H Άρνηση της Άρνησης- Συμβολή στη Συγκεκριμένη Φαντασία της Προλεταριακής Επανάστασης

Negation

(1972-73)

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: h_arnisi_tis_arnisisewyucu.pdf (application/pdf)

Εισαγωγικό Σημείωμα της Μετάφρασης

Στο κείμενο που ακολουθεί, η προλεταριακή επανάσταση σκιαγραφείται από τους συγγραφείς ως μια διαδικασία ολοένα βαθύτερων αρνήσεων της καπιταλιστικής σχέσης, μέσα από τις οποίες αναδύεται το θετικό περιεχόμενο της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η καταστασιακή ομάδα Negation δραστηριοποιήθηκε στις ΗΠΑ κατά την περίοδο 1972-73. Αντί προλόγου παρατίθεται το κείμενο ‘Συγκεκριμένη Φαντασία’ (που δημοσιεύτηκε στα τέλη του 1973 ως Παράρτημα μαζί με το αρχικό κείμενο) της ομάδας For Ourselves, η οποία αποτέλεσε ουσιαστικά τη μετεξέλιξη της Negation.

Σε μια εποχή όπου η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας (μολονότι έχει εισέλθει σε μια παρατεταμένη φάση περιοριζόμενης αναπαραγωγής και αναγνωρίζεται ως εξόχως ανορθολογική)  εξακολουθεί να μοιάζει με μονόδρομο για την πλειονότητα των ανθρώπων, ενώ και οι ίδιοι οι επαναστατικοί κύκλοι εμφανίζονται απρόθυμοι (ή αδυνατούν) να περιγράψουν συγκεκριμένα αυτό που επιθυμούν και για το οποίο αγωνίζονται, η αξία τέτοιων κειμένων – πέρα από τις διορθώσεις ή βελτιώσεις που επιδέχονται – παραμένει ανεκτίμητη.

Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι

Ιούνιος 2011

Η βία και η καταστροφή του Κράτους

Gilles Dauvé & Karl Nesic

Η βία και η καταστροφή του Κράτους

Ως μια μικρή υπενθύμιση ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο.

Για λόγους που δεν μπορούμε να αναπτύξουμε εδώ, οι κομμουνάροι του 1871 δεν άλλαξαν πολλά απ’ τον κοινωνικό ιστό: αυτό, συν το ότι η εξέγερση ήταν απομονωμένη σε μία μόνο πόλη, απέτρεψε τους κομμουνάρους απ’ το ν’ απευθυνθούν στ’ αλήθεια στον υπόλοιπο κόσμο, παρά τη γενική λαϊκή υποστήριξη που είχαν στο Παρίσι. Η ανωτερότητα του στρατού των Βερσαλλιών δεν οφειλόταν μόνο στο περισσότερο στράτευμα ή τον καλύτερο οπλισμό: ήταν ο νόμος και η τάξη, η υπεράσπιση της ιδιοκτησίας και το αντιεργατικό της πρόγραμμα που κατάφερε να γίνει πιο συνεκτικά κατανοητό, να τεθεί σε κίνηση και να έχει την υπεράσπιση των αστών πολιτικών, παρά ο κοινοτισμός και η κοινωνική δημοκρατία από του κομμουνάρους ηγέτες.

Γιάννης Σαμαράς - Κράτος και Κεφάλαιο στην Ελλάδα

Από το οπισθόφυλλο:

Σύνδεσμος: http://www.4shared.com/file/WAxogZoO/Samaras_Giannhs_-_Kratos_kai_k.html

