κείμενα του Άντον Πάνεκουκ

Παρουσιάζουμε μια συλλογή των κειμένων του Άντον Πάνεκουκ,panekoukerga.pdf  ο οποίος υπήρξε μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Κομμουνιστικής Αριστεράς, τα οποία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και έχουν δημοσιευθεί στο διαδίκτυο. 

Για να βρείτε τη συλλογή μπείτε στο blog. 

Εκεί μπορείτε να πάρετε σε μορφή PDF είτε το σύνολο των κειμένων είτε κάθε κείμενο ξεχωριστά. 

Νάστε καλά!

το ένζυμο

http://engymo.wordpress.com/

Με αφορμή το άρθρο του Δ. Γόντικα που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 29 Φλεβάρη.

http://goodmorninglenin.wordpress.com/2012/03/05/%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%AE-%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4-%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7/

Με αφορμή το άρθρο του Δ. Γόντικα που δημοσιεύτηκε

στον «Ριζοσπάστη» στις 29 Φλεβάρη.

Ή

Η ηθική του ψέματος και ο φόβος της δημοσιότητας .

Απόσπασμα από το «Τί να κάνουμε» ΛΕΝΙΝ.

« Ο καθένας νομίζουμε θα συμφωνήσει οτι η πλατιά δημοκρατική αρχή προϋποθέτει δύο αναγκαίους όρους: Πρώτο, την πλήρη δημοσιότητα και δεύτερο, την αιρετότητα σε όλα τα λειτουργήματα. Θα ήταν γελοίο να μιλάμε για δημοκρατία χωρίς την δημοσιότητα, και μάλιστα τέτοια δημοσιότητα που δεν θα περιοριζόταν στα μέλη της Οργάνωσης..»

Στην ΚΟΒα μου πριν από λίγες ημέρες μου είπαν να μελετήσω καλά το άρθρο του Γόντικα γιατί είναι λέει απάντηση στη δημοσίευση της επιστολής του Αλέκου Χαλβατζή.

Μου είπαν επίσης να επαγρυπνώ, και να αναφέρω όποιον τύχει και κάνει κανένα θετικό σχόλιο για τον Χαλβατζή, «γιατί μην ξεχνάς, έχουμε και τους αντιπολιτευόμενους που καραδοκούν», μου είπε ο Γραμματέας μου.

Kojin Karatani – Επανάσταση και επανάληψη

https://avantgarde2009.wordpress.com/2012/01/08/kojin-karatani-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7/#more-3273

Μετάφραση στα ελληνικά: Αντώνης Μπαλασόπουλος. Αναδημοσιεύεται από το Lenin Reloaded

Η επανάληψη στο κράτος

Οι ιστορικοί λένε συχνά ότι αν κάποιος αγνοεί την ιστορία κινδυνεύει να την επαναλάβει. Αν όμως γνωρίζουμε την ιστορία, μπορούμε έτσι να αποφύγουμε την επανάληψή της; Και υπάρχει καν επανάληψη της ιστορίας; Αυτού του είδους το πρόβλημα δεν έχει ποτέ διερευνηθεί πλήρως. Οι ιστορικοί, οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι επιστημονικοί στην προσέγγισή τους, δεν έχουν ποτέ καταπιαστεί μ’ αυτό, ακόμα και αν το αναγνωρίζουν διαισθητικά. Εγώ θεωρώ ότι υπάρχει επανάληψη της ιστορίας, και ότι είναι εφικτό να την συζητήσει κανείς επιστημονικά. Αυτό το οποίο επαναλαμβάνεται, βέβαια, δεν είναι ένα περιστατικό, αλλά μια επαναληπτική δομή. Περιέργως όμως, όταν επαναλαμβάνεται μια δομή, το περιστατικό μοιάζει συχνά να επαναλαμβάνεται και αυτό. Όμως είναι μόνο η δομή της επανάληψης που μπορεί να επαναληφθεί.

Immanuel Wallerstein, Δομικές κρίσεις (πρώτο μέρος)

Αρχική δημοσίευση New Left Review 62 (Απρ. 2010)

Μτφρ.: Radical Desire

Ο όρος “κρίση” έπαιξε κεντρικό ρόλο σε πολλές εθνικές πολιτικές συζητήσεις κατά την δεκαετία του 1970, αν και οι ορισμοί του παρουσίασαν μεγάλες διαφοροποιήσεις. Προς τα τέλη του αιώνα είχε σε μεγάλο βαθμό αντικατασταθεί από έναν άλλο, πιο αισιόδοξο όρο, “παγκοσμιοποίηση”.[1] Από το 2008 όμως, ο τόνος ξαναέγινε σκοτεινός, και η έννοια της “κρίσης” ξαναήλθε στην επιφάνεια απότομα. Αλλά η χρήση της παραμένει όσο χαλαρή ήταν πάντοτε. Τα ερωτήματα του πώς να οριστεί μια κρίση και πώς να εξηγηθούν οι απαρχές της έχουν ξαναέλθει στο προσκήνιο.

Κατά την ύστερη δεκαετία του 1960 και την πρώιμη περίοδο της δεκατείας του 1970, τόσο ο ηγεμονικός κύκλος όσο και ο γενικότερος οικονομικός κύκλος του σύγχρονου παγκόσμιου συστήματος εισήλθαν σε φάση παρακμής. Η περίοδος από το 1945 έως το 1970 περίπου —που οι Γάλλοι σωστά μνημονεύουν ως les trentes glorieuses— σηματοδότησε την κλιμάκωση της ηγεμονίας των ΗΠΑ και συνέπεσε επίσης με την πιο διευρυμένη ανοδική Α φάση Kondratieff που γνώρισε ποτέ η καπιταλιστική οικονομία. Οι καθοδικές τάσεις ήταν εντελώς φυσιολογικές, όχι μόνο με την έννοια ότι όλα τα συστήματα έχουν κυκλικούς ρυθμούς —έτσι ζουν, και έτσι αντιμετωπίζουν τις αναπόφευκτες διακυμάνσεις των λειτουργιών τους— αλλά επίσης εξαιτίας του πώς λειτούργησε ο καπιταλισμός ως παγκόσμιο σύστημα. Υπάρχουν δύο ζητήματα-κλειδιά εδώ: το πώς οι παραγωγοί εξασφαλίζουν κέρδος· και το πώς τα κράτη εγγυώνται την παγκόσμια τάξη μέσα στην οποία οι παραγωγοί μπορούν να κερδοφορήσουν. Ας πάρουμε το κάθε ένα με τη σειρά.