ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΑΞΗ

Θέσεις για τις σχέσεις μεταξύ Κομμουνιστικού Κόμματος και εργατικής τάξης Πηγή: http://www.international-communist-party.org/

Διεθνές Κομμουνιστικό Κόμμα

Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας Rassegna Comunista, Νο. 2 & 4, 1921

Οι "Θέσεις για τον ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος στην προλεταριακή επανάσταση", που εγκρίθηκαν από το Δεύτερο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς είναι γνήσια και βαθιά ριζωμένες στη μαρξιστική διδασκαλία. Οι θέσεις αυτές παίρνουν τον ορισμό των σχέσεων μεταξύ κόμματος και τάξης ως σημείο αφετηρίας και καταδεικνύουν ότι το ταξικό κόμμα δεν μπορεί ποτέ να περιλαμβάνει μέσα στις γραμμές του ολόκληρη την τάξη, παρά μόνο ένα μέρος της ίδιας της τάξης, ποτέ το σύνολό της και ίσως ούτε καν την πλειοψηφία της.

Αυτή η προφανής αλήθεια θα είχε υπογραμμιστεί ακόμη καλύτερα, αν είχε τονιστεί ότι δεν μπορεί κανείς ούτε καν να κάνει λόγο για μια τάξη, εκτός κι αν έχει εμφανιστεί μια μειοψηφία αυτής της τάξης που τείνει να οργανωθεί σε πολιτικό κόμμα.

Κογκνιταριάτο και Υποκειμενοποίηση

http://www.rebelnet.gr/articles/view/Cognitarian-Subjectivation

σε pdf | εξαγωγή σε openoffice | εκτύπωση κειμένου

Franco Berardi Bifo Κογκνιταριάτο και Υποκειμενοποίηση

autopoiesis: the autonomy way of life

Μετάφραση – Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Franco Berardi Bifo, Cognitarian Subjectivation e-flux journal, November 2010, v. 20

Τα πρόσφατα χρόνια γίναμε μάρτυρες ενός νέου τεχνο-κοινωνικού πλαισίου σύγχρονης υποκειμενοποίησης. Και θα ήθελα να αναζητήσω αν μία διαδικασία αυτόνομου, συλλογικού αυτοπροσδιορισμού είναι δυνατή στην παρούσα εποχή. Η έννοια της “γενικής διάνοιας” που συνδέεται με την ιταλική μετα-εργατιστική σκέψη στα 1990 (Paolo Virno, Maurizio Lazzarato, Christian Marazzi) δίνει έμφαση στην διάδραση ανάμεσα στην εργασία και τη γλώσσα: η κοινωνική εργασία είναι ο ατελείωτος ανασυνδυασμός μυριάδων θραυσμάτων παράγοντας, επεξεργάζοντας, διανέμοντας, και αποκωδικοποιώντας σημεία και πληροφοριακές μονάδες κάθε είδους. Κάθε σημειωτικό τμήμα που παράγεται από έναν πληροφοριακό εργάτη πρέπει να ανταποκρίνεται και να ταιριάζει σε αναρίθμητα άλλα σημειωτικά τμήματα προκειμένου να μοροφοποιήσει το συνδυαστικό πλαίσιο του πληροφοριακού- εμπορεύματος, του σημειο-κεφαλαίου.

