Έτσι, μια ριζοσπαστική εξέγερση εναντίον της κοινωνίας θα ήταν το ίδιο αδύνατη όσο μια εξέγερση εναντίον της Φύσης, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σπουδαία απόδειξη / εκδήλωση της δημιουργίας πάνω στη Γη. Και ένα άτομο το οποίο θα ήθελε να εξεγερθεί ενάντια στην κοινωνία… θα τοποθετούσε τον εαυτό του πέρα από το αποδεκτό της αληθινής ύπαρξης».
Μιχαήλ Μπακούνιν
Το 1886, ο μαρξιστής φιλόσοφος Πωλ Λαφάργκ εξέδωσε μέσα από την φυλακή το έργο του με τίτλο «Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά». Χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα, ο ριζοσπάστης αυτός στοχαστής προσπάθησε να επιφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στην κυριαρχία που ασκούσε η ιδεολογία της εργασίας πάνω στην πολιτική σκέψη του Γαλλικού προλεταριάτου και να αποσυνδέσει με αυτόν τον τρόπο τους αγώνες της εργατικής τάξης της Γαλλίας από τα στενά όρια της διεκδίκησης ενός κατοχυρωμένου ρόλου για τους εργάτες στην καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία με την μορφή της προάσπισης του συλλογικού δικαιώματος στην εργασία. Εύστοχα επισήμανε ο Λαφάργκ ότι μέσα σε ένα πλαίσιο αλματώδους εξέλιξης της επιστήμης και γεωμετρικής προόδου στον τομέα του εκσυγχρονισμού της τεχνολογικής υποδομής της μεγάλης Γαλλικής βιομηχανίας, η πάλη για διάσωση των θέσεων εργασίας που χάνονταν εξαιτίας της τάσης για μηχανοποίηση της παραγωγής, ισοδυναμούσε με αγώνα οπισθοφυλακής για το οργανωμένο προλεταριάτο, το οποίο, με μία δόση μαζοχισμού είναι η αλήθεια, επέμενε να διεκδικεί μερίδιο στην αναπαραγωγή των οικονομικών συνθηκών της ίδιας της κοινωνικής υποταγής του.[i] Αντίθετα, ο Λαφάργκ διατράνωσε την πίστη του ότι το κέντρο βάρους της Κοινωνικής Πάλης που διεξήγαγε η εργατική τάξη όφειλε να μετατοπιστεί από την οικονομία, στο πεδίο της πολιτικής. Για εκείνον, η αύξηση της παραγωγής μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας επιλύει το ζήτημα της σπάνης των αγαθών κι εγείρει ερωτήματα που άπτονται της άνισης κατανομής του κοινωνικού πλούτου, ο οποίος αν διανεμηθεί σωστά αρκεί για να θρέψει το σύνολο της κοινωνίας και για να ζήσουν όλοι πλουσιοπάροχα. Η κατάργηση όμως της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και η ισομερής κατανομή του παραγόμενου πλούτου, προϋποθέτουν την εκ βάθρων αναδόμηση του κοινωνικού συστήματος. Συνεπάγονται την κατάλυση του μονοπωλίου της οργανωμένης ισχύος που κατέχει η άρχουσα τάξη και γι’ αυτό είναι ζητήματα βαθύτατα πολιτικά.