ΠΕΡΙ ΔΙΕΞΟΔΩΝ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ
των Δ. ΓΚΟΒΑ και Μ. ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΥ
Όπως σωστά εκτιμά η απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής "για την αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν υπάρχουν διλήμματα του τύπου αγώνες ή εκλογές, κίνημα ή πολιτική. Αντιπαλεύουμε τις τάσεις εκλογικής αναμονής, ενώ η κυβέρνηση προωθεί την πολιτική της, παλεύουμε να αναπτυχθούν οι αγώνες, ενισχύοντας την πολιτικοποίηση του κινήματος, την κατεύθυνση της συνολικής αναμέτρησης με την πολιτική ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΕΕ, για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ, από 'κάτω'...".
Ωστόσο, αυτό που κυριαρχεί εν πολλοίς στη συζήτησή μας είναι η "εκλογική τακτική", και μάλιστα αρκετές φορές με ένα εκλογικό "άγχος επιβίωσης". Περιορίζεται έτσι στην πιο "έγκαιρη προεκλογική ετοιμασία", και κυρίως στις συνεργασίες και τη μορφή που θα έχει η εκλογική μας παρέμβαση και πρόταση προς τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και ιδιαίτερα προς τις δυνάμεις του ΕΝΑΝΤΙΑ. Ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής, ότι θεωρούμε αναγκαίες τις έγκαιρες πρωτοβουλίες του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ μπροστά στη μάχη των εκλογών. Επίσης, θεωρούμε ανάγκη την πολιτική ενοποίηση και μετωπική συσπείρωση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, ιδιαίτερα στη φάση αυτή. Διαφωνούμε ωστόσο με την αντιμετώπιση αυτής της διαδικασίας ούτε λίγο, ούτε πολύ ως αυτό που θα μας βγάλει από το όποιο αδιέξοδο και ότι είναι "αυτό που μας έλειψε" στην προηγούμενη εκλογική μάχη.
Χαρακτηριστικό για το που οδηγείται η συζήτηση είναι και το σημείο της απόφασης της ΠΕ του Ιουλίου που αναφέρει ότι "στόχος μας είναι η ευρύτερη πολιτική συσπείρωση πρωτοπόρων δυνάμεων, ώστε, με την παρέμβασή μας στη μάχη των ευρωεκλογών, να ενισχυθούν οι δυνατότητες για τον πόλο της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (...).
Ώστε να δημιουργηθούν καλύτερες προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθεί, μετά από αυτές, η αποφασιστική τομή που αναζητούμε στη φυσιογνωμία μας και το αποφασιστικό βήμα στην επαφή και στην αλληλεπίδραση του εγχειρήματός μας με τα πρωτοπόρα και πολιτικά αναδυόμενα τμήματα της εργατικής τάξης, της νεολαίας...". Όπως λοιπόν δηλώνει η απόφαση, η "αποφασιστική τομή" στη φυσιογνωμία μας και η "επαφή" μας με τους αγωνιστές θα έρθει μετά το καλό εκλογικό αποτέλεσμα...
Αφού η τομή στη φυσιογνωμία μας θα κριθεί από τις εκλογές, τι πρόκειται να συμβεί εάν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό; Μήπως τομές προς τα πίσω και σε άλλες κατευθύνσεις από τις κεκτημένες; Και εφόσον το καθοριστικό είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, ποιο είναι το εργαλείο για να επιτευχθεί; "Η ενότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς". Και είναι ανησυχητικό ότι η συζήτηση αυτή καταλήγει για ορισμένους συντρόφους στο "πως θα κατεβούμε με το ΕΝΑΝΤΙΑ".
Είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε μια σειρά ζητήματα για την διαβόητη ενότητα. Μιλάμε ως ΝΑΡ - σωστά - για ενότητα προοπτικής και όχι "μίας χρήσης", πολιτική και όχι μόνο εκλογική. Η ανάγκη όμως της "εκλογικής" και άρα, για κάποιους, της πολιτικής επιβίωσης, δεν είναι δύσκολο να οδηγήσει σε μια συζήτηση που θα βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Πιστεύουμε ότι η υπόθεση της ενότητας της επαναστατικής Αριστεράς θα κριθεί στο επίπεδο της πραγματικής, προωθητικής σύνθεσης όλων των τάσεων της και δεν είμαστε με μια αντίληψη που πιστεύει ότι οι υπόλοιποι οφείλουν να δεχτούν το δικό μας περιεχόμενο "πακέτο" για να προχωρήσουμε.