το περιοδικό blaumachen για τον κομμουνισμό

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Στα χρόνια που ζούμε, και που θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, θα συζητήσουμε για πάρα πολλά θέματα, μιας και το πνεύμα της εποχής μας (Zeitgeist) είναι η παρακμή της (παγκόσμιας πια δυτικής) Κυριαρχίας, είναι το κλείσιμο της παρένθεσης που άνοιξε πριν μερικές χιλιάδες χρόνιας, διακόπτοντας μια μακραίωνη περίοδο αρχέγονου, προγονικού (και όχι πρωτόγονου) κομμουνισμού. Κατά τη διάρκεια της προϊούσας δομικής κρίσης και παρακμής της Κυριαρχίας γινόμαστε μάρτυρες της εκκίνησης και έντασης μιας αντίρροπης διαδικασίας: από τη μια παρατηρείται το ξεθώριασμα, ο εξοβελισμός, η αποσύνθεση αξιών, αντιλήψεων, πρακτικών, θεσμών, γνώσεων, συμπεριφορών, κι από την άλλη η εμφάνιση νέων, αντιτιθέμενων στην Κυριαρχία. Ως εκ τούτου, υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός μεταξύ της εμφάνισης νέων πρακτικών, αντιλήψεων γνώσεων και των αντικειμένων των συζητήσεων, ερευνών, θεωρητικών εργασιών, κλπ.
Θεωρώ ότι το κύριο, το κομβικό νέο στοιχείο της εποχής μας είναι η διεύρυνση του κομμουνισμού, οπότε και το κομβικό ζήτημα με το οποίο θα καταπιαστούμε θεωρητικά και θα συζητήσουμε  εν πνεύματι ελευθερίας σκέψης και πνεύματος (θα) είναι ο κομμουνισμός – μια ακόμα όψη της διεύρυνσής του. Οι άνδρες και οι γυναίκες, σε προσωπικό ή ομαδικό επίπεδο,  που ασχολούνται θεωρητικά με τον κομμουνισμό και που επιχειρούν να ζήσουν, εν πλήρει συνειδήσει, κομμουνιστικά, όσο μπορεί και με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας και η καθεμιά, δεν είναι πολλοί και πολλές.  Το περιοδικό blaumachen (www.blaumachen.gr) είναι μια ομάδα που καταπιάνεται θεωρητικά με τον κομμουνισμό, οπότε αξίζει να μελετήσουμε με τη δέουσα προσοχή και με το μολύβι στο χέρι όλα όσα  δημοσιεύει και υποστηρίζει. Το τέταρτο τεύχος (Καλοκαίρι 2010) είναι αφιερωμένο στον κομμουνισμό και συγκεκριμένα στο ζήτημα της κομμουνιστικοποίησης, ‘της ιστορικής παραγωγής της  επανάστασης της τρέχουσας περιόδου’.
Μιας και το ζήτημα του κομμουνισμού είναι ο μεγάλος μου έρωτας, σκέφτηκα να σχολιάσω τα βασικά κείμενα του τέταρτου τεύχους. Για να γίνει αυτό, οφείλω ή να παραθέσω τα βασικά σημεία της θεωρίας του περιοδικού blaumachen όπως εγώ τα προσλαμβάνω ή να παραθέσω ένα αυτοτελές κείμενο που να συμπυκνώνει τις βασικές θέσεις.  Προτιμώ χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη το δεύτερο και το δίλημμα ξεπεράστηκε με την εισήγηση του περιοδικού στο φεστιβάλ communismos της κατάληψης Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη.
Θα αφήσω αναρτημένο το κείμενο μια βδομάδα ως πρώτο θέμα  για να το διαβάσουμε και να το μελετήσουμε και θα επανέλθω για να διατυπώσω τις απόψεις μου και τις συμφωνίες/διαφωνίες μου, αφού εκθέσω, απλά και σύντομα, τις δικές μου απόψεις.  Θεωρώ ότι όποιος και όποια ασχολείται με το μείζον ζήτημα του κομμουνισμού οφείλει να μελετάει με πολύ μεγάλη προσοχή τις απόψεις των άλλων και να μην τις περιφρονεί ή να τις βλέπει αφ’ υψηλού – η πρωτοπορία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και μαζί με αυτήν και το αλάθητο.
εισήγηση του περιοδικού blaumachen στο φεστιβάλ communismos στην  κατάληψη   Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη: