στην Ελλάδα. Με τίτλο: Διάλογος για τις κοινωνικές εξεγέρσεις- θεσμοθέτηση και ανατροπή- εκδόσεις Σαββάλας-2012