Εκτιμούμε όμως ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί στην παρούσα φάση. Όχι κυρίως γιατί οι ηγεσίες των άλλων οργανώσεων έχουν άλλα σχέδια ή επειδή είναι γενικά "ενάντια στον πόλο", αλλά γιατί από τη δράση όλων μας το προηγούμενο διάστημα (ακόμα πιο έντονα μετά τις περσινές εκλογές) διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες και αποκλίνουσες πρακτικές και εκτιμήσεις σε επίπεδο πολιτικής, παρέμβασης και προοπτικής.
Να το πούμε παραδειγματικά: Πως θα πείσουμε τον κόσμο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του κινήματος για την αξιοπιστία και την "επόμενη μέρα" ενός μετωπικού εγχειρήματος όταν σε θεμελιακά ζητήματα, όπως στο εργατικό κίνημα, δεν μπορούμε να βρεθούμε μαζί σε μια διαδήλωση, όπως στη ΔΕΘ ή στην Αθήνα για τις εξαγγελίες του Καραμανλή; Πως θα μπορέσουμε να συνθέσουμε ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα εκλογικής καθόδου, ένα αιχμηρό και σαφώς οριοθετημένο από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό στίγμα, όταν πριν από πέντε μόλις μήνες, σε σοβαρά θέματα όπως η αντίθεση στην Ευρωσυνθήκη, εμείς βρισκόμασταν σε συγκέντρωση της αντικαπιαταλιστικής Αριστεράς και άλλοι συνδιοργάνωναν συγκέντρωση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Όταν για την καταδίκη και το στοιχειώδη διαχωρισμό από την πολιτική της ΓΣΕΕ ή την μη νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ πρέπει να δίνονται επώδυνες και ψυχοφθόρες μάχες σε σχήματα και πρωτοβουλίες; Τα προβλήματα αυτά, δεν μπορεί να τα επιλύσει μονάχα η "διάθεση ενότητας". Αλλιώς, η ενότητα θα είναι "ψυχολογική", όχι πολιτική.
Θα ήταν πιο ειλικρινές να μιλήσει κάποιος για μια "εκλογική συνεργασία" χωρίς να δημιουργεί προσδοκίες για την επόμενη μέρα. Βέβαια, κατά την γνώμη μας ούτε η εκλογική συνεργασία θα δώσει κανένα αποτέλεσμα που να αντέχει στο χρόνο. Άλλωστε, 27.000 ψήφους είχε πάρει η κοινή κάθοδος Μ-Λ ΚΚΕ και ΚΟΕ, χωρίς ούτε να συνεχιστεί ούτε "να αλλάξουν τα πράγματα" στην Αριστερά. Καταλαβαίνουμε απόλυτα τις πιέσεις που δέχεται ο κόσμος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από το ρεύμα του νέου μεταρρυθμισμού που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ και του παραδοσιακού άλτερ έγκο του, τού ΚΚΕ. Έχουμε επίγνωση, ότι οι επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα είναι δύσκολες. Ωστόσο δεν συμφωνούμε με μία στάση που τείνει να διαμορφωθεί σε σχέσει με το πώς απαντάμε σε αυτή την πίεση.
Τι κάνουμε λοιπόν; Προφανώς(;) η απάντηση δεν είναι "να πάμε με αυτό που έχουμε", έστω πιο δυνατά, πιο σοβαρά, πιο οργανωμένα. Ούτε φυσικά συμφωνούμε με απόψεις που πιστεύουν ότι ένα καθαρό ΝΑΡ μπορεί να τα πάει καλύτερα. Στη νέα φάση, όποιος βαδίζει με αυτά που έχει, θα μείνει εκεί που ήταν... Για το ΜΕΡΑ λοιπόν, χρειάζεται να σκεφτούμε πιο απαιτητικά και να βαδίσουμε πιο αποφασιστικά στην κατεύθυνση ριζικής αναδιοργάνωσής του. Όμως αυτό δεν φτάνει.
Το ζήτημα είναι πολυσύνθετο και δεν χωρά εύκολες και κυρίως εκλογοκεντρικές απαντήσεις. Αυτό που λείπει από το ΝΑΡ δεν είναι μόνο ένα καλά επεξεργασμένο πολιτικό-εκλογικό σχέδιο, αλλά τα θεμέλια, οι υποδομές, κινηματικές, θεωρητικές, οργανωτικές και πολιτικές, πάνω στις οποίες θα στηριχθεί ένα τέτοιο σχέδιο.
