Γράφει ο/η Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
14.12.07
ΚΚΕ : ΠΩΣ ΘΑ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Πολλοί αριστεροί αγωνιστές παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον την αρθρογραφία και τις δημόσιες τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα. Η ηγεσία του κόμματος προσπαθώντας να ανταποκριθεί στις αυξημένες λαϊκές προσδοκίες που δημιούργησε το εκλογικό αποτέλεσμα επιχειρεί να εξηγήσει πως εννοεί τους προγραμματικούς στόχους της «λαϊκής εξουσίας» και της «λαϊκής οικονομίας».
Σε μια σειρά από άρθρα με πιο χαρακτηριστικά εκείνα του Δ. Γόντικα και της Αλέκας Παπαρήγα (στις 7/10 και στις 4/11) στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» η ηγεσία του ΚΚΕ μιλάει για την αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης, του σχεδιασμού της οικονομίας και του εργατικού ελέγχου. Αυτές οι δημόσιες τοποθετήσεις είναι αναμφίβολα προς τη σωστή κατεύθυνση, αναδεικνύοντας στην πραγματικότητα την επικαιρότητα του ίδιου του οικονομικού περιεχομένου του σοσιαλισμού. Η υπεράσπιση της σχεδιασμένης κοινωνικοποιημένης οικονομίας και του εργατικού ελέγχου είναι «οάσεις» συγκρινόμενες με την προγραμματική, διαχειριστική «έρημο» που χαρακτηρίζει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Όμως για να γίνει πραγματικότητα η κοινωνικοποιημένη, σχεδιασμένη οικονομία με εργατικό έλεγχο, χρειάζεται τρία βασικά στοιχεία που ακόμα λείπουν από το προγραμματικό οπλοστάσιο και την πολιτική του κόμματος.
Εργατική δημοκρατία και ανεξάρτητη ταξική πάλη του προλεταριάτου
Το πρώτο στοιχείο είναι το φυσικό βάθρο της σχεδιασμένης κοινωνικοποιημένης οικονομίας, η εργατική δημοκρατία. Για να λειτουργήσει η σχεδιασμένη κοινωνικοποιημένη οικονομία χρειάζονται συγκεκριμένοι δημοκρατικοί θεσμοί - συμβούλια για τον εργατικό έλεγχο, τον οικονομικό σχεδιασμό και την άσκηση της εξουσίας μέσα από τους οποίους ο εργαζόμενος λαός θα αποφασίζει για όλα τα ζητήματα του κράτους και της οικονομίας, θα εκλέγει και θα ανακαλεί όλους τους αξιωματούχους, πάντα στη βάση ενός ελεύθερου πολυκομματικού συστήματος που θα έχει σαν κορωνίδα την δήλωση πίστης σε ένα σοσιαλιστικό σύνταγμα. Για να πάρει η «λαϊκή εξουσία» την συγκεκριμένη αυτή μορφή της εργατικής δημοκρατίας, είναι απαραίτητη η θαρραλέα κριτική από κάθε κομουνιστή και ιδιαίτερα από την ηγεσία του ΚΚΕ στον ολέθριο ρόλο των επιγόνων του Λένιν και της γραφειοκρατικής τους κάστας, που στραγγάλισαν της εργατική δημοκρατία και οδήγησαν την ΕΣΣΔ στην πτώση .
Το δεύτερο στοιχείο είναι ο σωστός δρόμος για να φθάσουμε στην εργατική δημοκρατία και τη σχεδιασμένη οικονομία. Ο δρόμος αυτός, όπως έδειξε η μεγάλη Οχτωβριανή επανάσταση είναι ο δρόμος του Λένιν και τον μπολσεβίκων. Πρέπει να γίνει σαφές ότι ο δρόμος αυτός δεν ήταν η κοινωνική συμμαχία με τα «φτωχομεσαία» στρώματα, όπως προτείνει σήμερα η ηγεσία του κόμματος στο πλαίσιο της συγκρότησης του περίφημου ΑΑΔΜ (Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονωπολιακό Δημοκρατικό Μέτωπο), ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή που όπως σημειώνεται στην απόφαση του 17ου συνεδρίου του ΚΚΕ «..… ο αγώνας του Μετώπου δεν οδηγεί υποχρεωτικά και αναπόφευκτα στο σοσιαλισμό...». Ο μπολσεβίκικος - λενινιστικός δρόμος για την κοινωνικοποιημένη σχεδιασμένη οικονομία, είναι η προώθηση της ανεξάρτητης ταξικής πάλης του προλεταριάτου, οι ευέλικτες τακτικές από το κόμμα μέσα στο κίνημα, που σε συνθήκες επίθεσης από την αστική τάξη πρέπει να παίρνουν τη μορφή της επιδίωξης του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, η σύνδεση των άμεσων αιτημάτων με την αναγκαιότητα απαλλοτρίωσης της αστικής τάξης και συντριβής του κρατικού μηχανισμού της και το κέρδισμα της υποστήριξης των μικροαστικών στρωμάτων στη βάση της αναγκαιότητας της προλεταριακής εξουσίας και της εφαρμογής του προγράμματός του επαναστατικού προλεταριάτου.