Το σημειο-κεφάλαιο τοποθετεί τις νευρο-ψυχικές ενέργειες στην εργασία, υποβάλλοντας τες στη μηχανιστική ταχύτητα, αναγκάζοντας την γνωστική δραστηριότητα να ακολουθήσει το ρυθμό της δικτυωμένης παραγωγής. Ως αποτέλεσμα, η συναισθηματική σφαίρα συνδεδεμένη με τη νόηση πιέζεται στα όρια της. Ο κυβερνοχώρος υπερφορτώνει τον κυβερνοχρόνο, γιατί ο κυβερνοχώρος είναι μία απεριόριστη σφαίρα η ταχύτητα της οποίας επιταχύνεται χωρίς όρια, ενώ ο κυβερνοχρόνος (ο οργανικός χρόνος της προσοχής, της μνήμης, της φαντασίας) δεν μπορεί να επιταχυνθεί πέρα από ένα συγκεκριμένο σημείο – αλλιώς σπάζει. Και πραγματικά σπάζει, καταρρέει κάτω από το στρες της υπερ-παραγωγικότητας. Μία επιδημία πανικού και κατάθλιψης διαχέεται τώρα σε ολόκληρα τα κυκλώματα του κοινωνικού εγκεφάλου. Η τωρινή κρίση στην παγκόσμια οικονομία έχει πολλά να κάνει με αυτό το νευρικό κλονισμό. Ο Μαρξ μίλησε για την υπερπαραγωγή, εννοώντας την υπέρβαση των διαθέσιμων αγαθών που μπορούν να απορροφηθούν από την κοινωνική αγορά. Αλλά σήμερα είναι ο κοινωνικός εγκέφαλος που δέχεται επίθεση από την συντριπτική προσφορά των αγαθών που απαιτούν προσοχή. Το κοινωνικό εργοστάσιο έχει γίνει το εργοστάσιο της δυστυχίας: η γραμμή συναρμολόγησης της δικτυακής παραγωγής εκμεταλλεύεται άμεσα την συναισθηματική ενέργεια της γνωστικής τάξης.

Συνέντευξη με τον V.A. Vazioulin IV

Αναδημοσιεύουμε το πρώτο μέρος  του μαρξιστή φιλοσόφου  V.A. Vazioulin IV που επικεντρώνεται στην γραφειοκρατία. Το κείμενο βρίσκεται στο   http://radicaldesire.blogspot.com/2011/10/va-vazioulin-iv.html

   ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι η θέση και ο ρόλος της γραφειοκρατίας στην ανάπτυξη της σοβιετικής κοινωνίας; Ποιος είναι ο ρόλος της στην ήττα του σοσιαλισμού;

Β. Β.: Η γραφειοκρατία είναι ένας διοικητικός μηχανισμός που δουλεύει για τον ίδιο τον εαυτό του, δηλαδή είναι ένας μηχανισμός διοί­κησης που έχει μετατραπεί σε αυτο­σκοπό. Εάν υπάρχει στην κοινωνία μια ουσιώδης διάκριση (αντίθεση) μεταξύ κοινωνικών (κοινών) και ατομικών (ειδικών) συμφερόντων, η ενότητα τους πραγματοποιείται μέ­σω του διχασμού κοινών συμφερό­ντων αφ' ενός και μοναδικών αφ' ετέρου. Η ίδια η ενότητα των συμφε­ρόντων αποβαίνει εξωτερικά ως το κοινό συμφέρον (ψευδο-κοινό). Συνεπώς, ο διοικητικός μηχανισμός εκφράζει, προασπίζεται κάποια κοι­νά συμφέροντα, τα οποία αποτε­λούν ταυτόχρονα μια ψευδο-κοινότητα. Όταν υφίσταται η διάσταση που προαναφέραμε, ο μηχανισμός της διοίκησης είναι αναπόφευκτα, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, απο­κομμένος απ τους διοικούμενους και, συνεπώς, δουλεύει για τον εαυ­τό του. Μετατρέπεται σε αυτοσκο­πό. Η αναγκαιότητα υπαγωγής των ατομικών συμφερόντων στα κοινω­νικά γίνεται μέσω του πειθαναγκα­σμού. Η γραφειοκρατία, στο βαθμό που εκφράζει το ψευδο-κοινό συμ­φέρον, συνιστά μια συγκεντροποίηση, που μάλιστα εδράζεται στην ιε­ραρχική αρχή της υπαγωγής των κα­τώτερων μηχανισμών στους ανώτε­ρους και χωρίς την ικανότητα των πρώτων να επιδρούν στους δεύτε­ρους.