Ακούγεται πολλές φορές ότι "στα κινήματα τα πάμε καλά, αλλά δεν μπορούμε να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά". Επίσης, μας απασχολεί "γιατί ο κόσμος των Παρεμβάσεων ή κομμάτια της ΕΑΑΚ ψηφίζουν την επίσημη Αριστερά και πάντως όχι εμάς;". Από πού βγάζουμε το συμπέρασμα ότι στα κινήματα τα πάμε καλά; Τα πάμε καλά στο εργατικό κίνημα όπου η παρέμβασή μας είναι μικρή και σε ολόκληρους κλάδους ανύπαρκτη (για να μη συζητήσουμε για το περιεχόμενο της); Μήπως πολλές φορές ταυτίζουμε την ηγεμονία στο δρόμο και στα συντονιστικά των πρωτοπόρων αγωνιστών με την ηγεμονία των αντικαπιταλιστικών απαντήσεων στις συνειδήσεις των χιλιάδων εργαζομένων και φοιτητών των αγώνων, στη σκέψη των οποίων ηγεμονεύει η αγωνιστική εκδοχή του μεταρρυθμισμού; Οι χιλιάδες που ψηφίζουν τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε σωματεία και συλλόγους το κάνουν επειδή είναι με το πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς; Σε αυτούς τους χώρους ηγεμονεύουν οι αντικαπιταλιστικές ή οι αγωνιστικές μεν, ρεφορμιστικές όμως απαντήσεις; Ποιο περιεχόμενο αναδεικνύεται και πόσο (συν)διαμορφώνεται με τους αγωνιστές και άρα αποτυπώνεται στη πολιτική συμπεριφορά τους; Θα πρέπει να εκπλησσόμαστε λιγότερο και να σκεφτόμαστε περισσότερο. Αλλιώς, μετά από κάθε εκλογικό αποτέλεσμα το ΝΑΡ θα περνά και από μια κρίση, απόδειξη του πόσο ουσιαστικά έχουμε δουλέψει, ώστε να επιδράσουμε στο κόσμο του αγώνα και πως έχουμε εκτιμήσει τις αλλαγές στις συνειδήσεις και τους συσχετισμούς.
Εν κατακλείδι, δεν φιλοδοξούμε να προτείνουμε κάποια άλλη εκλογική πρόταση, αλλά να αναδείξουμε ως κύριο ζητούμενο για την περίοδο έναν άλλο δρόμο. Πιστεύουμε ότι ως ΝΑΡ οφείλουμε να στρέψουμε πιο αποφασιστικά τη δουλειά μας στην αντικαπιαταλιστική πολιτικοποίηση των αγώνων, των κινήσεων, των σχημάτων και του κόσμου της εργατικής - λαϊκής διαμαρτυρίας που αναπτύσσεται Να κάνουμε πραγματικά βήματα στην ανάπτυξη αντικαπιταλιστικών προγραμμάτων πάλης σε κρίσιμους χώρους, που θα σφραγίζουν τη δράση αγωνιστών και θα ενοποιούν ουσιαστικά κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Ας κριθούμε εκεί όλοι στην πράξη, στα δια ταύτα. Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε ότι το πιο μεγάλο στοίχημα της ενότητας βρίσκεται πρώτα απ' όλα στον κόσμο του αγώνα. Ας δουλέψουμε άμεσα για την ενοποίηση των εργατικών σχημάτων και τη συσπείρωση των δυνάμεων του νέου εργατικού κινήματος, και ας κριθεί εκεί κάθε πολιτική πρόταση ενότητας από τους εργαζόμενους. Ας προχωρήσουμε στην ανάπτυξη των αριστερών κινήσεων πόλης και την ενοποίησή τους, και θα συναντηθούμε με πάρα πολλούς αγωνιστές, οργανωμένους και ανένταχτους. Ας βαδίσουμε μαζί στους αγώνες τις επόμενης περιόδου - κατ' αρχήν στον ίδιο χώρο και με ένα στοιχειώδες αιχμηρό περιεχόμενο - για την ανάσχεση της επίθεσης του κεφαλαίου και την αντιπαράθεση με τις νέες αυταπάτες για το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς τέτοιου χαρακτήρα "αποφασιστικέ τομές", δεν μπορεί να "ολοκληρωθεί" και να λειτουργήσει κανένα εκλογικό-πολιτικό σχέδιο. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ενοποιηθεί η επαναστατική Αριστερά, αποσπώντας μάλιστα δυνάμεις από την ηγεμονία του νέου μεταρρυθμισμού, χωρίς να διαφαίνεται, έστω στοιχειωδώς σε τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας η προσπάθεια δημιουργίας ενός τρίτου, διακριτού και σχετικά μαζικού πόλου της άλλης Αριστεράς.
Χρειάζεται να βάλουμε την γραμμή μας, στην πράξη, με τα πόδια στο έδαφος και το κεφάλι στον ουρανό. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ένα εκλογικό - πολιτικό σχέδιο θα μπορούσε να γίνει και πιο τολμηρό από αυτό που προτείνουμε σήμερα.
ΠΡΙΝ 19/10/2008
1 σχόλιο:
ο Καφαντάρης είμαι από Κύπρο στείλε email επικοινωνίας και τα λέμε
αυτά προς το παρόν
καλό αγώνα
Δημοσίευση σχολίου