Προλεταριακός Διεθνισμός και πατριωτισμός
Το τρίτο στοιχείο, είναι η έμπρακτη αναγνώριση του διεθνούς χαρακτήρα της προλεταριακής επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να χτιστεί σε εθνικά σύνορα, όταν ο ίδιος καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο έχει ήδη βάλει τις βάσεις για την ενοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας στη βάση ενός διεθνούς σχεδίου. Όπως σημείωναν οι Μαρξ και Ένγκελς από το «Μανιφέστο» κιόλας, ο αγώνας των εργατών είναι εθνικός μόνο στη μορφή, αλλά διεθνικός στο περιεχόμενο. Έτσι η πολιτική των κομμουνιστών πρέπει απαραίτητα να απαλλαγεί από κάθε «πατριωτικό» στοιχείο και να αντιτάξει στον (υποκριτικό και σε κάθε περίπτωση περιορισμένο μέσα στα στενά όρια των συμφερόντων της εκάστοτε εθνικής αστικής τάξης) αστικό «κοσμοπολιτισμό», τον γνήσιο προλεταριακό κοσμοπολιτισμό ή ορθότερα τον προλεταριακό διεθνισμό.
Είναι λάθος όταν από τους συντρόφους της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον αστικό «κοσμοπολιτισμό» προτείνεται ένας «εθνικός δρόμος για το σοσιαλισμό» και ακόμα χειρότερα ο πατριωτισμός σαν προλεταριακή αρετή. Οι προλετάριοι όπως δίδαξε ο Λένιν (ενδεικτικά μπορεί κανείς να δει την πολεμική του στους σοσιαλπατριώτες στα έργα «Η χρεοκοπία της 2ης Διεθνούς», «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») πρέπει να γίνονται «πατριώτες» μόνο όταν η πατρίδα γίνει πραγματικά δική τους, σοσιαλιστική, μέσα από το πέρασμα της εξουσίας και της οικονομίας στα χέρια τους. Σήμερα η «πατρίδα» ανήκει στους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, δεν μπορούμε λοιπόν στην υπεράσπιση αυτής της πατρίδας σαν κομμουνιστές να κάνουμε καμία παραχώρηση.
Είναι σωστό αυτό που υποστηρίζει η ηγεσία του ΚΚΕ επικαλούμενη τον Λένιν ότι δηλαδή «είναι άλλος ο πατριωτισμός των αστών και άλλος ο πατριωτισμός των εργατών». Όμως ο Λένιν τόνιζε πάντα ενάντια στους σοσιαλπατριώτες, ότι οι μαρξιστές παρότι εξηγούν και διαχωρίζουν τον ψεύτικο πατριωτισμό των καπιταλιστών από τον - αγνών και αγαθών προθέσεων πατριωτισμό των εργατών - ΠΑΝΤΑ πρέπει να προβάλουν σαν λύση των προλεταριακό διεθνισμό και κανενός είδους πατριωτισμό , ακόμα και εκείνον με τις πιο καλές προθέσεις. Αυτό το καθήκον σε επίπεδο πολιτικών σκοπών και προγράμματος σημαίνει ότι οι έλληνες κομμουνιστές παλεύοντας για την ανατροπή της αστικής τάξης της δικής τους πατρίδας, πρέπει παράλληλα να προωθούν τον κοινό αγώνα όλων των εργατών ανεξαρτήτου εθνικότητας υποστηρίζοντας την Ενωμένη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Βαλκανίων, την Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη και τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες ολόκληρου του κόσμου.
Είναι καλό ότι η συζήτηση για το περιεχόμενο της πρότασης εξουσίας του κόμματος ανοίγει δημόσια από την ηγεσία του κόμματος. Αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει ελεύθερα και δημοκρατικά όχι μόνο από τα μέλη, αλλά και με την ενεργή συμβολή όλων των υποστηρικτών και των φίλων του κόμματος. Η Πολιτική Κίνηση Μαρξιστική Τάση και η εφημερίδα της η «Μαρξιστική Φωνή» θέλουν να συμβάλουν συντροφικά και δημιουργικά σε αυτή την αναγκαία συζήτηση. Θεωρούμε ότι αυτή η συζήτηση πρέπει να οδηγήσει στον γνήσιο μπολσεβίκικο – λενινιστικό προσανατολισμό του κόμματος, με αιχμή τα 3 βασικά ζητήματα που θέσαμε πολύ συνοπτικά σε αυτό το άρθρο.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου